"Your Destiny Involves Me... "

Κεφάλαιο 35

Άγγελος POV
Δεν το πιστεύω ότι απλά καθομαι εδώ και κοιτώ το ταβάνι του δωματίου μου χωρίς να κάνω κάτι.

Γιατί δεν την βρήκα όλη μέρα στο σχολείο να της μιλήσω;
Τι να κάνει τώρα;
Τι να της έχει κάνει αυτός ο αγρικος;

Όλες αυτές οι σκέψεις βασανίζουν το μυαλό μου όλη μέρα.
Νιώθω τόσο ηλίθιος που τις κάνω αλλά δεν μπορώ να το αποφύγω. Το μυαλό μου είναι συνεχώς σε εκείνη χωρίς να μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο.
Νιώθω απλά ένας δειλός βλάκας. Έπρεπε να την υπερασπιστώ και να μην της μιλήσω με τέτοια λόγια.
Με έχει κάνει πιο μαλακό και δεν το θέλω καθόλου.
Με κάνει να νιώθω όπως όταν ήμασταν μικροί, αθώοι και χωρίς μίσος και εχθρότητες.

Δεν ήμουν έτσι. Όσο είχα χάσει τον πατέρα μου δεν μπορούσα να βρω κάτι που να με χαροποιεί πλέον.
Ήθελα να μην δείχνω το πόσο άδειος και ευάλωτος ήμουν. Ούτε τώρα θέλω.
Δεν μου αφήνει όμως περιθώρια.
Με κάνει να ξεθαβω τον παλιό μου εαυτό που μόνο εκείνη ξέρει.
Το σιχαίνομαι.
Σιχαίνομαι την όλη κατάσταση αλλά δεν μπορώ να την αποφύγω.
Ίσως και να μην θέλω...

Σηκώνομαι απότομα και μια ζαλάδα με πιάνει. Η γιαγιά μου αναρρώνει στο διπλανό δωμάτιο και με το που κοιτάζω το ραντζο δίπλα μου στιγμές από την χθεσινή νύχτα ξεπηδούν μέσα στο μυαλό μου.

Την κοιτούσα και δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελώ. Ήταν απλά υπέροχη.
Δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου συνέβαινε.
Απλώς όλα ήταν ήρεμα,ένιωθα ήρεμος.
Ήταν δίπλα μου και δεν ήθελα με τίποτα να φύγει.
Κι όμως,την έδιωξα εγώ ο ίδιος με την άθλια συμπεριφορά μου.
Αυτό που την έκανε να φύγει και την πρώτη φορά...

Ξαφνικά ακούγεται το κουδούνι να χτυπά μανιωδώς,λες και κάποιος έτρεχε να κρυφτεί επειδή τον κυνηγούσαν.
Ανήσυχος μα και εκνευρισμένος που ανησυχούν εμένα και κυρίως την γιαγιά μου κατευθύνομαι προς την πόρτα και σηκώνω το θυρωτηλεφωνο.
Δεν μου απαντά κανείς. Απλά ακούω αστατες ανάσες μέσα από το ακουστικό.
"Ποιος είναι;"λέω με ψυχρή και άγρια φωνή μήπως και τρομάξει και φύγει όποιος κι αν στον διάολο είναι.

''Ε-εγώ..."ακούω μια φωνή που δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι βρίσκεται εδώ.

Χωρίς να πω κάτι άλλο,ανοίγω την είσοδο και νιώθω ήδη τις παλάμες μου να ιδρώνουν από την αγωνία και τον φόβο.
Ακούω την καρδιά μου να χτυπαει μέσα στα αφτιά μου.
Μα τι κάνει εδώ πέρα;
Γιατί είναι εδω;