Alex POV
Κάποτε ήθελα και εγώ να γινώ αστυνομικός, Εύα.
Κάποτε ήθελα να νοιώθω ο προστάτης όλων όσων αγαπώ.
Αλλά έχεις παρατηρήσει πως αν δε μπορούμε ούτε καν να πλησιάσουμε αυτάά που θέλουμε στρεφόμαστε εναντίον τους; Εγώ το έχω.
Άναψα το ραδιόφωνο ανοίγοντας ένα σχίσμα στην σιωπή που επικρατούσε μέσα στο αυτοκίνητο. Οι στάλες που ακούγονταν καθώς έσκαγαν πάνω στο παρμπρίζ κάνουν τη μοναξιά μου πιο αισθητή. Άναψα το τσιγάρο που ανέβαλα προηγούμενος.
Μπορεί να είναι και ο μπάτσος σπίτι της; Μπορεί να την πηδάει και αυτός τώρα; Όχι, το μωρό μου δεν θα τον άφηνε να την αγγίξει και αυτός μετά από εμένα. Δεν ξέρω γιατί ανησυχώ, είμαι σίγουρος ότι εγώ την έχω εξαντλήσει υπερβολικά για να συνεχίσει. Είμαι σίγουρος πως η Εύα δεν θα του το πει, αν και εύχομαι να το έκανε, μετά αυτός σαν καλός μπάτσος θα έρθει για να με βρει, εγώ θα τον σπάσω στο ξύλο και η Εύα θα είναι δική μου για πάντα.
Ξεκίνησα το αυτοκίνητο για το μπαρ του Νικ. Είχα ακόμα μόνο 2 ώρες μέχρι να ξημερώσει, οπότε έπρεπε να βιαστώ.
Δε γούσταρα να με δει κανένας γνωστός εκεί. Το να σε νομίζουν όλοι νεκρό έχει και θετικά.
Κάνεις δε παρεξηγείται αν δεν τον χαιρετίσεις.
Ξέρω ότι δεν είναι και πολύ φιλόδοξο, αλλά μου αρκεί για την ώρα. Πήγα από την πίσω πόρτα του μπαρ. Μόλις μπαίνω βρίσκομαι στην αποθήκη, όπου ο γέρος οργανώνει μερικά αποθέματα.
Μου ρίχνει μια κλέφτικη ματιά πριν ρίξει μια χάρτινη κουτά στο έδαφος. «Η δικιά σου πέρασε πριν καμία εβδομάδα»
«Τι της είπες;» βάζω τα χέρια στις τσέπες μου καθώς τον πλησιάζω. Η Εύα δεν μου είχε πει για αυτό.
«Όλα πήγαν σύμφωνα με το σχέδιο. Της είπα πως είσαι νεκρός.»
«Παίχτηκε κανένα σκηνικό;» ρωτάω.
«Την πρόσεξα όπως μου είπες» αποκρίνεται. Έπειτα τεντώνει το χέρι του για να μου δώσει ένα χαρτάκι που κράταγε.
«Αυτή εδώ είναι η διεύθυνση.» μου ανακοινώνει.
Είχα ακούσει την υπόθεση με τον άντρα που κατοικούσε εκεί αλλά ήθελα να σιγουρευτώ. «Τι με αυτόν;»
«Δεν μου έχει ξεπληρώσει ένα χρέος.»
Ω ναι, δεν ήμουν λάθος. Μ αρέσουν τα χρέη. Όχι όταν τα χρωστάω βέβαια, αλλά όταν είμαι αυτός που θα τα κλέψει. Δεν με νοιάζει γιατί και πως χρώσταγε, αν και δεν μου ήταν δύσκολο να το φανταστώ.
YOU ARE READING
Never Say Goodbye
Teen Fiction》 2ο Βιβλίο 《 Το βλέμμα του συναντάει το δικό μου μέσα από τα μικροσκοπικά γυαλιά του ."Ήταν καλός άνθρωπος;" ρωτάει. Μένω σιωπηλή, καθώς πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει αμυδρά στην ανάμνηση του. "Ω ναι, ήταν εγκληματίας, επαναστάτης, αντιδραστικό...
