27 ΜΕΡΕΣ ΑΚΟΜΗ
Η επόμενη ημέρα ήταν δύσκολη. Ο Ζακ ήθελε να μου δείξει το διαμέρισμα τάχα μου έτσι απλά, ενώ μπορούσα να δω πως προσπαθούσε να με πείσει να συγκατοικήσω μαζί του. Έκανα πως με ενδιέφεραν τα δωμάτια, το λευκό χρώμα των τοίχων, και η ηλίθια μοντέρνα επίπλωση αλλά δεν μπορούσα να σκέφτομαι τον σταθμό του ηλεκτρικού και την περίπτωση ο Ζακ να είχε δίκιο. Κανονικά θα έπρεπε να ήμουν εκεί, αλλά ένοιωθα πως όφειλα να περάσω λίγο χρόνο μαζί του. Τα θετικά της υπόθεσης ήταν πως ο αδελφός μου φάνηκε να πείστηκε από το τηλεφώνημα του, και δεν χρειάστηκε να υποστώ την γκρίνια του.
Τώρα βρισκόμαστε μια μέρα μετά από αυτό. Έπεισα τη Σάρα να έρθει μαζί μου. Ίσως ήταν προτιμότερο να πάω μόνη μου, αλλά ένοιωθα πολύ καλύτερα να είχα κάποιον δίπλα μου, και η ίδια το ήξερε αυτό.
Αυτή τη φορά πήγα από τη μπροστινή πλευρά του σταθμού. Δεν θα άντεχα να ξανά δω αυτά τα αναθεματισμένα συγγνώμη, που όπως και να έχει, θα μείνουν ασυγχώρητα.
«Και τι ώρα ήταν όταν τον είδες τελευταία φορά;» αναρωτιέται η Σάρα.
Στραβοκαταπίνω στην επιλογή των φράσεων της. 'Όταν τον είδες τελευταία φορά' «Έξι, ήταν γύρω στις έξι»
Καθόμαστε στο παγκάκι δίπλα σε μια ηλικιωμένη και περιμένουμε να έρθει η ώρα. Κοίταξα το καρπό μου για να δω την ώρα άλλα θυμήθηκα ότι είχε χαλάσει το ρολόι μου. Σχέδιο β. Άνοιξα τη οθόνη του κινητού μου. 5:57.
Η Σάρα δίπλα μου, σκαλίζει τη βαφή από τα νύχια της νευρικά. Σηκώνει το κεφάλι της και κοιτάζει το κενό.
«Δεν θέλω να απογοητευτείς αν..δεν βρούμε τίποτα» ακούω τη απαλή φωνή της να σπάει τη σιωπή μεταξύ μας.
«Εννοείς δεν θέλεις να απογοητευτώ αν αποδειχτεί ότι τελικά πέθανε.» η καρδιά μου σφίγγεται ανελέητα ακόμη και αν δείχνω κρύα και εντελώς ανεπηρέαστη μπροστά στα λόγια που ξεφώνισα.
«Ναι» μουρμουρίζει.
Ρίχνω κάτω το βλέμμα μου, σαν να σκέφτομαι τα λόγια της, για να το σηκώσω απελευθερώνοντας ένα ειρωνικό γελάκι. Νομίζει πως θα μπορούσε να περάσει όλο αυτό μόνο με μια απογοήτευση; 5:58.
«Ξέρεις πως είναι να σου λείπει κάποιος;» γέρνω για να την κοιτάξω. «Εννοώ, πραγματικά, να σου λείπει. Κάθε μέρα χωρίς εκείνον, να θυμίζει πρωί Δευτέρας, η επιβίωση σου να θυμίζει αγγαρεία αν δεν συμπεριλαμβάνεται και εκείνος σε αυτή, κάθε νύχτα να θυμίζει ξημέρωμα εάν δεν νοιώθεις το σώμα του να ζεσταίνει το στρώμα του κρεβατιού. Η ζωή σου να μετατρέπεται σε μια επαναλαμβανόμενή πληκτική, μονότονη ρουτίνα. Η μάλλον όχι, ξέρεις πως είναι να πεθαίνει αυτός που αγαπάς;»
YOU ARE READING
Never Say Goodbye
Teen Fiction》 2ο Βιβλίο 《 Το βλέμμα του συναντάει το δικό μου μέσα από τα μικροσκοπικά γυαλιά του ."Ήταν καλός άνθρωπος;" ρωτάει. Μένω σιωπηλή, καθώς πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει αμυδρά στην ανάμνηση του. "Ω ναι, ήταν εγκληματίας, επαναστάτης, αντιδραστικό...
