Never Say Goodbye

Εγκλωβισμένη {01}

3 Χρόνια Αργότερα Στο Λονδίνο.

¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥

200 ΜΕΡΕΣ ΑΚΟΜΗ.

«Άλλο ένα» απαίτησα ρίχνοντας το ποτήρι που μόλις είχα αδειάσει πάνω στο πάγκο του μπάρ. Ο μπάρμαν το άρπαξε και άρχισε να το γεμίζει όπως έκανε συνήθως. Το ποτό κυλούσε γοργά από το μπουκάλι, και ένοιωθα την δίψα στο λαιμό μου να δυναμώνει.

Ξαφνικά αισθάνομαι το σώμα ενός ξένου να στριμώχνεται δίπλα στο δικό μου. «Κάντα δυο» λέει με τη σειρά του στον μπάρμαν.

Ο ξένος με κοιτάζει από πάνω έως κάτω. Ξαφνικά τον ακούω να μιλάει ελληνικά. «Όπα, σε έχω ξανά δει εσένα. Φοιτάς στο Κολέγιο λίγο πιο κάτω;» με ρωτάει.

«Ναι» λέω ανέκφραστη. Δεν ήθελα να πιάσω κουβέντα αν και πράγματι το κολέγιο μου βρισκόταν ένα τετράγωνο μακριά. Ήταν ιδιωτικό, ειδικό για Έλληνες που εχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό, γι'αυτό και τον πίστεψα . Δεν νομιζω να ήταν τυχαίο που μιλούσε ελληνικά .

«Ζάκ» γυρίζει και μου λέει αλλά τον αγνοώ.

«Το όνομα μου είναι Ζάκ» διευκρινίζει. Με την άκρη το ματιού μου αντιλαμβάνομαι ότι έχει σηκώσει το χέρι του για χειραψία.

Εγώ όμως δεν γυρίζω για να τον κοιτάξω. «Να το χαίρεσαι» απαντώ σαν να μην με ενδιαφέρει. Το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν να μάθω το όνομα σου.

«Δεν..θα μου πεις το δικό σου;» ρωτάει δισταχτικά. Κατεβάζει το χέρι του κάπως ντροπιασμένος.

«Όχι»

«Σκληρή. Θέλω απλά να σε γνωρίσω» μου λέει.

Γελάω σιγανά και κουνάω το κεφάλι μου πέρα δώθε περιγελαστικά. «Γιατί;» στρέφω το βλέμμα μου πάνω του.

Τα καστανά μαλλιά του δημιουργούσαν μια κοντή φράντζα και κρύβαν λίγο το μέτωπο του, τα μελί μάτια του ήταν φωτεινά, και το σώμα του ήταν αδύνατο , ήταν ίδιος στο ύψος με εμένα αλλά δεν νομίζω ότι μπορούσα να τον χαρακτηρίσω ψηλό. Δεν ήταν όμως και άσχημος, το πρόσωπο του είχε καταπληκτικές γωνίες.

Παίρνει μια εισπνοή και ανακάθεται στο σκαμπό του. «Γιατί, μου φαίνεσαι ενδιαφέρον άτομο» απαντάει αμήχανος.

Γελάω ειρωνικά. «Σε βεβαιώνω ότι δεν είμαι καθόλου ενδιαφέρον άτομο. Μπορείς να φύγεις τώρα» λέω.

«Το γεγονός ότι το αρνείσαι σε κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρον» χαμογελάει αλαζονικά, τοποθετεί το αγκώνα του πάνω στο πάγκο του μπαρ και στηρίζει το πρόσωπο του πάνω στα δάχτυλα του. Προσπαθούσε όντως να φλερτάρει μαζί μου μετά απο τόσες φορές που του ξεκαθάρισα την αδιαφορία μου;