Τα Χρονικά Του Dragonmere: Ο Άρχοντας Των Δράκων {Book 1}

~47~

Μόλις η Evie και ο Orion βγήκαν από την πύλη, εκείνη σφραγίστηκε πίσω τους, αφήνοντας πίσω τους το μακελειό και το χάος. Βρέθηκαν σε μία έρημο όπου επικρατούσε η άμμος και ο καυτός ήλιος, σίγουρα εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το Έθνος του Νερού. Οι γιγάντιες σκιές των Δράκων ήταν το μοναδικό πράγμα που διέκοπτε την ατέλειωτη άμμο. Κοντά στα πόδια τους βρίσκονταν η Eden, ο Alphonse, ο Alexander και η Atalantis καθισμένη στο έδαφος. Τους πλησίασαν.

"Τι συνέβη; Πού είναι η Titania;" ρώτησε η Eden. Στο άκουσμα της φωνής της η Atalantis ανάβλεψε.

Η Evie απέφυγε το βλέμμα της κοκκινομάλλας. "Είναι νεκρή." Τα λόγια αυτά τής βγήκαν με πολύ μεγαλύτερη δυσκολία από ό,τι περίμενε και για πρώτη φορά συνειδητοποίησε ότι ο λαιμός της είχε στεγνώσει. "Λυπάμαι πολύ..."

Η Atalantis χαμήλωσε το βλέμμα της αλλά δεν μίλησε.

"Orion;" έκανε ξαφνικά ο Alphonse. "Είσαι εντάξει;"

Στράφηκαν προς το ξωτικό. Το βλέμμα του ήταν κενό αλλά η έκφρασή του δεν πρόδιδε κανένα άλλο συναίσθημα. "Εγώ φταίω," μουρμούρισε τελικά.

"Για πιο πράγμα;"

Κούνησε το κεφάλι του. "Εγώ φταίω που η Titania είναι νεκρή. Αστόχησα σαν πρωτάρης!" άρχισε να οδύρεται.

"Orion, ακόμα και αν δεν είχες αστοχήσει δεν θα άλλαζε τίποτα," είπε καθησυχαστικά η Evie, ακουμπώντας απαλά το μπράτσο του. "Ο Borgia φορούσε πανοπλία. Δεν θα τον σταματούσες."

Όμως το ξωτικό δεν φαινόταν να την προσέχει. Ήταν τόσο χαμένος μέσα στον πόνο και στην λύπη του που δεν φαινόταν να έχει επαφή με την πραγματικότητα. Η Eden βιαστικά βρέθηκε μπροστά του.

"Orion σταμάτα!" Φώναξε πιάνοντάς τον από τα μπράτσα και ταρακουνώντας τον. Αλλά και πάλι δεν είχε αποτέλεσμα.

"Η Evie έχει δίκιο. Ακόμα και αν τον πετύχενες, ούτε γρατζουνιά δεν θα του έκανες," είπε ήρεμα η Atalantis.

Ο Orion ξαφνικά σταμάτησε. Έμεινε ακίνητος αλλά τα δάκρυα έμειναν να τρέχουν πάνω στο πρόσωπό του.

"Δεν υπήρχε περίπτωση να δουλέψει. Ήταν όλα προκαθορισμένα," συνέχισε στον ίδιο ήρεμο τόνο η Atalantis χωρίς να τους κοιτάζει. Η Evie φοβήθηκε. Ποτέ δεν την είχε ξαναδεί έτσι. "Ήταν όλα ένα καλά οργανωμένο σχέδιο. Η Titania γνώριζε ότι θα πεθάνει από την αρχή. Ήθελε να πεθάνει για να παίξει με τα συναισθήματά μου, για να με αναγκάσει να την συγχωρέσω για ό,τι έκανε."