Τα Χρονικά Του Dragonmere: Ο Άρχοντας Των Δράκων {Book 1}

~24~

Τι έγινε μόλις τώρα;

Όλα είχαν συμβεί σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Όλοι οι ήχοι είχαν σβήσει και πλέον τους αγκάλιαζε η σιωπή. Η Evie αφουγκράστηκε. Μπορούσε να ακούσει τις λαχανιασμένες αναπνοές των άλλων αλλά δεν τόλμησε να ανοίξει τα μάτια της.

"Μα την πίστη μου, τα καταφέραμε!" η φωνή του Alexander έσχησε την αποπνικτική σιωπή.

"Υπήρξε ποτέ η οποιαδήποτε αμφιβολία;" ρώτησε ενοχλημένη η Titania. "Εντάξει γλυκιά μου, μπορείς να ανοίξεις τα μάτια σου," πρόσθεσε, απευθυνώμενη στην Evie.

Η κοπέλα έκανε όπως της υπέδειξαν. Διστακτικά, άνοιξε τα μάτια της και αντίκρισε ένα καταπράσινο ξέφωτο, περικυκλωμένο από πανύψηλα δέντρα, πυκνούς θάμνους, καταπράσινο χορτάρι και διάφορα άνθη που εξέπεμπαν διαφορά αρώματα. Κοίταξε τους φίλους της° ήταν όλοι ανέπαφοι. Μάλιστα, η Eden στεκόταν στην μέση ακριβώς και έξηνε το κεφάλι της, προσπαθώντας να καταλαβει τι είχε ακριβώς συμβεί. Οποίο κι αν ήταν το σχέδιο της Titania σίγουρα τους έσωσε από βέβαιο θάνατο.

"Εκτυφλωτικό ξόρκι," εξήγησε πάνω στο σκουπόξυλό της με ένα χαμόγελο η Titania. "Σχεδιασμένο ειδικά για να προκαλεί μόνιμη βλάβη σε βρικόλακες ή αλλά πλάσματα με ευαίσθητη όραση. Για αυτό σου ζήτησα να κλείσεις τα μάτια σου," στράφηκε στην Evie. "Δεν το είχα ξαναεφαρμόσει κοντά σε ανθρώπους, δεν ήθελα να το διακινδυνεύσω"

"Δεν πειράζει, καταλαβαίνω," έγνεψε εκείνη. "Πώς όμως δεν επηρεάστηκε η Eden;"

"Η Eden ήταν μεταμορφωμένη. Δεν πιάνει όταν ο βρικόλακας μεταμορφώνεται," εξήγησε η μάγισσα. "Τώρα που το σκέφτομαι, δεν ξέρω γιατί άφησα αυτό το παράθυρο όταν έφτιαχνα το ξόρκι..."

Η Atalantis γύρισε επιδεικτικά τα μάτια της. "Αφού είσαι ηλίθια."
Η Titania την κάρφωσε με το βλέμμα της κι εκείνη απλώς ανασήκωσε τους ώμους της. "Ήταν έξυπνο όμως," παραδέχτηκε.

"Φτάσαμε;" ρώτησε ξεψυχησμένα ο Orion, την φωνή του οποίοι άκουσαν για πρώτη φορά ύστερα από δύο μέρες σχεδόν.

"Ναι, γλυκιέ μου, φτάσαμε στο Αρχαίο Δάσος!" αναφώνησε χαρούμενα η Titania.

"Τι το «αρχαίο» έχει;" ρώτησε η Eden.

"Αυτά τα δέντρα και φυτά που βλέπεις είναι χιλιάδων ετών," εξήγησε υπομονετικά η Titania. "Υπάρχουν από τότε που δημιουργήθηκε το Dragonmere, για να το θέσω έτσι"

"Ναι, ενδιαφέροντα όλα αυτά," διέκοψε η Atalantis. "Αλλά πρέπει να πηγαίνουμε"

"Ναι, έχεις δίκιο," είπε η Titania και προσγείωσε το σκουπόξυλό της. "Θα συνεχίσαμε με τα πόδια. Η βλάστηση είναι υπερβολικά πυκνή για να μας επιτρέψει το πέταγμα"