26 ΗΜΕΡΕΣ ΑΚΟΜΗ
Δεν το πιστεύω.
Δεν το πιστεύω πως ο Άλεξ μου κράτησε ένα διαμέρισμα χωρίς κανένα λόγο, και να σημειωθεί ότι είναι στη άλλη άκρη του κόσμου. Όλα αυτά δεν έβγαζαν νόημα. Εκείνο το βράδυ εγώ και η Σάρα είχαμε γδύσει κάθε γωνιά του σπιτιού για να καταλήξουμε στο απόλυτο τίποτα. Ούτε ένα σημείωμα, ούτε επιγραφή.
Πάντα ανησυχούσα μήπως τον απογοητεύσω, μήπως υπήρχε κάτι που δεν είχα παρατήσει, όμως αμφιβάλω ο Άλεξ να έπαιρνε το ρίσκο να κρύψει τα χνάρια του τόσο καλά. Ότι είχαμε ανακαλύψει μέχρι τώρα ήταν απλό και ξεκάθαρο. Πάντα εστιάζαμε σε λεπτομέρειες, υπεραναλύαμε τα πάντα, και.. ίσως αυτό ήταν το πρόβλημα. Οι μεγαλύτερες κρυψώνες ήταν μπροστά στα μάτια μας.
Κάθομαι με φόρα πάνω στον απαλό καναπέ σε απόχρωση του χιονιού που βρίσκεται στη μέση του σαλονιού. Η Σάρα έχει σχεδόν αποκοιμηθεί με ανοιχτό το στόμα πράγμα που με κάνει να θέλω να γελάσω. Δεν είχαμε κλείσει μάτι όλο το βράδυ αφού ψάχναμε για το παραμικρό που μπορούσε να αφήσει ο Άλεξ.
«Καλημέρα» της λέω παλεύοντας να πνίξω το γέλιο μου.
Εκείνη ξυπνάει απότομα. Σηκώνει το κεφάλι της και μουγκρίζει τρίβοντας τα μάτια της. «Κακη στραβή και ανάποδη» λέει και ξανά πέφτει ξερή στον καναπέ.
Γελάω με την αντίδραση της και αντιλαμβάνομαι ότι είμαι πολύ κακός άνθρωπος που δεν την αφήνω να κοιμηθεί μιας που εγώ ευθύνομαι για τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια της.
«Τηλεφώνησα στον Ζακ και του είπα για το διαμέρισμα» ξεκινώ.
Χασμουριέται. «Και τι είπε;» ρωτάει με το κεφάλι της βουλιαγμένο σε ένα μαξιλάρι που πιέζει πάνω της.
«Είπε ότι θα έρθει από εδώ να το δει, επίσης είπε πως σκεφτόταν αρκετά αυτό το θέμα και μιας που έχει γνωστούς στο αστυνομικό τμήμα προσπάθησε να τους πείσει να ξανά ανοίξουν την υπόθεση»
Ξεκολλάει αργά τα χείλια της κάνοντας επίτηδες έναν περίεργο και νυσταγμένο ήχο καθώς σπάει το σαλάκι στο στόμα της. «Και τελικά τι έγινε;» απορεί με κλειστά τα μάτια.
Χαμογελάω απαλά. «Έχουν ήδη αρχίσει τις έρευνες»
«Να τα θετικά στο να έχεις γκόμενο μπάτσο» μουρμουρίζει έτοιμη να αποκοιμηθεί. Παρατηρώ ότι αυτό που είπε την έκανε να χαμογελάσει αμυδρά, αλλά σβήνει γρήγορα το χαμόγελο της και πετάει το κεφάλι της όρθιο.
ESTÁS LEYENDO
Never Say Goodbye
Novela Juvenil》 2ο Βιβλίο 《 Το βλέμμα του συναντάει το δικό μου μέσα από τα μικροσκοπικά γυαλιά του ."Ήταν καλός άνθρωπος;" ρωτάει. Μένω σιωπηλή, καθώς πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει αμυδρά στην ανάμνηση του. "Ω ναι, ήταν εγκληματίας, επαναστάτης, αντιδραστικό...
