Τα Χρονικά Του Dragonmere: Ο Άρχοντας Των Δράκων {Book 1}

~34~

"Μπαμπά;"

Η φωνή της Eden βγήκε σαν ψίθυρος. Η Evie είχε μαρμαρώσει. Η σκιά ξεπρόβαλε από το σκοτάδι και το πρόσωπό του φωτείστηκε κάτω από το φως του φεγγαριού. Ένας άνδρας γεροδεμένος με πυκνά μούσια τον οποίον η Evie είχε ξαναδεί άλλη μία φορά σε ένα πορτρέτο στο κάστρο του Elvonar.

Ο κόμης Δράκουλας.

"Eden," επανέλαβε με την βαθιά φωνή του. Το σπαθί της Eden γλίστρησε από τα δάχτυλά της και έπεσε στο έδαφος με έναν πάταγο.

"Μπαμπά," η φωνή της, συναισθηματικά φορτισμένη, την έκανε να ακούγεται μικρή. Μα τίποτα πάνω στην Eden δεν ήταν μικρό. Για αυτό και η Evie ανησύχησε. Έκανε μία κίνηση να πλησιάσει τον Δράκουλα μα εντελώς ξαφνικά ένα τοίχος φωτιάς την εμπόδισε. Και αυτή και ο Δράκουλας έκαναν ένα βήμα πίσω. Γύρισαν και κοίταξαν την Atalantis που λογικά θα είχε ξυπνήσει με όλη αυτή την φασαρία.

"Atalantis, τι στο διάολο κάνεις;" την ρώτησε αγριεμένα η Eden μα η κοκκινομάλλα την αγνόησε. Τα μάτια της ήταν καρφωμένα στον Δράκουλα.

"Ποια ήταν τα τελευταία σου λόγια πριν φύγεις από το Dragonmere;" ρώτησε ψυχρά.

Ο Δράκουλας δεν πτοήθηκε. Ίσιωσε το κορμί του προτού απαντήσει. "Η Eden είναι η τελευταία ελπίδα του Elvonar. Προστάτεψέ την."

Η φωτιά τότε έσβησε και η Atalantis εμφανώς χαλάρωσε. "Συγγνώμη Ambrose. Έπρεπε να σιγουρευτώ ότι δεν ήταν παγίδα του Borgia."

"Δεν θα περίμενα τίποτε λιγότερο από την κόρη του Xavier." Ο Δράκουλας χαμογέλασε ασυναίσθητα προτού η Eden ριχτεί στην αγκαλιά του. Το μόνο που ακουγόταν μέσα στη σιγαλιά της νύχτας ήταν οι κουκουβάγιες που αντιχούσαν μέσα στην νύχτα. Η Atalantis και η Evie κοιταχτήκαν αμήχανα. Ήταν μάρτυρες μίας άκρως προσωπικής στιγμής και η παρουσία τους ήταν ξένη και ίσως ανεπιθύμητη, όμως δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα άλλο πέρα από το να στέκονται μέσα στην αμήχανη σιωπή.

"Τι συμβαίνει;" μουρμούρησε ο Orion, τρίβοντας τα μάτια του καθώς ανασηκωνόταν.

"Έχουμε μουσαφίρη," αποκρίθηκε η Atalantis, δείχνοντας τους δύο βρικόλακες.

Ο Orion ανάβλεψε. "Δράκουλα!"

"Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που σε βλέπω, Orion," είπε ο Δράκουλας, αφήνοντας την κόρη του. Τότε το βλέμμα του έπεσε πάνω στην Evie. Τα κόκκινα μάτια του φαινόταν σαν να προσπαθούσαν να τσουρουφλίσει το δέρμα της. Εκείνη δεν μίλησε. Και τι να έλεγε; Το βλέμμα του Δράκουλα σκοτείνιασε.