Never Say Goodbye

Έχουμε πολλά να πούμε {03}

Τα χέρια μου σηκώνονται στον αέρα. «Έκπληξη!» φωνάζω .

Ο αδελφός μου χάνει τα λόγια του όσο με παρακολουθεί έξω από την πόρτα. Καθώς επεξεργάζομαι το χλομιασμένο πρόσωπο του αντιλαμβάνομαι ότι μοιάζει τρομαγμένος, σαν μόλις να 'δε φάντασμα. Τα χείλια του αφήνουν ένα μικρό κενό. Χτενίζει τα μαλλιά του προς τα πάνω με τα ακροδάχτυλα του σαν να θέλει να διώξει τον ιδρώτα από πάνω του. Παίρνω μια μπερδεμένη έκφραση. «Δεν χαίρεσαι που με βλέπεις;» τον πειράζω.

Αυτός χάνει λίγο τα λόγια του και αρχίζω να πιστεύω ότι πράγματι δεν χαιρόταν που με έβλεπε. «Ναι, φυσικά Εύα, απλός..δεν το περίμενα» λέει και τυλίγει τα χέρια του τριγύρω μου σε μια σφιχτή αγκαλιά που διώχνει τις καχύποπτες σκέψεις μου.

Δεν πάει καιρός που έχω να δω τον Άρη. Ερχόταν στον Λονδίνο αρκετά συχνά, κυρίως στις γιορτές όμως. Εκείνος πηγαίνει στη άκρη για να περάσω. Μπαίνω αμέσως στο σπίτι και αντιλαμβάνομαι ότι ήταν ακριβώς όπως το άφησα.

Κάνω λίγες στροφές γύρω από τον εαυτό μου για να παρατηρήσω κάθε γωνιά του. Θεέ μου, πόσο μου είχε λείψει. Ένοιωθα τη καρδιά μου να βουλιάζει μέσα στις θέρμες αναμνήσεις μου από εδώ ο οποίες αφήναν μια πίκρα μελαγχολίας προς τα εφηβικά μου χρόνια, αλλά το γεγονός ότι ήμουν ξανά εδώ και η ελπίδα οτι μπορούσα να ξανασυναντήσω
τον Άλεξ, με έκανε πραγματικά να πετώ στα σύννεφα.

«Η μαμά και ο μπαμπάς έμειναν Λονδίνο;» ρωτάει.

«Δουλειές» απαντώ αδιάφορα καθώς περιπλανιέμαι στο σπίτι. Δεν ήθελα να μιλήσω για αυτούς και να χαλάσω την διάθεση μου.

«Για..πόσο λες να κάτσεις;» αναρωτιέται.

«Ε, να..έλεγα για όλο το καλοκαίρι» του ανακοινώνω σχηματίζοντας τάχα μια αθώα έκφραση και εκείνος αμέσως σφίγγεται.

Το χαμόγελο μου αμέσως χάνεται. Δεν καταλαβαίνω, τι πάει λάθος μαζί του; Με θεωρούσε πραγματικά βάρος; Χαλιέται που δεν έχει πλέον ένα διαθέσιμο μέρος για να φέρνει τις γκόμενες του;

Κοίταξε από την άλλη αμήχανα και έβαλε τα χέρια στις τσέπες του. «Πρέπει να κάνω ένα τηλεφώνημα» λέει κάπως απότομα. Τον παρακολουθώ να ανεβαίνει τα σκαλιά αμήχανος για να οδηγηθεί στο υπνοδωμάτιο του. Σίγουρα η αντίδραση του δεν ήταν αυτό που περίμενα, και όσο και να με πληγώνει αποφασίζω να μην φιλοσοφήσω και άλλο το θέμα.

Μου πήρε κάποια ώρα να ταχτοποιηθώ πλήρως στο σπίτι. Είχα φέρει πολλά πράγματα μαζί μου, και καθώς τα τοποθετούσα στη θέση τους..το μυαλό μου έτρεχε συνέχεια στον Άλεξ. Δεν μπορούσα να εμποδίσω τη φαντασία μου να σχεδιάζει διάφορες συνομιλίες μαζί του. Αναρωτιόμουν πως θα αντιδρούσε όταν με έβλεπε, σε τι κατάσταση βρισκόταν, και άλλα χίλια δυο πράγματα.