Τα Χρονικά Του Dragonmere: Ο Άρχοντας Των Δράκων {Book 1}

~42~

Eden

Eden

Eden

Το άκουσμα του ονόματός της έκανε αντίλαλο καθώς ερχόταν από κάπου μακριά. Προσπάθησε να προσδιορίσει την ακριβή απόσταση μα οι αισθήσεις της ήταν ακόμα θολωμένες. Η Eden μισάνοιξε τα μάτια της προσπαθώντας να θυμηθεί πού ακριβώς βρισκόταν. Το σκοτάδι που πλημμύριζε τον χώρο που βρισκόταν δεν την βοήθησε να θυμηθεί. Προσπάθησε να κουνήσει τα χέρια της αλλά προς μεγάλη της δυσαρέσκεια αντιλήφθηκε ότι δεν μπορούσε καθώς ήταν αλυσοδεμένη όπως πρόδωσε άλλωστε το χαρακτηριστικό κουδούνισμα που έκαναν οι αλυσίδες. Ο ήχος αυτός τότε χτύπησε ένα καμπανάκι στη δική της μνήμη και τότε θυμήθηκε το φιάσκο της βιβλιοθήκης, τη φωτιά, τον καπνό και την αδύναμη φωνή της Evie να καλεί το όνομά της απεγνωσμένα σε έναν ψίθυρο.

Κοίταξε αλαφιασμένη γύρω της. Οι αλυσίδες κουδούνισαν εντονότερα και αντίχησαν στο φαινομενικά άδειο χώρο που βρισκόταν φυλακισμένη. Σίγουρα δεν βρίσκονταν πλέον στην βιβλιοθήκη αλλά σε κάποιο σκοτεινό μπουντρούμι γεμάτο μούχλα και υγρασία. Η ενισχυμένη όρασή της την βοήθησε να δει καλύτερα μέσα στο πυκνό σκοτάδι. Λίγο πιο δίπλα της βρίσκονταν δεμένοι η Titania, ο Alphonse και ο Orion, ακόμα λιπόθυμοι. Μα η Evie δεν φαινόταν πουθενά. Πανικοβλήθηκε περισσότερο. Η καρδιά της τώρα πήγαινε σε ξέφρενους ρυθμούς.

"Evie! Evie!" Φώναξε μα μονάχα η ηχώ τής απάντησε. Ο θυμός της φούντωσε όλο και περισσότερο καθώς πάλευε να ξεφύγει από τα δεσμά της με τέτοια μανία που θα τρόμαζε τον καθένα. Τελικά όμως τα παράτησε αφού οι αλυσίδες δεν έσπαγαν με τίποτα. Απελπίστηκε.

Τύψεις την πλημμύρισαν. Εκείνη έφταιγε που είχε πάρει φωτιά η βιβλιοθήκη, εκείνη έφταιγε που βρίσκονταν σε αυτήν την ελεεινή κατάσταση, εκείνη έφταιγε που έπιασαν την Evie. Τα είχε κάνει μούσκεμα για άλλη μια φορά. Ήταν ιδιότητά της πλέον. Όμως την δική της ανοησία πάντα την πλήρωναν οι άλλοι, είτε ήταν ο πατέρας της είτε ήταν η Evie... Γιατί πάντοτε κατάφερνε να πληγώσει τα άτομα για τα οποία νοιαζόταν περισσότερο;

Η μιζέρια της διεκόπη όταν έτριξαν κι άλλες αλυσίδες δίπλα της. Γύρισε και είδε τον Alphonse να αναδεύεται και να σηκώνεται με αργές κινήσεις. Εκείνος όμως δεν μπορούσε να την δει, τουλάχιστον όχι τόσο καλά όσο εκείνη.

"Eden;" έκανε διστακτικά. "Τι συμβαίνει; Πού βρισκόμαστε;"

"Δεν έχω ιδέα," αποκρίθηκε εκείνη. "Φαντάζομαι πάντως στις φυλακές του Dralville."