Moving to LA

27

P.o.v. Hayley

Ik zit op mijn bed een donut te eten als mijn moeder binnenkomt.
"Oh hey mam." Ze glimlacht even naar me. Toen ik vanmorgen wakker werd, was ze net even bellen met mijn vader en broertje die weer terug moesten naar Engeland, aangezien mijn broertje naar school moest en mijn vader moest werken. Ik schrok wel toen ik alle familieleden van Tom en niet de mijne in de kamer zag staan, maar ze gingen al snel weer weg om ons alleen te laten. En toen mijn moeder hoorde dat ik wakker was, snelde ze de kamer in en trok me in een dikke knuffel.

Tom is even gaan douchen. Mijn moeder komt voorzichtig op mijn bed zitten.
"Hey lieverd. Hoe voel je je?"
"Goed." Ik neem nog een hap van mijn donut. "Alleen mijn arm en been doen een beetje pijn." Ze knikt en kijkt me lichtelijk bezorgd aan.
"En heb je hoofdpijn of ben je duizelig?"
"Een beetje duizeligheid." Ze legt haar hand op mijn voorhoofd. Ik kijk haar aan met een blik van -ben je serieus?-. Ze haalt haar hand van mijn voorhoofd af en kijkt me schuldig aan.
"Sorry." Ik lach even.
"Is al goed."

Tom komt de badkamer uitlopen. Mijn moeder is ondertussen weer weggegaan, omdat ik moest 'rusten'. Ik heb twee weken geslapen. No way dat ik dan weer ga rusten. Hij gaat weer op de stoel naast mijn bed zitten en kijkt me aan.
"Hoe voel je je?"
"Goed."
"Nergens pijn?"
"Een beetje in mijn arm en been, maar ik voel me goed." Hij knikt met een bezorgde blik in zijn ogen. "Echt waar." Hij houdt zijn handen in de lucht.
"Ik geloof je!" We lachen even.
"Hoe laat is die première?"
"Vanaf 16:00." Ik knik en kijk even denkend vooruit. Wilt hij nog steeds dat ik meega? Kan ik nog mee?
"Mag ik nog mee?" Het floept uit mijn mond. Gelijk heb ik er spijt van en voel ik mijn wangen rood worden. "Ik bedoel, wil je nog dat ik meega?" Ik kijk verlegen naar mijn deken, die opeens ontzettend interessant is geworden.
"Natuurlijk wil ik nog dat je meegaat. Ik denk alleen dat je beter nog even kan rusten. En daarbij mag je nog niet weg van de dokters." Ik knik. Hij heeft gelijk. "Maar ik had graag gewild dat je meekon." Ik glimlach een beetje naar hem.
"Ik ook."

Tom komt de badkamer weer uitlopen. Hij heeft een pak aan en ik moet zeggen dat hij er ongelofelijk knap uitziet.
"En?"
"Je ziet er geweldig uit."
"Dus ik ben goed gekeurd?" Ik knik lachend.
"Zeker." Hij komt mijn kant oplopen en buigt naar voren. Hij drukt zijn lippen op de mijne en ik ga erin mee. Hij laat me voorzichtig weer los en legt zijn voorhoofd op de mijne.
"Weet je zeker dat ik niet moet blijven?" Ik knik.
"Heel zeker. Nou ga!" Ik duw hem een beetje naar achter en lach.
"Ik zie je vanavond weer oké?"
"Is goed, doe rustig aan. Veel plezier!"
"Dankjewel." Hij drukt nog een snelle kus op mijn lippen en loopt dan de kamer uit. Ik kijk hem na. Als ik zeker weet dat hij weg is en dat er niemand binnen komt, laat ik de tranen gaan. Ik ben twee weken weggeweest. Ik heb twee weken van mijn leven gemist. In stilte laat ik mijn emoties vrij. Het maakt me moe, maar ik ben bang om te slapen. Wat als ik weer in een coma beland? Ik wil niet terug naar die plek. Ik besluit tegen de moeheid te vechten en mijn emoties weer te bedwingen. Ik pak een boek en begin te lezen. Hopelijk lijdt dit me een beetje af.