Eva's POV
Πεταρίζω τα μάτια μου ενοχλημένη από τις ακτίνες του ηλίου. Τα βλέφαρα μου δυσκολεύονται να ξεκολλήσουν. Το σεντόνι του κρεβατιού φωτίζεται από το φως που ξετρυπώνει μέσα από τα παραθυρόφυλλά. Τα γόνατα μου είναι λυγισμένα κοντά στη κοιλιά μου και το λεπτό σεντόνι έχει αφήσει ακάλυπτες τις γάμπες μου και τον ενώ κορμό μου. Ήθελα να σηκωθώ αλλά το κρεβάτι αυτό με αιχμαλώτιζε με την μυρωδιά Άλεξ που είχε αρωματιστεί από το σώμα του.
Ήταν κατι παραπάνω από όμορφο το συναίσθημα με το να ξαπλώνω στο ζεστό κρεβάτι του όταν θύμιζε την αγκαλιά του. Όταν σηκώνομαι παρατηρώ ότι η πλευρά του είναι κενή. Το αίσθημα που μου είχε ξυπνήσει πάρα ήταν δυνατό και έντονο και πραγματικά δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω για να σβήσει. Εννοώ, είμαι σε σχέση, σωστά; Πρέπει να σβήσει.
Αμέσως το βλέμμα μου τον αναζητεί τριγύρω στο δωμάτιο.
«Πήγε να βρει τον Τζος. Καλημέρα» ακούω την φωνή του Αποστόλη από την τραπεζαρία.
Χαμογελάω ελαφρά καθώς στρώνω διακριτικά τα ανάκατα μαλλιά μου από τον ύπνο. Τον λυπάμαι που αναγκάζεται να με δει σε τέτοια κατάσταση. «Καλημέρα, ξέρεις περίπου πριν πόση ώρα έφυγε;»
«Χαράματα, με σήκωσε ο μαλάκας για να ανέβω στο δωμάτιο σου μήπως και συμβεί τίποτα.» απαντά πριν φέρει τη κούπα με το καφέ πάνω στο χείλος του.
Ένοιωσα ένα μικρό μούδιασμα μόλις άκουσα ότι ξύπνησε τον φίλο του για να με προσέχει. Αν και θα προτιμούσα να μην είχε φύγει. «Συγγνώμη γι'αυτό , μπορείς να ξανά κοιμηθείς αν θες, μια χαρά θα είμαι»
«Άστο τώρα, αφού ξυπνήσω το πρωί δεν με ξανά πιάνει ύπνος» λέγοντας, ακουμπάει και την κούπα του μπροστά στο τραπέζι.
Ανακάθεται στη θέση του και φέρνει τη καρέκλα του πιο μπροστά. Καθαρίζει το λαιμό του καθώς τοποθετεί τα χέρια του πάνω στο τραπέζι. «Οπότε εσύ και ο Άλεξ είστε μαζί ή κατι τέτοιο;»
Ανοίγω τα χείλια μου για να απαντήσω αλλά δυσκολεύομαι καθώς νοιώθω τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν. «Είμασταν..αλλά εμ..όχι πλέον, έχει περάσει καιρός»
«Κατάλαβα, το ήξερα αλλά μπερδεύτηκα όταν σας είδα να ξαπλώνεται μαζί»
Τα μαγουλά μου πρέπει να 'χουν πάρει φωτιά. Νοιώθω πως όλοι ξέρουν πως είμαι με τον Ζακ αλλά ταυτόχρονα μένω ερωτευμένη με τον Άλεξ. «Ναι.. εμ..απλός είμασταν και οι δυο κουρασμένοι, δεν σήμαινε τίποτα, ούτε και προηγήθηκε κάτι , ε-εννοείται»
KAMU SEDANG MEMBACA
Never Say Goodbye
Fiksi Remaja》 2ο Βιβλίο 《 Το βλέμμα του συναντάει το δικό μου μέσα από τα μικροσκοπικά γυαλιά του ."Ήταν καλός άνθρωπος;" ρωτάει. Μένω σιωπηλή, καθώς πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει αμυδρά στην ανάμνηση του. "Ω ναι, ήταν εγκληματίας, επαναστάτης, αντιδραστικό...
