"Your Destiny Involves Me... "

Κεφάλαιο 12

"Στις σελίδες αυτές θα βασίζεται η εικοσέλιδη εργασία σας. Όποιος δεν την φέρει ως την άλλη εβδομάδα θα αναγκαστεί να γράψει το καθιερωμένο διαγώνισμα."μας προειδοποιούσε η καθηγήτρια αλλά εγώ δεν της έδινα ιδιαίτερη σημασία.

Σκεφτόμουν ακόμη τον Άλεξ.
Τριγυρνούσε στο μυαλό μου χωρίς την θέλησή μου.
Σαν να το έκανε σκόπιμα για να με αποπλανήσει.

Όλα μου φαίνονταν τόσο παράξενα όμορφα που απορούσα.
Απορούσα για το γεγονός ότι ένας τύπος σαν τον Άλεξ με πρόσεξε,βγήκε μαζί μου,έφαγε ξύλο εξαιτίας μου και συνεχίζει να με διεκδικεί.

Κι όλα αυτά μέσα σε δύο μέρες.

Μόνο.

Ένιωθα τόσο αδύναμη μπροστά του μα και γεμάτη αυτοπεποίθηση ταυτόχρονα.

Ένιωθα πως επιτέλους κάποιος βρέθηκε στον δρόμο μου. Με τα ίδια ενδιαφέροντα, ασχολίες, ευαισθησίες.

Από την άλλη όμως είναι τόσο όμορφος,έξυπνος,γλυκός.

Τόσο τέλειος για να είναι αληθινός.

Νιώθω πως δεν του αξίζω.

Όχι , ένα ορφανό αποτυχημένο σαν κι εμένα δεν έχει καμία θέση δίπλα του...

Η τέταρτη ώρα είχε μόλις λήξει κι ο Άλεξ ήταν άφαντος.
Είχα συνηθίσει στο να μιλώ μαζί του.
Τώρα βρίσκομαι πάλι στην σκληρή πραγματικότητα με εμένα να κοιτώ τους γύρω μου με τον δίσκο με το φαγητό στο μοναχικό μου τραπέζι.

Να προσπαθώ να βρω αδιέξοδο αλλά όλα να είναι κλειστά.
Όλοι και όλα να με εμποδίζουν και να με πνίγουν.

Όλα να μοιάζουν τόσο ξένα αλλά να θέλω να μου φαίνονται οικεία.
Δεν μπορώ όμως.

Δεν είχα όρεξη για φαγητό γενικά εκείνη την ημέρα.
Απλά είχα μπροστά μου τον δίσκο και τον κοιτούσα χωρίς να του δίνω σημασία.
Απλά το κοιτούσα και σκεφτόμουν.

Σκεφτόμουν τα σημερινά με τον Άγγελο, ο οποίος ήταν άφαντος μέχρι στιγμής.

Όχι ότι θα με βοηθούσε σε κάτι το γεγονός να περιπλανιέται αμέριμνος μέσα στους διαδρόμους με εμμονή του να με βρει και να ξανά ξεσπάσει πάνω μου.

Στερέωνα το κεφάλι μου με το δεξί μου χέρι και αναστέναζα βαριεστημένα.

Ξαφνικά εκεί που δεν το περίμενα,μία αγορίστικη μορφή εμφανίζεται σαν σίφουνας μπροστά μου και αρπάζει το κλάμπ- σάντουιτς που ήταν στο πιάτο μου.