Τα Χρονικά Του Dragonmere: Ο Άρχοντας Των Δράκων {Book 1}

~20~

Αρχικά, η Evie πανικοβλήθηκε τελείως. Διότι από την μία στιγμή στην άλλη βρέθηκαν μπροστά σε θανάσιμο κίνδυνο και κανείς από τους φίλους της δεν ήταν σε θέση να πολεμήσει. Βρίσκονταν όλοι στην δική τους λήθη. Σκούντηξε αρκετές φορές την Atalantis αλλά ποτέ δεν πήρε απόκριση. Τότε στράφηκε στην Titania αλλά ούτε εκείνη φάνηκε να προσέχει. Εκνευρισμένη, η Evie έσπρωξε τον Orion (ο οποίος είχε σηκωθεί όρθιος και στεκόταν ανάμεσα στην Evie και την μάγισσα σαν διαχωριστικό) κι εκείνος έπεσε στο πάτωμα φαρδύς πλατής. Έπειτα, έδωσε ένα μικρό χαστούκι στην Titania κι εκείνη φάνηκε να συνέρχεται επιτέλους.

"Άου!" κλαψούρησε τρίβοντας το κοκκινισμένο μάγουλό της. "Γιατί το έκανες αυτό τώρα, Evie;"

"Κοίτα!" είπε η κοπέλα δείχνοντας τους δαίμονες. Τα πράσινα μάτια της Titania γούρλωσαν και ευθύς τράβηξε το ραβδί της. Με μία αστραπιαία κίνηση του οι δαίμονες εκτινάχθηκαν μακρύα τους° αρκετοί έσκασαν πάνω στον τοίχο και γλίστρησαν στο πάτωμα και δεν ξανακουνήθηκαν. Όμως ο κίνδυνος δεν είχε περάσει.

"Πήγαινε να πάρεις στην Eden!" διέταξε η Titania. "Πρέπει να φύγουμε το συντομότερο δυνατόν"

"Θα μπορέσεις να τους ξυπνήσεις;" ρώτησε η Evie.

"Μία χαρά τα κατάφερες εσύ με ένα απλό χαστούκι. Θα είμαι εντάξει," την διαβεβαίωσε. "Πήγαινε!"

Η Evie δεν έχασε λεπτό. Έτσι μικροσκοπική που ήταν, πέρασε με ευκολία ανάμεσα από το πλήθος, σκουντώντας μερικούς ή περνώντας κάτω από τα πόδια μερικών. Για άλλη μία φορά ήταν ευγνώμων για το ύψος της. Έφτασε στην σκηνή σε ελάχιστα μόλις λεπτά. Η Eden συνέχιζε να είναι περιτριγυρισμένη από κόσμο τον οποίο η Evie έσπρωξε με σχετική ευκολία μίας και οι περισσότεροι από αυτούς ήταν μεθυσμένοι και δεν ήταν σε θέση να αντισταθούν.

"Γεια σου Evie," την χαιρέτησε η Eden καθώς την είδε να πλησιάζει. "Να σε κεράσω κάτι;"

"Όχι, ευχαριστώ. Φεύγουμε," αρνήθηκε η κοπέλα και τράβηξε τον βρικόλακα από το μανίκι του μανδύα της.

"Φεύγουμε;" σούφρωσε τα φρύδια της η Eden. "Εγώ δεν πάω πουθενά. Περνάω τόσο καλά εδώ!"

Η Evie είχε αργήσει να νευριάζει. "Δεν ακούω κουβέντα. Προχώρα!" είπε σε επιτακτικό τόνο και την τράβηξε με περισσότερη δύναμη. Επιτέλους κινήθηκε.

"Είσαι γλυκούλα όταν θυμώνεις," χουρχούρισε η Eden. Υπό διαφορετικές συνθήκες, η Evie θα είχε κολακευτεί. Τώρα όμως εκνευρίστηκε ακόμα περισσότερο. Ό,τι κι αν της είχαν κάνει οι δαίμονες, η Eden είχε γίνει πλέον ανυπόφορη. Κατάφερε να την τραβήξει μέχρι την άκρη της σκηνής ώσπου το πλήθος κατάλαβε τι συνέβαινε.