Ölüyorum...

Üzgünüm...

Şimdi bu kız neden yeni bölümü vermiyor da burada laf kalabalığı yapıyor diyeceksiniz, haklısnız. Ama bana şuan iyi gelecek tek şey buymuş gibi geldi. Yazmak... Bir tek buradayken kendim olabiliyorum. bu yüzden şimdiden verdiğim rahatsızlık için özür dilerim. Okumak zorunda değilsiniz, hemen çıkabilrsiniz.

Lise üçüncü sınıfta Dil anlatım öğretmenimle bir konuda tartışmıştım. Bana Acı soyuttur, göremez ve hissedemezsin." demişti. Bende tüm gücümle ona karşı çıkıp Acının hissedilebilir olduğunu ve somut bir kavram olarak sayılması gerektiğini söylemiştim. Dil anlatım hocam keşke şuan benim hissettiklerimi hissedebilseydiniz. Bu acı nasıl soyut olur? 

Bütün kalbim, bedenim , ruhum acıyor. Bu mecaz değil, gerçek bir acı hissettiğim. Sanki biri damarlarıma bir zehir enjekte ediyor ve o zehir bütün vücudumu yakıp kavuruyor gibi. Sanki içimde bir el bombası vardı ve patlayıp bütün iç organlarımı parçalamış gibi. Sanki hiçbir şey şuan bu ızdırabı durduramazmış gibi.

Ağlamak bile rahatlatmıyor içimi, tek çarem ölmün güzelliği gibi... 

Boğazlarım yırtılana kadar bağırmak, her şeyi parçalamak istiyorum...

Artık ne olacaksa olsun istiyorum. Şuan son verebilirim, her şeyi silebilirim. Ama sonunu görmek istiyorum. Seçtiğim yollar beni daha ne kadar bitirebilir, merak ediyorum. Daha ne kadar gücümü kaybedeceğim ve en sonunda nasıl yok olacağım, görmek zorundayım. Keşke ileriye dair en ufak bir ışık görebilseydim. O zaman dayanacak gücüm olurdu. Bir temennim...

Ben, sadece çok ama çok yorgunum.

Hepinizden özür dilerim, rahatsızlık verdim.