Ή Εύα μοιάζει να έχει χάσει την αναπνοή της και δεν ήξερε ακόμη ούτε τα μισά. Το σκοτάδι έξω έφερνε μια πιο κλειστή ατμόσφαιρα, ενώ το απαλό φως του φωτιστικού πάνω από το κεφάλι της έκανε μερικές τούφες από τα μαλλιά της να χρυσίζουν , τα μάτια της να αστράφτουν και από καστανοπράσινο το χρώμα τους έφερνε κατι στο γκρίζο.
Κοιτάζω τριγύρω λες και αναζητώ ανάμεσα στις γωνιές του δωματίου την φωνή της. «Πες κατι» την παρακαλώ.
Την βλέπω να ανοίγει τα χείλη και να σηκώνει τα χέρια της σαν να μου λέει ότι έχει μείνει κάγκελο.
Τελικά καταφέρνει να πει: «Δεν.. μπορώ να το χωνέψω, εσύ που κολλάς σε όλο αυτό;»
Η ανάσα μου ακούγεται πιο δυνατά από ότι περίμενα. Κοιτάζω κάτω μέχρι να βρω τη κατάλληλη στιγμή να της απαντήσω.
«Δυο εβδομάδες αφού έφυγες, αυτοί οι τύποι με φωνάξαν στο γραφείο τους και μου ζήτησαν να τος οδηγήσω σε εσένα με αμοιβή ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Δέχτηκα να δουλέψω μαζί τους μόνο και μόνο για να μάθω τι στο διάολο σε θέλανε. Τέλος πάντων δεν πήγε πολύ καλά, με πιάσανε να ψάχνω κατι που δεν έπρεπε.. και ανακάλυψαν ότι τα στοιχεία που τους έδινα ήταν παπαριές, από εκεί και πέρα άρχισε το κυνήγι.» διηγούμαι.
Η έκπληξη στα μάτια της με αυτήν τη δυσάρεστη γεύση με αφήνει να καταλάβω πως μπορούσε να φανταστεί που το πήγαινα. Παρόλα αυτά συνέχισα.
«Τρείς γαμημένοι μήνες πέρασαν με το να παίζουμε κυνηγητό. Ώσπου είδα ότι δεν πήγαινε άλλο, κάθε φορά ήταν και πιο δύσκολη. Θέλανε να μάθουνε τα πάντα για εσένα.»
Κάθε μέρα ήταν απλός άλλη μια δοκιμασία επιβίωσης. Σε άλλες περιπτώσεις ίσως γούσταρα την πρόκληση, αλλά εδώ το πράγμα είχε πάρα γίνει, και αν έπαιζα με τη φωτιά ήταν σαν να έπαιζα με τη ζωή της Εύας.
«Αλλιώς..;» ρωτάει.
«Δεν έχει αλλιώς. Αλλιώς θα με βασάνιζαν μέχρι να σπάσω»
«Α.» απαντάει γρήγορα.
Αναρωτιέμαι αν θυμάται τη τελευταία φορά που μίλησε μαζί μου στο τηλέφωνο τόσο καλά όσο την θυμάμαι εγώ.
«Η τελευταία φορά που σε πήρα τηλέφωνο ήταν λίγο πριν τρακάρω το αμάξι στη στροφή του δρόμου πάνω στο κυνήγι. Ένοιωθα πως θα συμβεί κατι όπου να ναι, είχα προαίσθημα ότι αυτή ίσως ήταν η τελευταία ευκαιρία που μπορούσα να σου μιλήσω.»
«Δεν πρόκειται να σταματήσει να με νοιάζει, κυρίως να με νοιάζεις εσύ, το ξέρεις αυτό έτσι δεν είναι;» καταφέρνω με το ζόρι να αθροίσω τις λέξεις μέσα από το λαχάνιασμα μου.
YOU ARE READING
Never Say Goodbye
Teen Fiction》 2ο Βιβλίο 《 Το βλέμμα του συναντάει το δικό μου μέσα από τα μικροσκοπικά γυαλιά του ."Ήταν καλός άνθρωπος;" ρωτάει. Μένω σιωπηλή, καθώς πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει αμυδρά στην ανάμνηση του. "Ω ναι, ήταν εγκληματίας, επαναστάτης, αντιδραστικό...
