ΑlexPOV
Παρασκευή. Τέσσερις το πρωί.
«Φέρε το φως εδώ!» ψιθυρίζει ο Μάριος, με το σώμα του να βρίσκεται γονατισμένο δίπλα από ένα περιπολικό, ενώ έχει περάσει το κεφάλι του κάτω από το όχημα. Δεν μπορούσα να δω τι κρατεί μέσα στο σκοτάδι, αλλά είμαι σίγουρος πως ήταν ένα βαρύ κλειδί για να ξεβιδώσει τα εξαρτήματα της μηχανής, τουλάχιστον αυτό άφηναν να υπονοηθεί οι μεταλλικοί ήχοι που ακουγόντουσαν.
«Εδώ ρε Στέφ, χαζή είσαι γαμώτο;» ξανά ψιθυρίζει. Ναι...τέλος πάντων ας πούμε ότι ψιθύριζε.
Εκείνη ρίχνει το φως του φακού κατά πάνω του αποκαλύπτοντας το κόκκινο χρώμα της φανέλας του. «Δεν υπάρχει περίπτωση να το βουλώσεις και να κάνεις αυτό που πρέπει;» δυσανασχετεί. Εκείνος γρυλίζει σιωπηλά λίγο πριν σηκώσει το κεφάλι του και αρπάξει το φακό από τα χέρια της.
«Ξεφούσκωσες τα λάστιχα;» απορεί εκείνη σκανάροντας μπερδεμένη την ανεκδιήγητη εικόνα που αντικρίζει.
Ξεφυσά. «Ναι αλλά ποιος γαμάει τα λάστιχα; Θα αλλάξουν. Καταλαβαίνεις ότι αυτά τα μπατσοαυτοκίνητα πρέπει να 'ναι χαλασμένα μέχρι την αυριανή πορεία;»
Εκείνη ανεβοκατεβάζει το κεφάλι της κοροϊδευτικά. «Συγγνώμη που δεν μου έμαθαν από μηχανές αυτοκίνητου στη σχολή του πώς να ανέχεστε τον μαλάκα φίλο σας που δυστυχώς δεν πήγα.» του λέει.
Στην επόμενη επιπόλαια κίνηση του, εκείνος κτυπάει το κεφάλι του πάνω σε κάτι σιδερένιο και σκούζει μέσα από τα δόντια του βάζοντας τις παλάμες του εκεί που πονά. «Γαμώ τη πουτ-»
Το περιφρονητικό γέλιο της Στέφ διακόπτει τη φράση του. «Είσαι γελοίος» λέει μέσα από αυτό. Αυτός οργισμένος γυρίζει για να της απαντήσει, αλλά πριν προλάβει να ανοίξει τα χείλια του, εκείνη αργοσβήνει το χαμόγελο της και συγκεντρώνεται στους θορύβους που άρχισε να ακούει. «Σκάσε» λέει γρήγορα.
Ο Μάριος τρομάζει από το άγχος που σκίζει στα μάτια της. Σχηματίζει τη φράση « Τι έγινε;» με τα χείλια του.
«Ακούω βήματα.» μουρμουρίζει εκείνη.
Αυτός βγάζει το κεφάλι του έξω από το όχημα για να ελέγξει. «Σκατά!»
«Τι και αν είναι μπάτσος;» Στρέφει το απορημένο βλέμμα του προς την Στέφ.
«Τον σκοτώνουμε!»
«Τι;»
Εκείνη παρατηρεί το σαστισμένο βλέμμα του ενοχικά. «Εντάξει δεν τον σκοτώνουμε!»
CZYTASZ
Never Say Goodbye
Dla nastolatków》 2ο Βιβλίο 《 Το βλέμμα του συναντάει το δικό μου μέσα από τα μικροσκοπικά γυαλιά του ."Ήταν καλός άνθρωπος;" ρωτάει. Μένω σιωπηλή, καθώς πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει αμυδρά στην ανάμνηση του. "Ω ναι, ήταν εγκληματίας, επαναστάτης, αντιδραστικό...
