I never forget you//Ποτέ δεν σε ξέχασα

57. Ανάμεσα σε χιλιάδες...

...λέω και της κόβεται το χαμόγελο...

Ν:Άκου..αυτό ήθελα να σου πω πριν..
Αν:Γιατί ήρθε;
Ν:δεν ξέρω..θες να του πω να φύγει;
Αν:Όχι..όχι μην κάνεις τίποτα..
Λέω και πηγαίνω προς την έξοδο. Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω. Σήμερα φυσάει αλλά αυτήν την στιγμή δεν νιώθω το κρύο. Αυτήν την στιγμή ο αέρας που φυσάει ηρεμεί την ψυχή μου.

Αυτός ήταν..ήταν η αιτία που ένιωθα περίεργα. Ακόμα και τώρα..πάντα θα με ενώνει κάτι περίεργο με αυτόν τον άνθρωπο. Πάντα θα νιώθω την παρουσία του στον χώρο.
Γιατί γύρισε όμως; Για ποιό λόγο ήρθε εδώ; Πρέπει να ηρεμήσω..είναι ένα βράδυ. Θα τελειώσει και μετά δεν θα τον ξαναδώ. Θα είναι όλα όπως πριν. Έχει τόσο κόσμο που δεν θα χρειαστεί να τον πετύχω ξανά.
Παίρνω μια τελευταία ανάσα καθαρού αέρα και μπαίνω μέσα ξανά.
Εκεί όπου ανοίγει την πόρτα πέφτω πάνω σε κάποιον..σηκώνω το βλέμμα μου για να κοιτάξω το πρόσωπο εκείνου όπου έπεσε πάνω μου.
Αν: Πάνο;
Π:σε έψαχνα. Είσαι καλά; Τον είδα και εγώ. Σε έψαχνε.
Μόνο οι δύο τελευταίες λέξεις που ξεστόμισε κέρδισαν την προσοχή μου.
Με έψαχνε..Δεν θα με βρει όμως,θα φροντίσω να μην με βρει.
Αν:Ναι καλά είμαι. Ερχόμουν μέσα.
Π:Εντάξει, πάμε μέσα τώρα.
Μου ανοίγει την πόρτα και προχωράω πρώτη. Πηγαίνω σε μια γωνιά όπου δεν έχει κόσμο και παίρνω ένα ποτήρι σαμπάνια από έναν σερβιτόρο που πέρασε.

Νιώθω κάτι περίεργο στο χέρι μου. Δεν κουνιέμαι όμως..περιμένω να δω τι θα κάνει..Χαϊδεύει το χέρι μου και ανεβαίνει προς τα πάνω. Κάνει πέρα τα μαλλιά μου και αφήνει ένα φιλί στον λαιμό μου. Εκείνη την στιγμή όλο μου το σώμα ηλεκτρίστηκε..ωραίος τρόπος για να πεις γειά εε;
Αν:Γιατί ήρθες; ξεστομίζω τελικά όσο πιο ψυχρά μπορώ για να μην καταλάβει την επιρροή που ασκεί πάνω μου..ξέρω πως αυτό είναι απίθανο να συμβεί αλλά τουλάχιστον προσπάθησα.
Αλ:πάντα θα γυρνάω. Εδώ ανήκω. Απαντάει χωρίς να απομακρυνθεί από το σώμα μου.
Αν:Μάλιστα..
Αλ:αυτό έχεις μόνο να πεις; ψιθυρίζει πολύ κοντά στο αυτί μου και κλείνω στιγμιαία τα μάτια μου.
Αν:Ναι. Δεν έχω τίποτα να πω ή να ρωτήσω. Απαντάω χωρίς να γυρίσω να τον κοιτάξω. Κοιτάω αδιάφορα μπροστά μου αλλά όλη μου η προσοχή είναι σε εκείνον.
Αλ:Περνάς καλά; μαζί του περνάς καλά;
Αν:τι λες;
Αλ:σας είδα Ανδριάνα.

Άλεξ pov:

Είμαι σε αυτήν την δεξίωση αρκετή ώρα αλλά από το πρώτο λεπτό που μπήκα μέσα την είδα. Είναι τόσο λαμπερή που ακόμα και ο τυφλός θα έβρισκε το φως του μαζί της. Φαίνεται χαρούμενη, φαίνεται καλά. Προχωράω προς τον Άρη και τα μάτια του ανοίγουν όταν με βλέπει.
Αρ:τι κάνεις εδώ;
Αλ:και εγώ χαίρομαι που σε βλέπω.
Αρ:Άλεξ δεν είναι καλή ιδέα.
Αλ:Γιατί δεν είναι; λέω και γυρνάω το κεφάλι μου προς το μέρος της. Κάποιος την αγκαλιάζει..ποιος..Πάνος. Αυτός..
Αλ: γι'αυτό δεν είναι καλή ιδέα;
Αρ:Άκουσε με..
Αλ:δεν θα δημιουργήσω πρόβλημα μην ανησυχείς. Του απαντάω και φεύγω από εκεί. Βρίσκω μια γωνιά και αφού πάρω ένα ποτήρι σαμπάνια γυρνάω το βλέμμα μου πάλι σε εκείνη. Χαμογελάει. Αυτό ήθελα έτσι και αλλιώς. Να χαμογελάει. Τουλάχιστον υπάρχει και κάποιος που την κάνει να χαμογελάει.