29 ΜΕΡΕΣ ΑΚΟΜΗ
Ήταν περασμένες δώδεκα. Είχα μόλις αγνοήσει τη συμβουλή του Άρη, οδηγώντας τον εαυτό μου σε αυτό το παράξενο μπαρ ολομόναχη. Δεν μετάνιωσα ούτε δευτερόλεπτο, για την ακρίβεια σχεδόν έτρεξα μέσα στο σκότος της νύχτας για να φτάσω πιο γρήγορα. Το μόνο που φοβόμουν ήταν μην δειλιάσω τη τελευταία στιγμή, αν και αμφιβάλλω ότι θα συνέβαινε αυτό. Ο φωτεινός δράκος ξεχώριζε από μακριά, και η δυνατή, έξαλλη μουσική σου άφηνε μια μεγάλη ιδέα για αυτό το μπαρ.
Το χάζεψα στην όψη από κάτω έως πάνω. Κάποτε ήταν το στέκι μας εδώ. Κάποτε έξι πληγωμένοι έφηβοι την βρίσκανε με το τσιγάρο και την τρομοκράτηση. Τεχνάζαμε συνομωσίες στο κεφάλι μας, πλαθουργούσαμε το σπίτι μας από την νικοτίνη των ατέλειωτων τσιγάρων μας, γεννούσαμε τη θλίψη και την μεγαλώναμε για να γίνει οργή μια μέρα. Τη πρώτη νύχτα που ήρθα εδώ ήμουν τόσο απορροφημένη στο σκοπό μου να βρω κάποιον από τους Κράιμς και στο τι θα πω ή πως θα δράσω όταν δω τον Άλεξ, που το προσπέρασα. Αλλά τώρα νοιώθω πριν καν μπω μέσα μια απέχθεια για αυτό το μέρος, νοιώθω σαν κάποιος να γκρέμισε το σπίτι μου για το ηλίθιο μαγαζί του. Τι πέρα δώθε να είχε ο Άλεξ εδώ; Πως είχε επιτρέψει να κάνουν κάτι τέτοιο..στο μέρος μας;
Μόλις μπαίνω μέσα ο σαγηνευτικός - αν μπορεί να περιγραφεί έτσι - φωτισμός του μπαρ τυλίγει το σώμα μου. Μια συγκροτημένη σειρά από αλυσοδεμένες μοτοσυκλέτες, βρισκόταν απέξω. Ο δράκος φαινόταν πιο ανατριχιαστικός από κοντά.
Η μουσική ήταν πραγματικά αρκετά δυνατή και άγρια. Δεν μπορούσα να συναντήσω κανέναν σαν και εμένα εδώ, υπήρχαν άνθρωποι γεμάτοι τατουάζ, σκουλαρίκια, παράξενα χρώματα στα μαλλιά τους, και ελάχιστα ρούχα.
«Χάθηκες;» ακούω μια αντρική φωνή να μου απευθύνεται. Γυρίζω απότομα και αντικρίζω έναν μεγαλόσωμο τύπο να στηρίζεται στη γωνιά.
«Εγώ;» δειλιάζω.
Εκείνος ασθμαίνει. «Δεν ξέρω, σου φαίνεται εντάξει να κοιτάζω επίμονα εσένα και να μιλάω στην από πίσω μου;» ειρωνεύεται.
Πιέζω τα χείλια μου μεταξύ τους καθώς τον επεξεργάζομαι. Φορούσε ένα άσπρο φανελάκι ενώ το πράσινο χρώμα κυριαρχούσε στα πολύχρωμα τατουάζ του. Τα μαλλιά του ήταν κοντά ξυρισμένα τονίζοντας τα άγρια χαρακτηριστικά του προσώπου του. Δεν ξέρω ποιος ήταν αλλά δεν τον συμπαθούσα. Βγαίνω από τις σκέψεις μου όταν νοιώθω τον ώμο μου να ταράσσεται από το ελαφρύ σκούντημα ενός αγνώστου.
VOUS LISEZ
Never Say Goodbye
Roman pour Adolescents》 2ο Βιβλίο 《 Το βλέμμα του συναντάει το δικό μου μέσα από τα μικροσκοπικά γυαλιά του ."Ήταν καλός άνθρωπος;" ρωτάει. Μένω σιωπηλή, καθώς πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει αμυδρά στην ανάμνηση του. "Ω ναι, ήταν εγκληματίας, επαναστάτης, αντιδραστικό...
