Never Say Goodbye

Πρόλογος

Alex POV
Πάλευα με το οξυγόνο για να καταφέρω να ανασάνω. Ο χρόνος λιγόστευε αλλά χρειαζόμουν ένα λεπτό ξεκούρασης προτού μελανιάσουν οι πνεύμονες μου.

Η άσπρη μπλούζα μου ήταν βαμμένη κατακόκκινη στο σημείο πάνω από τα πλευρά μου. Κατέβασα το κεφάλι μου και σήκωσα το ύφασμα της. Το τραύμα μου ήταν τεράστιο με δυο μεγάλες, αιματηρές σχισμές μέσα στα γδαρσίματα, τις γρατζουνιές και τα βαθιά κοψίματα. Ο πόνος ήταν τόσο οξύς και γαμημένα ανυποχώρητος. Μόρφασα έντονα, τραβώντας αέρα μέσα από τα δόντια μου.

Ξανακατέβασα τη μπλούζα μου όταν άκουσα πυροβολισμό δίπλα μου. Κόλλησα τη πλάτη μου πίσω στη πόρτα το αυτοκινήτου που ήμουν κρυμμένος.

«Περικυκλώστε τον!» διέταξε μια αντρική φωνή. Η ξεκούραση τέλειωσε. Κοίταξα τριγύρω μου, προσπαθώντας να βρω μια διέξοδο αλλά δεν υπήρχε τίποτα, και η πληγή μου με περιόριζε. Ανασαίνω εκνευρισμένος. Βγάζω το όπλο από τη τσέπη μου και το κρατάω κοντά μου.

Αμέσως άρχισα να ακούω τροχάδια να σκορπίζονται τριγύρω μου. Έβγαλα λίγα χιλιοστά το κεφάλι μου έξω από το αμάξι και άρχισα να πυροβολώ συνεχόμενα. Οι άντρες μπροστά μου με πυροβολούσαν πίσω.

Οι κρότοι των όπλων μας ήταν ασταμάτητοί. Σφαίρες σκάγανε πάνω στο αυτοκίνητο, σπάγανε τα τζάμια του, τρυπούσαν τις ρόδες του. Κοιτάζω προς τα πάνω και παρατηρώ τους λίγους από το σύνολο να τρέχουν προς τη ταράτσα του κτηρίου απέναντι μου. Αρχίζω να πυροβολώ προς το μέρος τους. Αν έφταναν πάνω στη ταράτσα ήμουν τελειωμένος. Οι υπόλοιποι άντρες πλησίαζαν όλο και περισσότερο όσο εβλέπαν ότι ειμαι απασχολημένος. Το κέρατο μου. Ξανά άρχισα να πυροβολώ ευθεία και τους απώθησα όσο μπορούσα. Το παιχνίδι ήταν στημένο. Ήταν δεκάδες, και ήμουν ένας.

Έπρεπε να φύγω από εκεί το συντομότερο. Κοίταξα το δρόμο προς τα αριστερά μου και συνειδητοποίησα ότι ήταν η μοναδική μου ευκαιρία.

Αρχίζω και πυροβολώ με μανία και ενώ βλέπω ότι καταφέρνω και τραυματίζω μερικούς, οι περισσότεροι κρύβονται είτε πίσω από αυτοκίνητα όπως εγώ, κολώνες, ή και από τα στενά των τοίχων. Βάζω το χέρι μου πάνω στη πληγή και το κρατάω εκεί. Η τώρα ή ποτέ. Χωρίς να σταματήσω να πυροβολώ, πετάγομαι μακριά από το αμάξι και τρέχω προς τον τοίχο δίπλα μου. Σφαίρες εκτοξεύονται με ταχύτητά φωτός αριστερά και δεξιά μου. Κάθε δευτερόλεπτο ένοιωθα το σκίσιμο στη πληγή μου να ανοίγει περισσότερο.