Τα Χρονικά Του Dragonmere: Ο Άρχοντας Των Δράκων {Book 1}

~25~

"Η απάντηση στον γρίφο σου... Είναι η γη;"

Η Evie μετάνιωσε σχεδόν αμέσως που το είπε διότι δεν ήταν καθόλου σίγουρη. Όμως όλα ταίριαζαν. Ο «κληρονόμος του πράσινου» αναφερόταν στην βλάστηση που στέριωνε πάνω στο έδαφος και τα «καυτά δάκρυα» στην βροχή. «Των θνητών το πιο εύθραυστο σημείο» ήταν το σώμα, το οποίο θάβοταν στην γη. Επομένως...

Πολύ σωστά. Είσαι πιο έξυπνη και ανοιχτόμυαλη από εκείνον. Δεν είχε απαντήσει σωστά.

Η Evie ανακουφίστηκε° ένοιωσε σαν να την έλουσαν με έναν κουβά κρύο νερό. Τώρα που το σκεφτόταν καλύτερα, ήταν προφανή η απάντηση στον γρίφο, δεδομένου ποιος τον είχε επινοήσει. Χαμογέλασε.

Έχεις κερδίσει με την αξία σου την εμπιστοσύνη και την φιλία μου. Με απελευθέρωσες και απέδειξες έμπρακτα ότι είσαι όντως η Εκλεκτή. Δέξου αυτό το δώρο ως ένδειξη της ευγνωμοσύνης μου

Η κοπέλα δεν ήξερε τι ακριβώς να περιμένει, αλλά σίγουρα δεν περίμενε ποτέ ο μεγαλόσωμος και επιβλητικός αυτός δράκος να σκύψει ταπεινά το κεφάλι του μπροστά της, σε αυτόν τον ασήμαντο ανθρωπάκο. Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο πάνω της, σαν να την παρακινούσε να τον αγγίξει. Εκείνη δίστασε αλλά τελικά άπλωσε το χέρι της και το ακούμπησε πάνω στο ρίγχος του με αργές κινήσεις.

Τη στιγμή που το δέρμα της Evie ήρθε σε επαφή με τα λέπια του Maledy ένοιωσε να την διαπερνά ένα είδος ενέργειας σαν να την είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα. Αποτραβήχτηκε απότομα, βγάζοντας μία κραυγή έκπληξης. Κοίταξε την παλάμη της, και προς μεγάλη της ανακούφηση, δεν είχε πάνω κανένα σημάδι τραυματισμού.

Θα χρειαστείς κάτι παραπάνω από την δύναμή μου για να νικήσεις τον Borgia

Η Evie συνέχισε να έχει την έκφραση απόλυτης έκπληξης καθώς κοιτούσε μία την παλάμη της και μία τον Maledy. Όσπου κατάλαβε. Χαμήλωσε το χέρι της και έσκυψε κι εκείνη με την σειρά της το κεφάλι της.

"Ευχαριστώ," είπε με την σκέψη της, όμως ήταν πεπεισμένη πώς οι λέξεις αυτές θα έβγαιναν σε τρέμουλο αν είχε μιλήσει.

Εγώ θα έπρεπε να είμαι αυτός που θα έπρεπε να ευχαριστεί εσένα, Evie Hiddleston. Καιρός να επιστρέψεις κοντά στους φίλους σου κι εγώ να δω επιτέλους τον ήλιο ύστερα από πολύ καιρό.

Στο σημείο αυτό η Evie έτρεξε και περιμάζεψε την λεπίδα της και την εφάρμοσε ξανά στον δεξί καρπό της. Στη συνέχεια, άρχισε να κινείται προς την έξοδο της σπηλιάς ακολουθούμενη πάντα από τον Maledy. Το έδαφος έτριζε καθώς βημάτιζε αργά αλλά σταθερά. Μόλις βγήκαν ξανά στο φως της ημέρας, τα μάτια της Evie πόνεσαν διότι είχαν συνηθίσει στο μισοσκόταδο της σπηλιάς. Έπρεπε να ανοιγόκλεισε πολλές φορές τα βλέφαρά της προκειμένου να συνηθίσουν ξανά το φως της ημέρας, παρόλο που η σκιά του Maledy την κάλυπτε εξολοκλήρου.