Άφησε με να σου πω κάτι. Έχε στο νου σου μόλις υποτιμήσεις κάτι ή κάποιον, ότι είναι θέμα χρόνου μέχρι να εύχεσαι να μην το είχες κάνει.
Δεν υποτίμησα τον Άλεξ, αλλά υπήρξαν φορές που ήμουν τόσο θυμωμένη με την αδιαφορία του που προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως μπορούσα να ζήσω και χωρίς εκείνον. Τώρα δεν είναι καθόλου έτσι, μπορώ να δω καθαρά ότι ο Άλεξ είναι ένα κομμάτι που δεν μπορεί να λείπει.
Μπαίνοντας σπίτι, το μόνο που είχα σκοπό να κάνω ήταν να κλειδωθώ στο δωμάτιο μου και να διαβάσω 100 φορές ότι έγραψε ο Άλεξ μέχρι να βρω μια λογική εξήγηση, αλλά από ότι φαίνεται η μοίρα είχε άλλα σχέδια για μένα. Μόλις ακουστεί ο πρώτος γδούπος από τις σκληρές σόλες των παπουτσιών μου στο σαλόνι μας, βλέπω τη Στεφανία και τον Μάριο καθιστούς στο καναπέ μου, έχοντας απλώσει τα πόδια τους στο τραπεζάκι μπροστά τους.
Περπατάω δειλά προς το μέρος τους. «Γειά ..;!» ο τόνος μου θυμίζει περισσότερο ερώτηση πάρα χαιρετισμό.
Ο Μάριος μου ρίχνει μια βαριεστημένη ματιά «Α Γεια Εύα» λέει και αλλάζει το κανάλι της τηλεόρασης.
«Σου είπα πως θα περάσουμε» χαμογελάει η Στεφανία δίπλα του σαν απάντηση στην έκπληκτη έκφραση μου.
«Ξέρω, απλός.. ξαφνιάστηκα, σας είδε ο Άρης;» αναρωτιέμαι. Δεν ξέρω πως θα έπαιρνε ο αδελφός μου δυο άτομα γεμάτα τατουάζ και σκουλαρίκια να αράζουν στο καναπέ μας σαν να είναι δικό τους.
«Αν λες για τον αδελφό σου, εκείνος μας άνοιξε» αποκρίνεται. Στο Λονδίνο όλοι σχεδόν είχαν τρόπους, είχα ξεχάσει σχεδόν την αγένεια των Κράιμς.
Ξαφνικά η Στέφ αποφασίζει να αποχαιρετήσει τον καναπέ μου, και σηκώνεται στα πόδια της. Αρπάζει το τηλεχειριστήριο και κλείνει αποφασιστικά τη τηλεόραση. Ο Μάριος διαμαρτύρεται, αλλά τον αγνοεί. «Τέλος οι μαλακίες, Εύα τι έμαθες από την αστυνομία;» σταυρώνει τα χέρια της.
Αποφασίζω να μην της πω όλη την αλήθεια, και να παραλείψω το σημείο που έκλεψα στην ουσία το σημείωμα του Άλεξ από τα αρχεία τους. Για την ακρίβεια όχι, δεν το είχα κλέψει, ο Άλεξ το άφησε για εμένα. Οπότε δικαιωματικά μου ανήκει. Ανασαίνω σαν να κουβαλάω ένα μεγάλο φορτίο πάνω μου.
«Έμαθα για το σημείωμα, Στέφ» της ανακοινώνω.
«Και;» ρωτάει ο Μάριος από τη θέση του πειράζοντας το σκουλαρίκι στα χείλη του.
YOU ARE READING
Never Say Goodbye
Teen Fiction》 2ο Βιβλίο 《 Το βλέμμα του συναντάει το δικό μου μέσα από τα μικροσκοπικά γυαλιά του ."Ήταν καλός άνθρωπος;" ρωτάει. Μένω σιωπηλή, καθώς πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει αμυδρά στην ανάμνηση του. "Ω ναι, ήταν εγκληματίας, επαναστάτης, αντιδραστικό...
