Τα Χρονικά Του Dragonmere: Ο Άρχοντας Των Δράκων {Book 1}

~36~

Οι μέρες κυλούσαν γρήγορα και δύο εβδομάδες πέρασαν γρήγορα σαν την πνοή του ανέμου.

Ωστόσο, όσο περισσότερο καιρό έμεναν στο Δάσος των Ξωτικών τόσο πιο φανερό γινόταν το πρόβλημα στέγασης και σίτισης του πληθυσμού. Το δάσος μπορεί να καταλάμβανε τεράστιες εκτάσεις μα δεν μπορούσε να θρέψει τόσα στόματα. Ήταν φανερό ότι πλέον τους πίεζε ο χρόνος.

Δυστυχώς, το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπιζαν ήταν οι άγνοια. Κανείς τους, πέρα από την Titania, δεν γνώριζε πού μπορεί να βρίσκονταν οι επόμενοι δύο δράκοι και ακόμα κι έτσι, με τις συνεχείς αλλαγές που έφερνε ο Borgia στο Dragonmere, οι γνώσεις της μάγισσας ήταν αναμφίβολες και δεν μπορούσαν να βασίσουν το ταξίδι τους σε εικασίες. Τότε ήταν που η Titania ανέφερε σαν από μηχανής θεός για πρώτη φορά ένα βιβλίο στο οποίο είχε καταγράψει όλες τις γνώσεις της πάνω στους δράκους γιατί ήταν πρακτικά αδύνατον το μυαλό της να συγκρατήσει και να διατηρήσει τόσες πολλές πληροφορίες. Η Atalantis εκνευρίστηκε μαζί της που δεν το είχε αναφέρει νωρίτερα όμως τα επιχειρήματα της Titania ήταν αρκετά για να κατευνάσουν τον θυμό της. Το βιβλίο αυτό βρισκόταν κρυμμένο και προστατευμένο στα έγκατα της βιβλιοθήκης του Dralville, πρωτεύουσας του Έθνους του Νερού, σε μία χώρα που βρισκόταν υπό τον ζυγό του Borgia και οι κάτοικοί της δεν ήταν πλέον τίποτα περισσότερο από απλές μαριονέτες του, πνιγμένες στην πιο ισχυρή σκοτεινή μαγεία. Έτσι, η ιδέα απορρίφθηκε αρχικά ωστόσο συνέχισε να τριγυρνά στο μυαλό όλων, μιας και κανείς δεν είχε να προτείνει κάτι διαφορετικό.

Ανάμεσα στις προπονήσεις της και στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που είχε, η Evie συνέχεια συλλογιζόταν το βιβλίο αυτό. Της είχε καρφωθεί σαν έμμονη ιδέα. Θα μπορούσε να φανεί πολύ χρήσιμο και στο μέλλον ένα τέτοιο βιβλίο, ειδικά από την στιγμή που δεν είχαν άλλες πληροφορίες. Φοβόταν όμως να επιμείνει διότι ήξερε ότι ήταν υπερβολικά επικίνδυνο να εισβάλουν στο Βασίλειο του Νερού. Φαινόταν πάντως ότι και υπόλοιποι σκέφτονταν ακριβώς το ίδιο.

Προσπάθησε να ξεχάσει αυτήν την ιδέα, να βοηθήσει το μυαλό της να ξεφύγει. Οι προπονήσεις της βοηθούσαν κάπως. Βοηθούσε όσο μπορούσε εκείνους που είχαν ανάγκη. Τα ξωτικά είχαν οργανωθεί καλά καθώς μοίραζαν συσσίτια και ρούχα σε όλους. Με αυτή την αφορμή, αναζήτησε μέσα στο πλήθος την Isabella όμως δεν εντόπισε ούτε την ίδια ούτε τον παππού της. Άραγε είχαν επιβιώσει από το μακελειό; Ίσως να βρίσκονταν σε κάποιον άλλον καταυλισμό. Έπεισε τον εαυτό της ότι έτσι είχε συμβεί μέχρι να αποδικνυόταν το αντίθετο.