"Your Destiny Involves Me... "

Κεφάλαιο 21

Άγγελος pov

Ένας παράξενος και ενοχλητικός ήχος με ωθεί να ανοίξω βαριεστημένα τα μάτια μου αλλά το έντονο φως να με κάνει να τα ξανακλείσω.

Χασμουριέμαι και πάω να τεντώσω τα χέρια μου αλλά χτυπαώ πάνω σε κάτι σκληρό. Ξαφνιασμένος γυρίζω στα δεξιά μου και παρατηρώ τα άστατα μαλλιά της αγουροξυπνημένης Έλλης να με γαργαλούν στο πρόσωπο.

Μουγκρίζω δυσανασχετώντας και πάω να γυρίσω πλευρό. Έτσι βλάκας που είμαι, και ήδη γνωρίζοντας πως δεν χωράω σε αυτό το μικροσκοπικό κρεβάτι , πέφτω φαρδύς πλατύς στο κρύο και σκληρό πατωμα.

Ένας δυνατός γδούπος ακούγεται και την βλέπω από χαμηλά να με κοιτά με ένα βλέμμα - αλήθεια τώρα; τόσο θόρυβο κάνεις όταν ξυπνάς;- και έτριψε τα μάτια της.

Σηκώνεται προσεκτικά από το κρεβάτι της και κοντοστέκεται για λίγο. Ακούω τις βαθιές της ανάσες που αντηχούν στο μισοσκότεινο δωμάτιο και δεν κάνω καμία κίνηση να σηκωθώ. Ήθελε να μου πει κάτι κι ήθελα να είμαι όλος αυτιά.

"Εγώ πάω να πλυθώ και να ετοιμαστώ. Θα απασχολήσω την γιαγια μου για να μπορέσεις κι εσύ να ετοιμαστείς. Κατέβα από το παράθυρο και περίμενέ με στο πισω μέρος το σπιτιού." μου δίνει οδηγίες με τη φωνη της να είναι βραχνή από τον ύπνο. Δεν είχε σηκωθεί από την θέση της και το μόνο που έβλεπα ήταν η μικροκαμωμένη πλάτη της.

Ίσως τελικά να το κάνω συνήθειο να κοιμάμαι εδώ. Κοιμάμαι πιο ήρεμος κι η μυρωδιά της με γαληνεύει αφάνταστα.

Με όλες αυτές όμως τι σκέψεις να περιτριγυρίζουν το μυαλό μου, δεν κατάλαβα πότε πήρε τα ρούχα της και βγήκε από το δωμάτιο.

Ετριψα τα πρησμένα από τον ύπνο μάτια μου και έκανα να σηκωθώ επιτέλους από το κρύο σκληρό πάτωμα. Το σώμα μου είχε πιαστεί και τα χθεσινά μου ρούχα είχαν τσαλακωθει από τον ύπνο. Χασμουρηθηκα έντονα και ανοίξα το παράθυρο της να μπει λίγος καθαρός αέρας.
Ο κρύος αέρας του χειμώνα με χτύπησε στο πρόσωπο κάνοντας με να ανατριχιασω ολόκληρος.

Οι κινήσεις μου ήταν πολύ αργές και προδιδαν την κούραση μου. Μόνο τρεις ώρες ύπνο δεν ειναι και πολλές για να ανακτήσεις δυνάμεις μετά από μια τόσο κουραστική και επίπονη μέρα.
Όσο ξεπετάγονται στο μυαλό μου αναμνήσεις από τη χθεσινή μέρα θέλω να βγάλω τα έντερα μου.

Δεν είχα δει ποτέ ξανά τόσο πόνο,τόσο εξαθλίωση και τόσο ξύλο στη ζωή μου.

Δεν θέλω ποτέ ξανά στη ζωή μου να ζήσω τέτοιες στιγμές. Όσο σκληρός κι αν θέλω να φαίνομαι, οι αδυναμίες μέσα μου είναι περισσότερες από ότι εγώ θέλω να ειναι .