Moving to LA

8

Samen met Tom naast me en een overheerlijke hotdog in mijn hand loop ik over straat. Tom heeft zijn zonnebril en muts ondertussen weer opgezet om niet op te vallen. We praten echt over allerlei dingen.
"Ah maar dat pak zit zo vervelend."
"En toen moest je hem vandaag ook weer aan." Ik lach.
"Ja echt. Het is dat het voor een goed doel is anders echt niet nog een keer hoor."
"Zeikerd." Hij steekt zijn tong naar mij uit.
"Nou doe jij hem dan is aan."
"Is goed, als ik de kans krijg zal ik het doen."
"Mmm, ik zal kijken wat ik kan doen."
"Oké. Hou ik je aan." Ik knipoog speels naar hem en hij begint ook te lachen. Gezellig kletsend lopen we verder.

"Maar, hoe was het nou om Spiderman te spelen?"
"Als een droom die uitkomt. Ik kan echt niet wachten totdat we gaan filmen voor Spiderman Homecoming 2."
"Dus het is zeker dat die komt?" Hij knikt.
"Jep." 
"Weet je al hoe die heet?" Ik kijk hem nieuwsgierig aan. Hij schudt even lachend zijn hoofd.
"Nope. En als ik het wel wist, mocht ik het niet vertellen."
"Hm, oké...spoilerman." Dat laatste zei ik erg zacht. Hij lijkt het niet door te hebben. Een klein lachje kan ik even niet inhouden. Hij kijkt me raar aan. Ik wuif het weg.
"Binnenpretje."

Voordat ik het doorheb zijn we van het centrum van Los Angeles naar Hollywood gelopen. Links van mij zie ik de Hollywood letters. Ik stop met lopen en graai naar mijn camera die om mijn nek hangt. Ik maak een foto van de letters. Opeens begint Tom te lachen.
"Wat lach je nou weer?"
"Jij touristje." Nu lach ik ook.
"Sukkel." Ik sla met mijn hand op zijn achterhoofd.
"Au." Zegt Tom erg droog. Ik schud lachend mijn hoofd.
"Jij droogkloot."
"Wat zei jij daar." Zegt Tom terwijl hij me waarschuwend aankijkt.
"Uhm. Niks hoor. Helemaal niks." Ik kijk onschuldig de andere kant op. Opeens voel ik gekietel in mijn zij. Ik proest het uit en probeer Tom zijn handen weg te duwen.
"NEE! STOP NIET DOEN! HAHA! STOP!" Hij luistert niet en gaat gewoon door.
"Eerst spoilerman en nu droogkloot?  Durf je wel?"
"H...hoorde je d...dat?" Vraag ik lachend. Hij knikt met een gemene glimlach. Uiteindelijk zak ik door mijn benen op de grond. Lachend zit ik daar met mijn rug tegen Tom zijn benen aan. Nu kan hij niet meer bij mijn zijden en stopt dus met kietelen. Oké, dit zag ik niet aankomen. Ik lig opeens op de grond. Die vervelende...pannenkoek heeft een stap opzij gezet waardoor ik omviel! Ik hoor Tom keihard lachen. Ik doe niet eens de moeite om op te staan en blijf ongegeneerd op de grond liggen, terwijl allerlei mensen me raar aankijken en voorzichtig over me heen stappen. Ik leg mijn armen onder mijn hoofd en doe mijn ogen dicht. Ondertussen wacht ik totdat Tom uitgelachen is. Dit gaat nog wel even duren.