Τα Χρονικά Του Dragonmere: Ο Άρχοντας Των Δράκων {Book 1}

~27~

Το αναπόφευκτο ήρθε νωρίτερα από ό,τι περίμεναν. Οι δρόμοι τους χώρισαν εκεί, με τον Alphonse να ακολουθά την αδερφή του ενώ εκείνοι συνέχισαν προς το ανάκτορο, βουβοί και μαγκωμένοι και με μία σκιά ενοχής να επισκιάζει τον τελευταίο θρίαμβό τους. Διότι δεν αγνοούσαν το γεγονός πως εκείνος είχε επιλέξει να παραμείνει μαζί τους πάρα να επιστρέψει στην άρρωστη μητέρα του, χάνοντας μία για πάντα την ευκαιρία να την ξαναδεί, έστω και για τελευταία φορά. Χλωμός ήταν από την ψυχρολουσία που δέχτηκε όταν έφυγε από κοντά τους και η Evie ευχήθηκε με όλη της την ψυχή ο αποχαιρετισμός τους να γινόταν κάτω από τελείως διαφορετικές συνθήκες.

Στο παλάτι του Goisfrid η ατμόσφαιρα που επικρατούσε ήταν ακριβώς το αντίθετο με την ψυχική τους κατάσταση. Είχε διοργανώσει ολάκερο τραπέζι προς τιμήν τους. Φόρεσαν, λοιπόν, τις μάσκες τους με τα ψεύτικα χαμόγελα και απαντούσαν, αν και κάπως μουδιασμένα, στις ενθουσιασμένες ερωτήσεις του βασιλιά, που θεώρησε την επιτυχία τους μεγάλη νίκη ενάντια στον πόλεμο κατά του Borgia. Και όλα αυτά αφού τους ανέλυσε και έδωσε εμφάνιση στα έργα και στις δαπάνες που έκανε για χάρη τους. Όταν ρώτησε για τον Alphonse, βουβάθηκαν όλοι και νεκρική σιωπή απλώθηκε. Ο Goisfrid τους κοιτούσε όλους σαστισμένος μέχρι που τελικά μίλησε πρώτη η Atalantis.

"Όσο λείπαμε, πέθανε η μητέρα του, Μεγαλειότατε," είπε κοφτά. Ο Goisfrid κατάλαβε και δεν έκανε άλλες ερωτήσεις.

Τελείωσαν βουβά το γεύμα τους και αποχώρησαν από το παλάτι. Μονάχα όταν τους χτύπησε κατά πρόσωπο ο απογευματινός ήλιος μπόρεσαν λιγάκι να συνέλθουν και να αναγνωρίσουν σε βάθος την κατάσταση.

"Τώρα;" έκανε μηχανικά ο Orion, σπάζοντας την αποπνικτική σιωπή

"Να φύγουμε," είπε αυθόρμητα η Evie, χωρίς να το πολυσκεφεί. "Το συντομότερο δυνατόν. Αύριο κι όλας αν γίνεται," πρόσθεσε. Όσο πιο γρήγορα έφευγαν, τόσο λιγότερες οι πιθανότητες να πέσουν πάνω στον Alphonse, μία συνάντηση που, τουλάχιστον η ίδια, επιθυμούσε διακαώς να αποφύγει. Του είχε στερήσει την ευκαιρία να δει την μητέρα του και είχε στερήσει από αυτήν τον γιο της, όπως είχε στερήσει την πατρίδα και το σπίτι των κατοίκων του Έθνους της Φωτιάς. Η ενοχή θα την έπνιγε αν αντίκριζε ξανά τον Alphonse και ήταν σίγουρη πώς θα κατέρρεε αυτή τη φορά.

"Δεν νομίζετε πώς είναι πιότερο να ξεκουραστούμε πρώτα;" ρώτησε δειλά η Titania.

"Ναι, το ταξίδι μέχρι το Thundercloud  θα είναι εξαντλητικό," παρατήρησε η Eden εύστοχα.