Άγγελος pov
"Α-άγελλε τι κάνεις εδώ; Και και πώς έγινες έτσι;" με το ζόρι την άκουγα να μιλάει κι εγώ την κάρφωνα τρομακρατημένος βλέποντας το τηγάνι το οποίο κρατούσε στο χέρι της.
"Έλλη σε χρειάζομαι, αλήθεια." της είπα παρακλητικά χωρίς να έχω πάρει το βλέμμα μου από πάνω της.
Ψέμματα. Δεν την χρειαζόμουν στ' αλήθεια.
Ποτέ δεν θα το έλεγα αυτό και σε κανέναν.
Σάμπως πρώτη φορά βρίσκομαι σε αυτή τη θέση;
Απλά ήθελα να της μιλήσω.
Όσο πιο πολιτισμένα μπορώ μιας και πάλι θα με πιάσουν τα νεύρα μου.
Λες και κάθε φορά όταν την βλέπω μία σπίθα ανάβει μέσα μου και μετατρέπεται σε πυρκαγιά. Λες και μου το κάνει επίτηδες. Να με φέρνει στο αμήν μου.
"Καλά. Απλά μείνε εδώ εντάξει;" σαν ξεψυχισμένη μου λέει και φεύγει από το δωμάτιο. Πάλι καλά που πήρε και το τηγάνι μαζί της. Άρχισα να φοβάμαι.
Εγώ κάθομαι χαλαρός πάνω στο κρεβάτι της και παρατηρώ τον χώρο. Δεν εξεπλάγην βέβαια. Ήταν σχεδόν όλο μαύρο με πινελιές από κόκκινο, το αγαπημένο της χρώμα.
Τι κάθομαι και σκέφτομαι ο μαλάκας για άλλο λόγο ήρθα.
Την βλέπω μετά από λίγο να κρατά στα χέρια της λίγο βαμβάκι και ιώδιο. Κάθεται δίπλα μου στο κρεβάτι κι αρχίζει να βρέχει το βαμβάκι με το ιώδιο.
Το ακουμπά προσεκτικά στο δεξί μου μάτι εκεί που είχα και το μεγαλύτερο σκίσιμο.
Εκείνη ήταν συγκεντρωμένη σε αυτό που έκανε. Έτσι ήθελε να δείχνει φυσικά.
Την επηρέαζε η τόσο κοντινή μας απόσταση αν υπολογίσεις τον τρόπο που της συμπεριφέρομαι τώρα τελευταία αλλά και όλα τα σημερινά.
Δεν την αδικώ αλλά πρέπει να καταλάβει κάποια πράγματα. Τώρα που ξανά μπλέχτηκε στα πόδια μου αυτός ο παπάρας τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ διαφορετικά από ότι θα τα περίμενε.
Εγώ γιαυτήν το κάνω κυρίως. Αλλά είναι τόσο χαζή που δεν καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω της.
Αλλά εκτός από χαζή είναι και πολύ όμορφη.
Είχα καιρό να την παρατηρήσω από τόσο κοντά. Από τότε που ήμασταν ακόμα μικρά παιδιά.
Παρόλο το κοντό της ύψος τα όμορφα χαρακτηριστικά της κυριαρχούσαν. Τα μακριά κατάμαυρα μαλλιά της που έπεφταν ανάλαφρα στους ώμους, το καφετί φωτεινά και λαμπερά της μάτια, η σκούρα μαυρισμένη επιδερμίδα της.
Κι όμως χωρίς να προσπαθεί ήταν πανέμορφη.
Μα, τι λέω ο ηλίθιος. Εκείνη....δεν.
Εγώ δεν πρέπει.
Με όλες αυτές τις σκέψεις και παραμερίζοντας τον πόνο άκουσα την φωνή της πιο ήρεμη από ποτέ.
BINABASA MO ANG
"Your Destiny Involves Me... "
Teen Fiction- Ελα εδώ, μου φώναξε απειλητικά και μου έκανε νόημα με το χερι. Ηθελα να αντισταθω. Ηθελα να δώσω ένα τέλος σε αυτό το μαρτύριο αλλά το σώμα κινούνταν μηχανικά. Χωρίς να το έχω καταλάβει είχα φτασει ακριβως μπροστά στο λαιμό του Χαμηλωσα το βλέμμα...
