I never forget you//Ποτέ δεν σε ξέχασα

34. Το κρυφό "μαζι"ειναι ωραίο...

..ολο και περισσότερο...

Φτάσαμε σε ένα πολύ ωραίο κλαμπ
με πολύ ωραία μουσική και παιδιά πάνω κάτω στην ηλικία μας. Πάμε σε ένα τραπέζι στο βάθος και περιμένουμε κάποιον να μας πάρει παραγγελία..
{...}

Εδώ και ώρα με την Νικόλ χορεύουμε και εγώ ανταλλάζω βλέμματα και ματιές με τον Αλέξη. Όλο αυτό γίνεται. Με κοιτάει τον κοιτάω. Είναι τόσο όμορφος σήμερα..Πάντα ήταν.
Ν:Ανδριάνα κουράστηκα πάμε λίγο να κάτσουμε;
Α:τώρα που εγώ έχω όρεξη κουράστηκες,οκκ πάμε τι να σε κάνω. Λέω χαμογελώντας και πάμε να κάτσουμε. Εκεί βλέπω μόνο τον Αλέξη και τον Άρη ο Δημήτρης πουθενά.
Α:που είναι ο Δημήτρης;
Αλ:έπρεπε να φύγει του έτυχε κάποιο πρόβλημα σε μια δουλειά και μου είπε να σε προσέχω.
Α:το είπε αυτό;
Αλ:ναι γιατί;
Α:οχι τίποτα οκκ..
Λέω και κάθομαι για να ξεκουραστώ λίγο. Έτσι όπως μας βλέπω τώρα και τους τέσσερις εικόνες με εμάς πάλι έρχονται στο μυαλό μου. Με εμάς να είμαστε ακριβώς έτσι μόνο που τότε δεν είχε γίνει τίποτα από όλα αυτά..Εγώ ήμουν με τον Αλέξη. Περνούσαμε καλά. Ημουν η μικρή του..Τώρα όλα έχουν αλλάξει. Είμαι με τον Δημήτρη ο οποίος με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Με έκανε να ξεπεράσω τον Αλέξη. Έτσι νόμιζε αυτός..Δεν μπόρεσα ποτέ να τον ξεχάσω παρόλο τα ψέμματα του παρόλο το κακό που μου έκανε..Ήταν είναι και θα είναι ο έρωτας της ζωής μου. Αυτό δεν αλλάζει..
Ν:Ανδριάνα που ταξιδεύεις?!
Α:ελα τι έγινε?
Ν:σου λέω εδώ και 20 λεπτά να πάμε λίγο στο μπάνιο να φτιάξω λίγο το μακιγιάζ μου.
Α:συγνώμη ήμουν αφηρημένη πάμε.
Ν:Το κατάλαβα! Λέει και ρίχνω ένα γελάκι στο τέλος..
Ν:κάπως πιο ήσυχα εδώ. Λέει μόλις φτάσουμε και βγαζει λίγη μάσκαρα για να βάλει.
Ν:τι γίνεται με τον Αλέξη;
Α:τι γίνεται; Ρωτάω κάνοντας την ανηξερη αν και κατάλαβα πολύ καλά τι εννοούσε..
Ν:βλέμματα ματιές..Τι είναι όλα αυτα Ανδριάνα; λέει γυρνώντας το βλέμμα της σε μένα.
Α:δεν είναι κάτι..Θα έπρεπε να σήμαινε τίποτα;
Ν:εσύ θα μου πεις.
Α:ωραία..Τίποτα.
Λέω φτιάχνοντας τα μαλλιά μου αποφεύγοντας να την κοιτάξω.
Ν:Είσαι σίγουρη;μου λέει και την κοιτάζω. Είμαι σίγουρη; Όχι. Ποιον κοροϊδεύω; Δεν μπορώ να πείσω τον ίδιο μου τον εαυτό ότι δεν τρέχει κάτι αφού κάτι τέτοιο δεν υσχυει..
Α:Οχι..Λέω και την κοιτάζω.
Α:οχι,δεν είμαι σίγουρη, δεν είμαι καθόλου σίγουρη. Πάντα ήταν εκεί για να με τρελενει να με κάνει να τον ερωτεύομαι ξανά και ξανά..
Ν:κολλητή ξέρεις τι κάνεις τώρα; Είσαι με τον Δημήτρη. Ο Δημήτρης είναι φίλος του Αλέξη και δεν ξέρει ότι είναι αυτός ο Αλέξης που σε έκανε να μην θέλεις την ζωή σου. Ξέρεις τι θα γίνει όταν το μάθει;
Α:ξέρω..Ξέρω. Αλλά δεν...πφφ..Θα το ξεχάσω. Πρέπει να τον ξεχάσω. Να ξεχάσω ότι έχει γίνει για να μην γίνει τίποτα. Είμαστε φίλοι με τον Αλέξη. Ο Αλέξης που αγάπησα πέθανε όταν πέθανα και εγώ μαζί του..
Ν:Λοιπόν πάω εγώ τώρα για να μην λένε γιατί αργούμε και ελα και εσύ αλλά φαίνεσαι αναστατωμενη γιαυτό χαλάρωσε λίγο και ελα. Μην αργήσεις πολύ..
Α:μην ανυσηχεις..
Λέω προσπαθώντας να την καθησυχάσω και φεύγει μένοντας μόνη μου.
Κλείνω τα μάτια μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω. Εκεί είναι και η στιγμή όπου νιώθω δύο χέρια να τυλιγονται γύρω μου..Δύο χέρια που ξέρουν πως να με τραβήξουν κοντά τους. Δεν ανοίγω τα μάτια μου..απολαμβάνω την στιγμή. Την στιγμή που εκείνος με αγκαλιάζει. Που ξέρω ότι θέλει και εκείνος ακριβώς το ίδιο με εμένα.
Αλ:τι κάνεις τόση ώρα εδω;
Λέει σιγανά δίπλα από το αυτί μου πράγμα που με κάνει να ανατριχιάσω..
Αλ:ακόμα μπορώ να σε κάνω να ανατριχιασεις με μια φράση μου..
Συνεχιζω να μην ανοίγω τα μάτια..Δεν πιστεύω πως χρειάζεται. Νιώθω να γυρνάει το σώμα μου ώστε να κοιτάει το δικό του. Φέρνει την μέση μου πιο κοντά του και βάζει τα χέρια του στα μάγουλα μου.
Α:κάντο..Το έχω ανάγκη.Σε έχω ανάγκη..
Του λέω και η επόμενη ακριβώς κίνηση ήταν τα χείλια του πάνω στα δικά μου. Το μέσα μου νιώθω να ζωντανεύει. Εκείνες οι πεταλούδες που παλιά δεν έφευγαν σήμερα τις ξανανιωθω. Αυτός ο άνθρωπος με κάνει χαρούμενη. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί με ένα του φιλί να με κρατήσει στην ζωή..Με μια του φράση να με κάνει να ανατριχιάσω..Βάζω τα χερια μου στον λαιμό του και κατεβάζει και αυτός τα χέρια του στην μέση μου.. Νιώθω ότι ο χρόνος σταματάει..Ότι δεν υπάρχει τίποτα και κανένας αυτην την στιγμή. Ότι είμαι μόνο εγώ και αυτός. Απομακρυνεται ελάχιστα από μένα και εκεί ανοίγω τα μάτια για να δω τα δικά του..Τον κοιτάω..κοιτάω τα μάτια του.Τα μάτια που μπορεί να είναι συνηθισμένα για άλλους αλλά για εμένα είναι αυτά που μπορούν να φτιάξουν αλλά αν σταματήσουν να με κοιτούν να καταστρέψουν όλο μου το είναι, όλο μου τον κόσμο.
Αλ:Θα έρθεις μαζί μου..
Λέει και με πιάνει από το χέρι..Δεν τραβιεμαι ούτε του λέω να σταματήσει. Ξέρω ότι το θέλω όπως επίσης ξέρω ότι αν σταματήσω μετά θα το μετανιώσω. Τον εμπιστεύομαι..Πάντα ήξερε τι κάνει. Ξέρει και τώρα..
Πάμε στα παιδιά τα οποία μας κοιτούν χαρουμενα μπορώ να πω..
Αλ:παιδιά εμείς φεύγουμε. Άρη ξέρεις..
Αρ:Αα ναι ναι ξέρω οκκ φίλε μου.
Ν:τι ξέρει που θα πάτε;
Αλ:μην φοβάσαι Νικόλ δεν θα την πειράξει κάνεις όσο είναι μαζί μου. Λέει και τον κοιτάω. Μετα από πολύ καιρό νιώθω χαρούμενη, ευτυχισμένη. Φεύγουμε αφήνοντας τα παιδιά πίσω. Βγαίνουμε από το μαγαζί και κατευθυνομαστε προς την μηχανή του. Πόσες βόλτες είχαμε πάει με αυτήν την μηχανή; Πάρα πολλές..τόσες ώστε εύκολα μπορείς να χάσεις το μέτρημα..
Αλ:Ανδριάνα είσαι δικιά μου..Είσαι η μικρή μου. Λέει βάζοντας με ανάμεσα στα χερια του τα οποία βάζει το ένα από την μία πλευρά και το άλλο από την άλλη..
Αλ:είσαι ήσουν και θα είσαι αυτό δεν αλλάζει..Μπορείς να είσαι με όποιον θες αλλά θα είσαι μια ζωή δικιά μου..
Α:Ποιος είπε ότι θέλω να είμαι με κάποιον εκτός από σένα; Λέω και του χαμογελάω.
Α:Είσαι ο Αλεξ μου, ο μεγάλος μου και γιαυτο σαγαπαω και είμαι..ημουν..και θα ειμαι πολύ ερωτευμένη μαζί σου. Λέω και τον κοιτάω χαμογελώντας. Για ακόμη μια φορά νιώθω τα χείλη του πάνω στα δικά μου..Είναι πάντα εκεί για να με συμπληρώνει. Να γεμίζει τα κενά μου όσα και οποία και αν είναι αυτά.
Αλ:πάμε..Λέει και ανεβαίνει στην μηχανή και ανεβαίνω και εγω κρατώντας τον από την μέση. Πόσο καιρό έχω να τον πάρω αγκαλιά έτσι..Πόσο καιρό έχω να νιώσω τους κοιλιακούς του..Έχω βάλει στόχο όμως να τον έχω αγκαλιά κάθε μέρα..Και ελπίζω να τον πετύχω..
Α:που θα πάμε; λέω λίγο αργότερα.
Αλ:θα πάμε κάπου που θα είμαστε οι δύο μας..Θα πάμε σπίτι.
Α:ξέρεις ότι πρέπει να με πας στον Δημήτρη;
Εκεί τον νιώθω να σφίγγεται..Πρέπει να νευρίασε. Ξέρει ότι δεν πρόκειται να γίνει κάτι το ξέρει καλά αυτό..αλλα Άλεξ είναι αυτός.
Εκεί χαμογελάω και τον αγκαλιαζω πιο δυνατά.
Α:ξέρεις τοίχο δεν πρόκειται να γίνει κάτι. Το ξέρεις αυτο;
Αλ:το ξέρω αλλά δεν με νοιάζει τι ξέρω. Ξέρω ότι δεν ξέρω τι γίνεται όταν δεν είμαι μαζί σου. Χαμογελάω ξανά πιο φανερά αυτήν την φορά.
Α:μόνο εσένα αγαπάω..κανέναν άλλον. Αλλά πρέπει να με πας. Εκεί είναι που χάνω εγώ το χαμόγελο μου. Είναι καλό παιδί ο Δημήτρης..αλλα μόνο με Ρον Αλέξη νιώθω εγώ, νιώθω καλά.
Αλ:θέλεις να σε πάω;
Α:πρέπει να με πας..
Αλ:εσύ θέλεις πραγματικά να σε πάω;
Α:οχιι..
Αλ:ωραία γιατί δεν είχα σκοπό να σε πάω. Λέει χαμογελώντας.
Α:τι εννοείς;
Αλ:οτι θα είσαι μαζί μου σήμερα. Μην ρωτάς παραπάνω..Τα έχω σκεφτεί και τα έχω κανονίσει όλα..
Δεν μίλησα μόνο χαμογέλασα..Θα είμαι μαζί του σήμερα. Μετά από πολύ καιρό θα κοιμηθώ ήρεμα..