Moving to LA

21

P.o.v. Tom

Harrison duwt de rolstoel waar ik in zit vooruit. We zijn op zoek naar kamer 269. 265, 266, 267, 268. Ah 269. Harrison laat de handvaten los en loopt naar de deur. Hij kijkt even door het raampje naar binnen, klopt even en doet dan voorzichtig de deur open.
"Kom maar binnen. Maar doe wel voorzichtig, alsjeblieft." Zegt volgens mij een verpleegster. Harrison knikt even en loopt dan weer naar mij toe. Hij pakt de handvaten weer vast en duwt me de kamer in. Bij het bed staat inderdaad een verpleegster. Ze pakt haar spulletjes bij elkaar. Ik kijk de kamer even rond. Naast haar bed staat een monitor met daarop een hartslagmeter. Haar hartslag is regelmatig. Gelukkig. De verpleegster draait zich om om de kamer uit te lopen. Ze knikt even naar me. Ik knik terug. Harrison duwt me naar het bed toe. Als ik er naast sta, kijk ik naar Hayley. Haar ogen zijn dicht. Op haar hoofd zit een grote wond. Een slangetje zit in haar neus om haar van zuurstof te voorzien. Ook zit er een infuus in haar pols. Haar rechterarm en rechterbeen zitten in het gips. Net als mijn rechterbeen en rechterpols. Ik ga met mijn hand over haar wang. Mijn ogen vullen zich met tranen. Eentje ontsnapt al. Ik pak haar hand vast. Terwijl ik mijn linkerhand op haar linkerwang laat rusten. Ik blijf naar haar kijken. Naar haar perfecte gezichtje. Haar lippen die zelfs nu een kleine glimlach vormen.
"Oh Hayley, wat heb ik gedaan? Als ik beter had opgelet, lag je hier nu niet. Het spijt me zo. En ik beloof je dat ik bij je zal blijven. Voor altijd. Ik laat je niet in de steek. Ik laat ze je geen pijn doen. Ik hou van je. Word alsjeblieft snel wakker." Ik kom voorzichtig omhoog, wat niet heel soepel gaat, en druk een kus op haar voorhoofd. Ik ga weer zitten en blijf haar hand vasthouden.

Het is alweer een half uur verder en ik heb haar hand nog steeds vast. Opeens begint ze moeilijk te kijken. Heel moeilijk. Alsof iets haar pijn doet. Haar lichaam begint te schokken. Van de schrik laat ik haar hand los. Harrison rent naar het afstandsbedieninkje waar een rode knop opzit. Hij drukt erop. Niet lang daarna komen allemaal verplegers en doktoren binnen. Ze rennen naar Hayley toe. De verpleegster van net zet tegen ons dat we weg moeten.
"Nee, ik ga nergens heen. Ik heb haar net beloofd dat ik altijd bij haar zou blijven en dat is ook wat ik zal doen."
"Het spijt me, maar u moet echt gaan." Harrison trekt me meer de kamer uit. Ik protesteer en val daarbij bijna uit de rolstoel, maar Harrison kan mij nog net tegenhouden. Als we buiten staan, doet de verpleegster de deur dicht. Ik sta op, wat verschrikkelijk veel pijn doet en kijk via het raampje naar binnen. Op de monitor naast haar bed zie ik dat haar hartslag heel snel gaat. Tranen verlaten mijn ogen als ik zie wat ze met haar doen. Ze geven haar schokken met een defibrillator. Haar gezicht betrekt elke keer als ze dit doen. Het doet haar pijn. Ik leg mijn hand op het raam en kijk verslagen toe.