I never forget you//Ποτέ δεν σε ξέχασα

47. Πάντα εκείνος...

Αναπνέω ξανά..Τώρα ζω ξανά..Είμαι μαζί του και πλέον νιώθω ολοκληρωμένη...

(Τι έχει γίνει μέχρι τώρα:*επειδή με το δίκιο σας και εσείς να έχετε ίσως ξεχάσει τι έχει συμβεί θα σας τα πω λίγο περιληπτικά😂
Ο Άλεξ εχει φυγει εδω και λιγες μερες για την Αμερική για να κανει ενα απο τα ονειρα του πραγματικοτητα. Αυτο ηταν πολυ δυσκολο και για τους δυο να το δεχτουν και να βρουν μια λυση καθώς θα μείνει εκεί για 3 μήνες. Μιλανε καθε μερα για πολλες ωρες. Τελικά κατάφερε να έρθει για δύο μέρες τουλάχιστον και η Ανδριάνα φυσικά τρελάθηκε από την χαρά της..τώρα είναι μαζί, πήγε και τον πήρε από το αεροδρόμιο.
Αυτά είδαμε περίπου στα τελευταία κεφάλαια , ελπίζω να βοήθησα να θυμηθείτε που βρισκόμαστε😂και συγγνώμη για την μεγάλη διακοπή❤)

Ο Άλεξ είναι δίπλα μου και παρόλο που έχει περάσει κάποια ώρα ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω ότι είναι εδώ..Η ψυχή μου η ίδια, η καταστροφή μου ολαα,είναι εδώ, είναι δίπλα μου και κρατάει το χέρι μου καθώς γυρίζουμε σπίτι.

Τον κοιτάω και τον ξανά κοιτάω προσπαθώντας να τον χορτάσω άλλα ποτέ δεν θα γίνει αυτό..Δεν μπορώ να τον χορτάσω αυτόν τον άνθρωπο..Δεν θα σταματήσει ποτε να είναι ο εθισμός μου. Το χαζό χαμόγελο από τα χείλη μου κάθε φορά που τον κοιτάω,κάθε φορά που τον σκέφτομαι, κάθε φορά που μιλάω για εκείνο ακόμα και κάθε φορά που λέω το όνομα του ή ακούω το όνομα του δεν θα φύγει ποτέ..
Αλ:αχχ ποσο μου έλειψε το χαμόγελο σου..λέει και φέρνει το χέρι του στο πρόσωπο μου διακόπτοντας τις σκέψεις μου.
Α:εσύ να δεις πόσο μου έλειψες..Μου έλειψες πάρα πολύ Άλεξ..
Αλ:τώρα θα πάμε σπίτι μας..οι δύο μας. Γνεφω καθώς δεν μπορούσα να πω κάτι άλλο,μόνο να κοιτάω τα μάτια του..

Κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο και αφού φύγουν τα παιδιά μπαίνουμε μέσα και κλείνω την πόρτα πίσω μου.
Ο Άλεξ αφήνει τον σάκο του και τον κοιτάω.
Α:επιτέλους είσαι εδώ..λέω και πηγαίνω κοντά του.
Με αγκαλιάζει και μυρίζω για άλλη μια φορά το μεθυστικό του άρωμα.
Αλ:επιτέλους είμαι μαζί σου..
Δεν λέω τίποτα πηγαίνουμε στον καναπέ και αφού κάτσει και ανοίξει τα χέρια του ως ένδειξη να μπω στην αγκαλιά του, πηγαίνω και τα χέρια του με αγκαλιάζουν δυνατά άλλα και τρυφερά. Μετά από λίγα λεπτά σιωπής ο Άλεξ αποφασίζει να την σπάσει.
Αλ:Πόσο χαίρομαι που βλέπω το χαμόγελο σου ξανά..Η εικόνα με εσένα στο αεροδρόμιο να έχεις πέσει με τα γόνατα κάτω και να με κοιτάς με μάτια δάκρια έπαιζε συνέχεια στο μυαλό μου..
Τον κοιτάω λίγο και προσπαθώ σκληρά να μην φύγει ένα δάκρυ από τα μάτια μου. Τον κοιτάω λίγο ακόμα χαϊδεύω το πρόσωπο του και αποφασίζω να μιλήσω, να πω κάτι να τον ησυχάσω.
Α:συγγνώμη αγαπη μου..Δεν ήθελα να φύγεις και να σκεφτεσ..
Αλ:ει ει ειι..Δεν έχεις να ζητάς συγγνώμη για κανέναν λόγο. Εγώ είμαι αυτός που έπρεπε να ζητήσει συγγνώμη. Εγώ μας έφερα σε αυτήν την κατάσταση και αλήθεια δεν ήθελα δεν πίστευα ότι θα με δεχτούν..λέει διακόπτοντας με πριν συνεχίσω όμως εγώ τελειώνω αυτό που έλεγα σαν να μην με διέκοψε ποτέ.
Α:δεν ήθελα να φύγεις και να σκέφτεσαι εμένα, να έχεις το μυαλό σου όλο εδώ και να μην μπορείς να κάνεις την δουλειά σου εκεί. Να σου στερησω κάτι για το οποίο είναι η ζωή σου, κάτι για το οποίο είσαι απόλυτα ικανός και σου αξίζει με το παραπάνω.
Συγγνώμη που στο έκανα αυτό με την αντίδραση μου τότε..
Αλ:Ανδριάνα..
Α:Όχι..Μην πεις τίποτα άλλο..Δεν θέλω να ακούσω..ψυθιριζω σχεδόν,κοντά στα χείλη του. Καταλαβαίνει τι θέλω και έτσι ενώνει τα χείλη μας.