"Your Destiny Involves Me... "

Κεφάλαιο 20

Έλλη pov

Τον παρατηρούσα από την κορφή ως τα νύχια και δεν τον αναγνωριζα.
Δεν ήταν ο δυναμικός και αυθαδης Άγγελος που ήξερα.
Φαινόταν τόσο αδύναμος και απροστάτευτος για πρώτη φορά σε όλη τη ζωή του.

Δεν μπορούσα να νιώσω οίκτο γι'αυτόν τον άνθρωπο. Απλά λυπομουν.
Λυπομουν που ήταν τόσο πονεμενος και τόσο πληγωμένος.

Όσο κι αν ήθελα να με κοιτάξει, οι πιθανότητες ήταν μηδαμινές. Κοιτούσε νευρικός γύρω του ή απλά κοιτούσα τα μπλεγμένα δάχτυλα του.

Δεν ξέρω αν τον επηρέασαν έστω και λίγο τα λόγια μου αλλά αν αναρωτηθεί ποτε, είναι η αλήθεια.
Δεν μετάνιωσα που τα είπα και ποτέ δεν θα το κάνω.
Κι εγώ είμαι θυμωμένη. Όχι μαζί του αλλά γενικά.

Θα έπρεπε κι εκείνος να είναι. Τον δικαιολογώ απόλυτα.

Ο καθένας ξεπερνά τα προβλήματα του με διαφορετικό τρόπο. Αν είναι να είσαι θυμωμένος,τότε να είσαι.
Αν δεν αρέσεις στους άλλους, με για τους με χαρά τους.

Αν εσύ αισθάνεσαι εντάξει και μπορεις εστω να ξεχνάς για λίγο τα προβλήματα σου εγώ το σέβομαι.

Ασυναίσθητα κοιτώ το ρολόι στο κομοδίνο μου και βλέπω 4:30 το πρωί.
Όσο κι αν ήθελα να εκμεταλλευτώ αυτές τις λίγες ώρες μέχρι να πάω στο σχολείο,δεν μπορούσα.
Ήθελα να είμαι κοντά του ακόμα και με αυτόν τον τρόπο.

Βασικά,ήθελα να είμαι μαζί του εκείνη τη κρίσιμη στιγμή όσο κι αν αυτός μπορούσε να αρνηθεί.

"Θέλω να έρθω μαζί σου σήμερα."του πετάω κι εκείνος στρέφει ξαφνιασμένος το βλέμμα του προς το μέρος μου.
"Εννοώ στην εγχείριση. Δεν θέλω να είσαι μόνος σου όσες ώρες κι αν διαρκέσει..."διευκρινίζω κι όσο περισσότερο το αναλύω μέσα στο μυαλό μου όλο και πιο δελεαστική ιδέα μου φαίνεται.

Εκείνος φαίνεται εντελώς ουδέτερος.
Ίσως να το επεξεργάζεται. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα κουνά αρνητικά το κεφάλι του και σηκώνεται από την καρέκλα.

"Όχι,δεν πρόκειται να έρθεις. Δεν είναι ανάγκη."προσπαθεί να μου αλλάξει γνώμη αλλά δεν πρόκειται να τον ακούσω,όχι πάλι...

"Δεν με νοιάζει. Αφού γνωριζω πρέπει να είμαι εκεί. "υπερασπίζομαι τον εαυτό μου και τον βλέπω να βλασφημα ψιθυριστά στον εαυτό του.