I never forget you//Ποτέ δεν σε ξέχασα

12. Λιγα μετρα μακρια απο το Μαζι...

...να αφήσω το χέρι της...

Έχουν περάσει περίπου 2 ώρες από την στιγμή που πηγε να φύγει. Πριν από λίγο βγήκα από το δωμάτιο της. Καθόμαστε όλοι μαζί έξω. Ο πατέρας της δεν ήρθε..ακόμα. Ποιος αφήνει την κόρη του στην εντατική για ένα συμβουλιο;..

Ένας γιατρός μπήκε μέσα για να την εξετάσει να μας πει πως είναι η κατάσταση της αυτήν την στιγμή.
Αλ:Γιατρέ τι γινεται; λέω αφού τον είδα να βγαίνει από την πόρτα.
Γ:είναι σταθερή η κατάσταση της.
Αλ:ξέρουμε πότε θα ξυπνησει;
Γ:αυτό όπως είπα και την προηγούμενη φορά..ειναι στο χέρι της το πότε θα ξυπνήσει. Υπομονή.
Αλ:ευχαριστούμε γιατρέ.
Λέω και περνάω τα χέρια μου από το κεφάλι μου.
Αρ:Αλέξη πήγαινε να φας κάτι. Να αλλάξεις ρούχα. Τόσες μέρες είσαι με τα ίδια και δεν έχεις φάει τίποτα. Θα πάθεις κάτι θα τρέχουμε και σένα μαλακά τωρα;
Αλ:δεν θέλω. Αφού δεν τρώει εκείνη δεν τρώω ούτε εγώ. Δεν βγαίνει εκείνη από εδώ μέσα δεν βγαινω και εγω.
Αρ:άσε τις μαλακιες τώρα και πήγαινε.
Ν:ναι Αλέξη πήγαινε θα είμαστε εμείς εδώ.
Αλ:όχι παρατήστε με.
Λέω και κάθομαι.
{...}
Έχει βραδιάσει έξω για ακόμη μια φορά και εμείς εδώ. Καμιά εξέλιξη. Καμιά κίνηση για να δούμε ότι θα ξυπνήσει.
Αλ:πάω μέσα μαζί της.
Ν:ένταξη πήγαινε. Μου λέει και μπαίνω μέσα.
Αλ:Ανδριάνα μου; Τι κανεις; Εμείς σε περιμένουμε. Σε περιμένουμε τόσες μέρες. Να ξυπνήσεις για να φυγουμε. Η μαμά σου έρχεται κάθε μέρα. Σε βλέπει και φεύγει γιατί οι δουλειές δυστηχως δεν την αφήνουν. Ο πατέρας σου..Λέω και νευριάζω στην σκέψη του προσώπου του.
Αλ:Ο πατέρας σου..ήρθε αλλά όχι τόσες όσο η μαμά σου. Τον ξέρεις. Έχει πολλές δουλειές και δεν μπόρεσε να έρθει. Αλλά είναι υσηχος αφού είμαστε τόσοι έξω μαζί σου. Λέω και της πιάνω το χέρι.
Αλ:Μικρή μου σε παρακαλώ ξυπνά. Δώσε μου ένα σημάδι ότι με ακούς. Ότι με καταλαβαίνεις. Σαγαπω Ανδριάνα δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι. Ξυπνά και γίνε αυτήν που γνώρισα. Εκείνη που αντιμιλαει σε όποιον θέλει χωρίς να φοβάται χωρίς να την νοιάζει. Αυτην που ερωτευτηκα και αγάπησα. Και εκείνη που θα έδινα και την ζωή μου για χάρη της.
Λέω και την κοιτάω. Είναι τόσο όμορφη ακόμα και τώρα. Ήρεμη. Νιώθω το χέρι μου να το σφίγγει κάτι. Και μετά καταλαβαίνω ότι είναι το χέρι με το οποίο κρατάω της Ανδριάνας.
Αλ:Ανδρινα;! Μωρο μου; Με ακούς! Με καταλαβαίνεις! Το ξερά! Το ήξερα αγάπη μου! Γιατρέ;! Γιατρέ;! Λέω και βγαίνω έξω με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά.
Ν:τι εγινε έπαθε κατι;
Αλ:μου έσφιξε το χέρι! Με καταλαβαίνει! Με ακούει! Γιατρέ;!
Λέω και αρχίζω να ψάχνω τον γιατρό της αλλά μπορούσα να ακούσω τα γέλια της Νικόλ και τις χαρές των υπολοίπων. Αλλά δεν μπορούσα να δώσω σημασία σε αυτούς. Το κοριτσάκι μου με ακούει και αυτό είναι το πιο σημαντικό..
Βρήκα τον γιατρό της και τώρα πηγαίνουμε στο δωμάτιο της. Του είπα ότι της είπα να μου δώσει ένα σημάδι ότι με καταλαβενει και ότι μετά μου έσφιξε το χέρι. Με κοιτούσε άφωνος . Δεν το περίμενε καθώς το τραύμα στο κεφάλι είναι πολύ βαρύ.