Τα Χρονικά Του Dragonmere: Ο Άρχοντας Των Δράκων {Book 1}

~Επίλογος~

Οι επόμενοι μήνες ήταν ίσως οι δυσκολότεροι που βίωσε η Evie σε ολάκερα τα δεκαοχτώ χρόνια της ζωής της. Είχε να νιώσει τέτοιον πόνο από τότε που πέθανε η μητέρα της. Βέβαια, η ανάμνηση αυτή δεν θα ήταν ποτέ τόσο έντονη όσο ο θάνατος της Eden ο οποίος της στοίχισε πολύ περισσότερα από ό,τι φαντάστηκε, όχι μονάχα στην ίδια αλλά σε όλους.

Αν και προσπαθούσε να ξεχάσει τα γεγονότα μετά την πτώση του Borgia, οι εικόνες ήταν πολύ ζωηρές: το κάψιμο του σώματος του Borgia από τον ίδιο τον Δράκουλα, η διάλυση του Σκοτεινού Βασιλείου με την πτώση του, η διαδρομή με τους Δράκους, η επιστροφή στο Terradale, ο αρχικός, ξέφρενος πανηγυρισμός όλων και τα νέα ότι τα εναπομείναντα Mogrinnoths επέστρεψαν στην κανονική μορφή τους και τέλος ο θρήνος. Αλλά μία σκηνή θα την στοίχειωνε για το υπόλοιπο της ζωής της:

Η Atalantis καθισμένη σε ένα παγκάκι και τον Alphonse δίπλα της να καθαρίζει την πληγή στο πρόσωπό της, παντοτινό ενθύμιο εκείνης της τελευταίας μάχης, απαλά και τρυφερά, δεν είχε πει τίποτα, μονάχα είχε ρωτήσει ποιος της το έκανε. Παραδίπλα ο Orion τυλιγμένος με επιδέσμους εδώ κι εκεί, πιο θλιμμένος από ποτέ. Μέχρι και ο Alexander ήταν ανησυχητικά σιωπηλός. Η ίδια η Evie ήταν ψυχολογικά ράκος. Για τον Δράκουλα δεν έπεφτε ούτε κουβέντα. Δεν τον είχε δει κανείς αλλά περνούσε δύσκολα.

Φύλαξαν το σώμα σε ένα κτήριο, μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο. Ο Δράκουλας περνούσε ατελείωτες ώρες εκεί.

Ο Goisfrid φρόντισε να αποδώσει τους πρέπον φόρους τιμής στην Eden με μία τεράστια επικήδεια τελετή μπροστά σε όλους προτού το Έθνος της Φωτιάς ξεκινήσει το ταξίδι της επιστροφής πίσω στην ιδιαιτέρα πατρίδα τους, το Elvonar - ή ότι είχε μείνει από αυτό. Ο Alphonse έμεινε πίσω καθώς ο Goisfrid χρειαζόταν όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις για να στήσει το βασίλειό του πίσω στα πόδια του ενώ η Atalantis ξαπόστηλε τον Orion μαζί με τα υπόλοιπα ξωτικά παρά τις έντονες διαμαρτυρίες του. Το κύριο επιχείρημά της ήταν ότι όλοι τους χρειάζονταν ένα διάλειμμα από όλα αυτά. Στο μεταξύ η Evie άφησε τους Δράκους ελεύθερους να φύγουν, να πετάξουν όπου επιθυμούσαν. Δεν τους χρειαζόταν πια και δεν υπήρχε νόημα να τους στερεί την ελευθερία τους.

Το γνωστό πλέον καραβάνι πέρασε από το φαράγγι χωρίς οι ληστές να τους προκαλέσουν προβλήματα αυτή τη φορά, είτε επειδή σεβάστηκαν την ταλαιπωρία τους είτε επειδή είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι ανάμεσά τους βρισκόταν η Εκλεκτή. Όταν έφτασαν στο Elvonar διαπίστωσαν ότι δεν είχε μείνει τίποτα όρθιο εκτός από τον πύργο της οικογένειας Δράκουλα, προστατευόμενος από την αρχαία μαγεία με την οποία ήταν χτυσμένος. Όλα έπρεπε να ξεκινήσουν από το μηδέν.