Φώναξα στον Ζακ πολύ μετά από ότι συνέβη. Όχι αρκετά όμως, η μάλλον όχι όσο θα ήθελα. Ξέρω ότι δεν με σηκώνει να παίρνω καμία θέση εξουσίας πάνω του ποσό μάλλον στο θέμα Άλεξ. Μα δεν γίνεται να τον κατηγορείς χωρίς αποδείξεις! Είπα. Είναι μια απόδειξη από μόνος του. Μου απάντησε. Όταν τον πίεσα λίγο παραπάνω μου είπε ότι τον βρήκε κοντά στο σημείο οπού ξέσπασε η φωτιά, με έναν αναπτήρα στο χέρι. Σιώπασα. Τι και αν έκανε ένα τσιγάρο σκέφτηκα; Όχι, σταματά να τον δικαιολογείς, υπενθύμισα στον εαυτό μου.
«Ωστόσο αναρωτιόμουν αν ήθελες να εξασκήσεις τη πρακτική σου στην εγκληματολογία, γιατί έχω το κατάλληλο μέσον για εσένα» μου είπε κάτι που σιγουρά δεν περίμενα να ακούσω. «Εντάξει, δε σκοπεύω να σε χλευάσω, δεν με ενδιαφέρει αυτό, αλλά το να σε κάνω να σιγουρευτείς ότι δεν τρέφεις ποια συναισθήματα για αυτόν τον μαλακά.»
Ήθελα να του μιλήσω. Ήθελα να μάθω προς τι όλος αυτός ο χαμός. Γιατί δεν έφυγε τελικά όπως μου έλεγε;
Τα βήματα του με πλησιάζουν αργά και σταθερά. «Με τον ορό ότι θα είσαι ειλικρινης, ακομα και αν δε μαρεσει η απαντηση. Σε αυτή τη περιπτωση, την οποια σιχαινομαι μονο στην σκεψη, θα γυρισω πισω στον Λονδινο. Αλλά άμα μαρεσει, δεν θα τον ξανά δεις, ποτέ, γιατί μονο προβλήματα μας φέρνει.»
Δεν χρειάστηκα σχεδόν καθόλου χρόνο για να σιγουρέψω πως δεν θέλω να κάνω κάτι τέτοιο. Δεν μπορούσα να απαρνηθώ αξιόπιστα τα αισθήματα μου για εκείνον ακομα και αν ήτανε ζήτημα ζωής θανάτου. Θέλω όμως και δουλεύω πάνω σε αυτό.
«Δεν θέλω να το κάνω» ψελλίζω.
Μια έκφραση απογοήτευσης σχηματίζεται στο πρόσωπο του. Τα χείλια του σχηματίζουν μια ευθεία γραμμή. Ο λαιμός του ξεραίνεται.
«Δειλιάζεις να αντιμετωπίσεις την αλήθεια Εύα, και αυτό θα το δεχτώ σαν περιπτωση νούμερο ένα.» τα λόγια του προφέρονται στεγνά προσπαθώντας έτσι να κρύψουν την απάθεια του.
Δεν απαντώ.
«Είναι αυτό Εύα;» η σιωπή μου του επιτρέπει να ρωτήσει.
Το βλέμμα μου κατεβαίνει ενοχικά.
Με κοιτάζει εξεταστικά, προσπαθώντας να βρει έτσι απεγνωσμένα ένα σημάδι ελπίδας.
Ασθμαίνει σιγανά. «Κατάλαβα» μουρμουρίζει τότε.
Κ όμως, το να τον βλέπω να φοράει το σακάκι του βιαστικά μη αρκούμενος στην φορεσιά που του χάρισε η πλήξη του, συνειδητοποίησα ότι η απουσία του θα ήταν το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμουν τώρα.
YOU ARE READING
Never Say Goodbye
Teen Fiction》 2ο Βιβλίο 《 Το βλέμμα του συναντάει το δικό μου μέσα από τα μικροσκοπικά γυαλιά του ."Ήταν καλός άνθρωπος;" ρωτάει. Μένω σιωπηλή, καθώς πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει αμυδρά στην ανάμνηση του. "Ω ναι, ήταν εγκληματίας, επαναστάτης, αντιδραστικό...
