Τα Χρονικά Του Dragonmere: Ο Άρχοντας Των Δράκων {Book 1}

~23~

Η Evie ξύπνησε στο άκουσμα των πουλιών που κελαηδούσαν ζωηρά σαν σε συναυλία, χωρίς να γνωρίζουν το δράμα που λάμβανε χώρα ακριβώς κάτω από τα πόδια τους. Πετάρισε τα βλέφαρά της και αντίκρισε την πλάτη της Eden. Ανασηκώθηκε τρίβοντας τα μάτια της. Ήταν ξημέρωμα και η πρωινή δροσιά την χτύπησε στο πρόσωπο. Τα χρώματα του ουρανού ήταν ρόδινα, ίσως λιγότερο κοκκινοπά από ό,τι την υπόλοιπη ημέρα. Πάντως, ο ουρανός κατά την διάρκεια της ημέρας έφτανε πιο κοντά στο μπλε εδώ στο Βασίλειο της Γης παρά στο Βασίλειο της Φωτιάς, παρατήρησε η Evie.

Σηκώθηκε και πέρασε πάνω από την κοιμισμένη μορφή της Eden° εκείνη ούτε που σάλαψε. Όσο κι αν υποστήριζε ότι δεν της άρεσε ο ύπνος φαινόταν να το απολαμβάνει στο έπακρο. Η ανάσα της ήταν κοφτή και ίσα που ακουγόταν. Από πιο πέρα ερχόντουσαν ελαφριά ροχαλητά. Ο Alphonse κοιμόταν κι αυτός λίγο πιο πέρα με το στόμα του ελαφρώς ανοιχτό. Το νεανικό του πρόσωπο ήταν καλυμμένο με ξανθά γένια. Η Atalantis δεν φαινόταν πουθενά° η Evie υπέθεσε πώς θα είχε σηκωθεί πολύ νωρίτερα από αυτούς - αν είχε κοιμηθεί καθόλου δηλαδή.

Η πλάγια πάνω στην οποία είχαν κατασκηνώσει ήταν καλυμμένη από ένα πέπλο πρωινής ομίχλης και τα σημεία που δεν έβλεπαν το φως της ημέρας ήταν σκεπασμένα με ένα λεπτό στρώμα πάχνης. Θαρρούσε κάνεις ότι είχε χιονίσει το βράδυ. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν ίσχυε. Η σκηνή που είχε στήσει η Titania ήταν κι αυτή καλυμμένη με ελάχιστη πάχνη και συνέχιζε να εκπέμπει μία άχνη λάμψη, όμως δεν υπήρχε κανένα σημάδι ζωής από την μάγισσα και τον ασθενή της. Η Evie αναστέναξε.

"'Μέρα"

Μέσα από την ομίχλη ξεπρόβαλε η Atalantis. Κρατούσε παραμάσχαλα ελάχιστα ξύλα - ίσως επειδή τα περισσότερα από αυτά που βρίσκονταν σκορπισμένα εδώ κι εκεί να ήταν βρεγμένα και να μην ήταν ιδανικά για μία φωτιά. Φαινόταν κουρασμένη και καταπτοημένη, τουλάχιστον έτσι μαρτυρούσαν τα μάτια της. Δεν ήταν κίτρινα πλέον. Είχαν επιστρέψει στην συνηθισμένη καφετιά απόχρωσή τους.

"Καλημέρα," αποκρίθηκε επιφυλακτικά η Evie. "Πώς είσαι;" ρώτησε, αν και δεν ήταν απολύτως σίγουρη αν έπρεπε να θίξει το συγκεκριμένο θέμα.

"Ήμουν και καλύτερα," παραδέχτηκε με ένα ανασήκωμα των ώμων της. "Οι υπόλοιποι ξύπνησαν επιτέλους;"

"Όχι ακόμα"

"Τότε καιρός είναι να το κάνουν," και με αυτά τα λόγια πλησίασε την κοιμισμένη μορφή της Eden και της έριξε μία κλοτσιά. "Σήκω," είπε.