MAVİŞ

1.Bölüm

Multi: Aslı

Bu sabah yine annemin o billur sesiyle uyandım. Billur dediğime bakmayın siz öyle bir bağırıyor ki mahalledekiler bile annemin sesiyle uyanıyor. Sabahlari kadının içine aslan giriyor mübarek. Öyle böyle değil.

"Aslı kız kalk artık sabah oldu. Kime diyorum ben Asliiii. Geliyorum bak şimdi. "

Oflaya puflaya yataktan kalktım. Bu trajediyi her sabah yaşıyorum. Banyoya gidip rutin işlerimi hallettikten sonra kahvaltı için mutfağa doğru ilerledim. Annem hala bağırıyor. Kalktım işte daha ne bağırıyon.

"Kalktin mi "

Diye saçma bir soru sordu.

"Yok anne hala uyuyorum. "

"Sus bakiyim anneye cevap verilmez.İki saattir bağırıyorum daha yeni kalkıyorsun. "

"Haklısın anne haklısın. "

Annemle her sabah aynı muhabbeti yapıyoruz. Ben ustelemeden haklısın deyip geçiyorum. Eğer böyle yapmazsam annem napar neder kendi haklılığını kabul ettirir.

O zaman size kısaca hayatımi anlatayım. Ben Asli. 17 yaşındayım .Hayatım gayet monoton bir şekilde ilerliyor. Annem babam ve bir kardesim var. Babam öğretmen annem ev hanimi. Bir de kardeşim Ece. Daha 5 yaşında ama 25 yaşındaki insan gibi konuşur. Bazen benden daha akıllı olduğunu düşünmüyor değilim.
Ha bir de maviş var. Benim platonik aşkım. Adı maviş değil tabi ki. Adı Baran. Okulun popülerlerinden. Bizim okula geçen sene geldi ve ben ona görür görmez tutuldum. Tabii o benim farkimda bile değil. Gözleri mavi olduğu için ona maviş diyorum. Evet benim mavi gözlere bir şeyim var. Benim gözüm kahve mavi olmasını çok isterdim ama napalim.Allah vergisi sonuçta. Bana inatmis gibi cevremdeki çoğu kişinin gözü mavi. Mesela dedemin gözü mavidir. Babam da dedeme çekmiş olacak ki onun gözü de mavi. Ben anneme cekmisim. Ama Ece babama çekmiş. Onun gözleri de mavi. Benimle sürekli dalga geçiyor. Daha küçük olmasına rağmen çok güzel. Kardeşim olmasa kiskanicam. En yakın arkadaşım Ebru. Onun gözleri de mavi. Onunla lisede tanıştık. Onu görür görmez daha doğrusu gözlerini görür görmez hemen arkadaş oldum. Şimdi 11. sinifim hala çok yakın arkadaşız. Onu gerçekten çok seviyorum. Guldüğumde agladiğimda hep yanımda oldu. Ailelerimiz de çok yakın arkadaştırlar.

Neyse benim hayatım bu kadar gayet normal. Hayatımdaki tek ekşın Barani izlerken yakalanmamaya çalışmak.

Kahvaltı masasına oturdum. Tam yiyeceklere gomuluyodum ki annem

"Kızım babani da beklesene. "

"Ama çok açım. "

"Sen ne zaman doydun ki"

Diyerek mutfağa girdi Ece. Onun işi sadece bana laf sokmak. Ben ona bir şey deyince annem çocukla çocuk olma diye kızıyor.

"Benim prensesim uyanmış mi"

Deyip annem Eceyi optu. Valla üvey evlat muamelesi görüyorum. Daha 5 yıl öncesi tek cocukken annemle babama kardeş istiyorum diye yalvarıyorum. Ben bilseydim böyle bir şey olacağını ister miydim. Ah salak ben.

Ece de masaya oturunca dik dik bana bakmaya başladı. Ben de ona kaşlarımi catip baktım.

"Ne bakıyorsun ya"

"Yine her zaman ki gibi çok çirkinsin abla. "

Tobe estağfurullah. Kardeşim olmasa kafa göz dalicam ama neyse.

"Cirkin sensin be. "

Diye bağırdım. O sırada içeri babam girdi.

"Aslı kızım kardeşinle düzgün konuş. "