Τα Χρονικά Του Dragonmere: Ο Άρχοντας Των Δράκων {Book 1}

~35~

Η διαδρομή κράτησε λίγο. Οι επτά φρουροί μαζί με τον Alphonse τους οδήγησαν μέσα στο δάσος σιωπηλά. Δεν ήταν εξάλλου η κατάλληλη στιγμή για κουβέντες. Θα είχαν άπλετο χρόνο αργότερα.

Έφτασαν επιτέλους στο χωριό των ξωτικών, το οποίο ήταν πιο ζωντανό παρά ποτέ. Ίσως επειδή ανάμεσα στα ξωτικά ζούσαν και άνθρωποι από το Βασίλειο της Γης και το Βασίλειο της Φωτιάς. Αλλά το πιο εντυπωσιακό ήταν η αρμονία που υπήρχε ανάμεσα σε οικοδεσπότες και φιλοξενούμενους κι αυτό φαινόταν από το γεγονός ότι μικρά παιδιά έπαιζαν μαζί με τα νεαρά ξωτικά σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, ξεσηκώνοντας τους πάντες με τις φωνές και τις τσιρίδες τους. Η Evie δεν μπορούσε να καταλάβει πώς μπορούσαν να φιλοξενήσουν τόσο πολύ κόσμο. Ήταν πρακτικά αδύνατον. Βέβαια, για όσο διάστημα βρισκόταν στο Dragonmere είχε μάθει ότι τα αδύνατα γίνονταν δυνατά σε αυτόν τον κόσμο. Θα υπήρχε κάποια λογική εξήγηση. Οι φρουροί τους σταμάτησαν στην είσοδο του χωριού. Ένας από αυτούς έτρεξε να ενημερώσει τον Helrice. Ο Alphonse έκανε να διαμαρτυρηθεί διότι όλα αυτά δεν ήταν διόλου απαραίτητα. Ο Δράκουλας όμως τον διέκοψε με ένα νεύμα που τον διαβεβαίωσε ότι όλα ήταν εντάξει και ο λοχίας σώπασε. Ίσως κατάλαβε ότι δεν είχε νόημα να διαφωνήσει. Ξεκαβαλήκευσαν τα άλογά τους. Ο Alexander χλιμίντρισε ελαφρώς με ανακούφιση. Η Evie δεν τον κατηγορούσε, είχε διασχίσει αρκετά χιλιόμετρα με βάρος στην πλάτη του.

"Δεν φαντάζεστε πόσο χαίρομαι που σας βλέπω," είπε ο Alphonse με ένα αστραφτερό χαμόγελο. Ήταν απολύτως ειλικρινής κι αυτό αποτυπωνόταν στην έκφραση του καθώς αγκάλιασε την Atalantis. Η Evie και η Eden κοιταχτήκαν με νόημα αλλά δεν αντάλλαξαν κουβέντα καθώς ήρθε η σειρά τους να αγκαλιάσουν τον φίλο τους. Η Evie χάρηκε που ο Alphonse και ο Orion αγκαλιάστηκαν παρόλο που η σχέση τους δεν είχε ξεκινήσει και τόσο καλά. Με τον Δράκουλα ο Alphonse αντάλλαξε μία πιο επίσημη χειραψία.

"Είναι τιμή μου που σας γνωρίζω, κύριε Δράκουλα," είπε με κάθε επισημότητα καθώς του έσφιγγε το χέρι.

"Ομοίως," αποκρίθηκε ο βρικόλακας.

Εκείνη τη στιγμή, ο φρουρός που είχε φύγει για να ειδοποιήσει τον Helrice επέστρεψε ακολουθούμενος από τον πατέρα του Orion.

"Μπαμπά!"

"Γιε μου!"

Αγκαλιάστηκαν σφιχτά. Ο Helrice άφησε τον γιο του για να τον καμαρώσει προτού στραφεί προς τους άλλους. "Χαίρομαι που επιστρέψατε σόοι και ασφαλείς."