SOS: Η φιλη μου απο δω (-HellowStranger-) αποφασισε να κανει σελιδα για το never say never/goodbye στο instagram.
Λεγεται: never_say_goodbye_fp
Ακολουθηστε❤31 ΜΕΡΕΣ ΑΚΟΜΗ
Πήρα κάτι για να μου πέσει ο πυρετός. Δεν ξέρω πόσες φορές στριφογύρισα στο κρεβάτι μου, και πόσο είχα αηδιάσει το ζεστό μαξιλάρι μου που είχε μουσκευτεί από τον ιδρώτα μου. Είχε ξημερώσει, είχα αγχωθεί για τη στιγμή που ο ήλιος θα ξετρύπωνε από το παράθυρο μου.Κατευθύνθηκα στη κουζίνα και έφτιαξα λίγο καφέ για να με βοηθήσει να σταθώ καλύτερα στα πόδια μου. Ο Άρης βρισκόταν ήδη στη τραπεζαρία διαβάζοντας μία εφημερίδα. Ο κόσμος αγοράζει ακόμη εφημερίδες; Κυρίως, ο Άρης αγοράζει εφημερίδες;
Αφού πάρω τη κούπα με το καφέ μου, κάθομαι απέναντι του. Αυτός μου ρίχνει μια γρήγορη ματιά με αφορμή το τρίξιμο που έκανε η καρέκλα μου όταν πήγα να κάτσω.Τα μαύρα μαλλιά του ήταν ανάκατα, και ο ίδιος ήταν αξύριστος, φαινόταν ότι είχε κοιμηθεί καλά παρά την ζαβλακωμένη μούρη του. Αφήνει την εφημερίδα του κάτω. Τρίβει τα μάτια του, και με ξανά κοιτάει. «Συγνώμη, εσύ τώρα κοιμήθηκες;» λέει.
Πίνω μια γουλιά από τον καφέ μου πριν τον ακουμπήσω στο τραπέζι. «Όχι» κοιτάζω νωχελικά το τραπέζι. Δεν θέλω να ξέρω ποσό φριχτοί είναι οι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου.
Εκείνος συνοφρυώνεται, και στηρίζει τα χέρια του πάνω στη τραπεζαρία. Τα μάτια του μοιάζουν με κοιτάζουν έξυπνα, και επίμονα. «Τι έγινε χθες το βράδυ; Άκου Εύα, ήσουν πάντα κλειστή, αλλά τώρα θέλω να τα λέμε όλα μεταξύ μας, ναι;»
Μου το ζητάει πράγματι αυτό ο Άρης; Σταμπάρω το εντυπωσιασμένο βλέμμα μου πάνω του και ύστερα το κατεβάζω ενώ ταυτόχρονα μου ξεφεύγει ένα μικρό και σιγανό γελάκι. «Εντάξει λοιπόν» αναστενάζω.
Οι άκρες των χειλιών του ανασηκώνονται αμυδρά. Φαινόταν αρκετά ικανοποιημένος με την απάντηση μου, αλλά η αλήθεια είναι ήμουν αρκετά δισταχτική να του μιλήσω για τον Άλεξ. Ξέρω ότι ποτέ δεν τον συμπάθησε.
Δηλαδή..εντάξει, όταν τον πρωτοείδε ήταν σε ένα μπαρ όπου με είχε πιάσει εξαγριωμένος από τα μαλλιά και με φόρτωνε απειλές.Όμως ο Άλεξ δεν έχει καμία σχέση ποια με αυτόν τον άνθρωπο τότε, και θα έπρεπε να του δώσει μια ευκαιρία να το αποδείξει.
«Θυμάσαι τον Άλεξ;» ρωτάω.
Το ύφος του συννεφιάζει αμέσως και ύστερα σκληραίνει. Το ξέρα. Πιέζει τα χείλια του. «Ναι»
YOU ARE READING
Never Say Goodbye
Teen Fiction》 2ο Βιβλίο 《 Το βλέμμα του συναντάει το δικό μου μέσα από τα μικροσκοπικά γυαλιά του ."Ήταν καλός άνθρωπος;" ρωτάει. Μένω σιωπηλή, καθώς πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει αμυδρά στην ανάμνηση του. "Ω ναι, ήταν εγκληματίας, επαναστάτης, αντιδραστικό...