I never forget you//Ποτέ δεν σε ξέχασα

38. Άρωμα εκδίκησης

...Πλέον είμαι νεκρή..Μια για πάντα...

Α:Αλεξηηη!..
Πέφτω κάτω πετωντας το οπλο μακρια μου και βάζω τα χέρια μου στο πρόσωπο μου..κλείνω δυνατά τα μάτια μου. Να μην βλέπω..Θέλω να πιστεύω πως είναι ένας εφιάλτης απλά και θα ξυπνήσω..Θέλω να μην είναι η πραγματικότητα αυτό που ζω. Θέλω να ανοίξω τα μάτια μου και να δω τον Αλέξη καλά. Όπως ήταν πριν..Να μου πει "Μικρή μου πάμε, φεύγουμε, είμαι καλά"
Το έκανε για να προστατέψει εμένα..Δεν ήξερε όμως ότι αυτός μου έδινε ζωή..Σκοτωσα το ατομο που αγαπησα, το ατομο που ερωτευτηκα, την ζωη μου..Σαν να σκοτωσα εμενα. Σαν να ηρθε πανω μου η σφαιρα και οχι πανω σε εκεινον..Πλέον νιώθω νεκρή..νιώθω παγωμένη..Αν αυτός δεν ζει..Δεν θα τον ξαναδώ ποτέ να χαμογελάει..Αν δεν ξαναμυρισω το άρωμα του..Αν δεν ξανανιωσω το άγγιγμα του..Τα χείλη του πάνω στα δικά μου..Εγώ γιατί να ζω;

Νιώθω δύο χέρια να θέλουν να τα βγάλουν από το πρόσωπο μου..αντιστέκομαι. Δεν θέλω να το ζήσω όλο αυτό. Δεν μπορώ να το πιστέψω όλο αυτό. Δεν μπορεί να έγινε όλο αυτό..
Το άτομο αυτο σταματάει να τραβάει τα χέρια μου και με βάζει στην αγκαλιά του. Μυρίζω εκείνον..Τον Αλέξη μου. Μέσα από αυτό το άτομο τον μυριζω..νιώθω πως είναι δίπλα μου. Πως ζει και πως αυτός με αγκαλιάζει..
Ψευδαίσθηση..Είναι μια ψευδαίσθηση που πονάει ακόμα πιο πολύ από την πραγματικότητα.
Αλ:μικρή μου άνοιξε τα μάτια σου και κοίτα με..
Ακούω τώρα να μου μιλάει..
Είναι όλα μια ψευδαίσθηση..Νιώθω το κεφάλι μου να πονάει..νιώθω την καρδιά μου να πονάει ακόμα πιο πολύ..
Νιώθω την γη να φεύγει κάτι από τα πόδια μου..Να υποχωρεί. Νιώθω και τον εαυτό μου να θέλει να χαθεί..Να χάνεται..Να κλείνει κανονικά τα μάτια του σε αυτήν την φρικτή πραγματικότητα...

Αλέξης pov:

Είναι κάτω πεσμένη με κλειστά τα μάτια αφού πρώτα φώναξε δυνατά το όνομα μου. Πονεσα που της το έκανα αυτό. Πονεσα που την έκανα να το πιστέψει. Που δεν μπόρεσα να της κάνω ένα νόημα ότι τα έχω σκεφτεί όλα.. Ο Δημήτρης είναι πεσμένος κάτω μεσα στα αίματα..Καλά να πάθει όμως..Την μικρή μου δεν την πειράζει κανένας. Σηκώνομαι και πηγαίνω δίπλα της. Τραβάω τα χέρια της για να δω το πρόσωπο της αλλά αντιστέκεται. Δεν κατάλαβε πως είμαι καλά. Πως είμαι δίπλα της. Αφήνω τα χέρια της και την βάζω στην αγκαλιά μου. Να με νιώσει δίπλα της. Να ανοίξει τα μάτια της. Να με δει και να φύγουμε. Ο Άρης φωνάζει από έξω να φύγουμε αλλά πρώτα ηρεμήσω την Ανδριάνα.
Αλ:μικρή μου άνοιξε τα μάτια σου και κοίτα με.. Της λέω αλλά δεν κάνει κάτι..
Την νιώθω πιο άνετη πάνω μου. Τα χέρια της υποχωρούν από το πρόσωπο της ανάλαφρα. Της ξαναμιλάω και δεν απαντάει. Δεν κουνιέται καθόλου. Την κοιτάζω και δεν ανταποκρινεται καθόλου. Της σφίγγω το χέρι τίποτα.
Αλ:Ανδριάνα; Μικρή μου; Αγάπη μου κοίτα με! Κοίτα εγώ είμαι! Ανδριάνα! Δεν απαντάει την παίρνω στην αγκαλιά μου και βγαίνω γρήγορα έξω από αυτό το άθλιο δωμάτιο.
Αρ:τι έπαθε;
Αλ:δεν ξέρω φεύγουμε τώρα όμως!
Βγαίνουμε έξω και τρέχουμε προς το αυτοκίνητο.
Ν:Αλεξ τι έπαθε;! λέει με δάκρυα στα μάτια.
Αλ:Νικόλ όχι τώρα!
Λέω και μπαίνω πίσω μαζί της. Βάζω το κεφάλι της πάνω στα πόδια μου και της χαϊδεύω τα μαλλιά.
Αλ:μικρή μου ξυπνά. Αγάπη μου εγώ είμαι γιατί δεν μιλάς;! Ανδριάνα..Άρη γρήγορα! Του φωνάζω καθώς αυτός πατάει ακόμα πιο πολύ το γκάζι.
Νιώθω τον χρόνο να περνάει βασανιστικά αργά. Όσο δεν με κοιτάει εκείνη το λεπτό είναι αιώνας.
Αλ:πιο γρήγορα Άρη! Αργείς!
Αρ:ηρέμησε! Σε 2 λεπτά είμαστε εκεί. Λέει και ξανακοιταει μπροστά.
Αλ:ματιά μου ξυπνά..Εδώ είμαι δίπλα σου..