Moving to LA

25

P.o.v. Tom

Er zijn nu al 2 weken voorbij. De première van Spider-man Homecoming is morgen. Hayley ligt nog steeds in een coma. De dag nadat Veronica is gekomen heb ik gezorgd dat haar vader en broertje ook konden komen. Mijn eigen familie kwam de dag nadat Veronica kwam. Ik heb deze twee weken voor het grootste deel bij Hayley gezeten. Het gips is ondertussen van mijn pols af. Het gips zit nog wel om mijn been, maar ik kan wel weer een soort van lopen. Ik heb ook weinig gegeten, gedronken de afgelopen weken. Harrison zegt dat ik ben afgevallen. Daar heeft hij wel gelijk in, maar ik krijg geen hap door mijn keel. Ik heb ook weinig geslapen, omdat ik bang was dat Hayley ondertussen wakker zou worden. Ik heb nu dus gigantische wallen onder mijn ogen.

"Je moet wel echt gaan slapen vanavond. Dan zie je er morgen op je première weer goed uit." Zegt Harrison terwijl hij me bezorgd aankijkt. "Je moet trouwens ook echt even wat gaan eten en drinken."
"Ik heb geen honger."
"Maar je moet eten. Je ziet er niet uit zo." Zegt Harry mijn broer.
"Nou bedankt."
"Zo bedoelde ik het niet."
"Weet ik, het spijt me. Ik...ik krijg gewoon geen hap door mijn keel." Mijn moeder komt de kamer inlopen met een hamburger in haar hand.
"Probeer het even." Ze geeft me de hamburger. Ik kijk er even naar. Tegen mijn zin in neem ik een hap. Ik besef nu hoeveel honger ik eigenlijk heb en eet het ding op. Mijn familie lacht even en mijn vader geeft me een flesje water, die ik in 1 keer helemaal leeg drink.
"Bedankt jongens." Ik loop even naar het kraantje en was mijn handen. Ik loop weer terug. Ik ga weer op mijn plekje zitten en pak Hayley's hand vast. Zo heb ik de afgelopen weken gezeten. Ik ben alleen opgestaan om mijn gips eraf te laten halen enzo, naar de wc te gaan en mijn handen te wassen. Verder heb ik naast Hayley gezeten terwijl ik haar hand vasthield. Ik wrijf met mijn duim over haar hand. Opeens voel ik een zacht kneepje in mijn hand. Geschrokken kijk ik op.