"Μα κ. Ευανθία είναι μια χαρά όπως βλέπετε. Απλά λίγο εξαντλημένη."προσπαθώ να δικαιολογηθω αλλά δεν τα καταφέρνω.
Εκείνη με κοιτά με ένα βλέμμα όλο ειρωνεία και με τα χέρια της σταυρωμένα κάτω από το στήθος της.
Είχα επιστρέψει την Έλλη σπίτι της όπως είχα υποσχεθεί.
Βέβαια δεν είχε συνέλθει όσο κι αν προσπαθούσα να την ξυπνήσω.
Την είχα ακουμπήσει στον καναπέ στο σαλόνι του σπιτιού τους και προσπαθούσα να απολογηθώ στην γιαγιά της.
Αλλη δουλειά δεν είχα να κάνω μεσημεριάτικα...
Άφησα μια ανάσα να βγει από μέσα μου. Όλη η κούραση της ημέρας που ακόμα δεν είχε τελειώσει ήταν αποτυπωμένη στο πρόσωπο μου.
Το βλέμμα της κ. Ευανθίας μαλακώνει και κάνει να με πλησιάσει.
"Ξέρω πως είναι δύσκολο αγόρι μου αλλά θέλω να σε ευχαριστήσω που τουλάχιστον την έφερες πίσω. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εκείνη..."λέει νοσταλγικά χαζεύοντας την μονάκριβη εγγονή της και χτυπώντας την πλάτη μου στοργικά.
Εγώ ανίκανος να μιλήσω απλά κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου και κοιτώ κι εγώ προς το μέρος της Έλλης να κοιμάται αμέριμνη στον καναπέ λίγα μέτρα μακριά μου.
Όλα όσα συνέβησαν λίγα λεπτά νωρίτερα ίσως να ήταν αρκετά για να μπορεσει να τα αντέξει. Εδώ εγώ δεν μπορώ να αντέξω τόση πίεση.
Φοβάμαι να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο γιατί αν το κάνω,θα πέσω κάτω και με τίποτα δεν θα μπορώ να σηκωθώ...
Αφήνω μια ανάσα να βγει από μέσα μου και στρεφω ξανά το βλέμμα μου στην γιαγιά της.
'' Εγώ πρεπει να φύγω τώρα. Εμ, ..." προσπαθώ να μιλήσω χωρίς να τραυλισω και έτσι έχω πάλι την προσοχή της.
Εκείνη απλά χαμόγελα αχνά και κουνά σιωπηλή το κεφάλι της.
Ήλπιζα πως όταν έβγαινα από εκείνο το σπίτι αυτό το αίσθημα που βάραινε το στήθος μου να έφευγε.
Κι όμως,με όση δύναμη κι αν κοπανισα εκείνη τη ξύλινη πόρτα,τόσο το βάρος στο στήθος μου με δυσκόλευε στο να ανασάνω.
Στάθηκα για λίγα λεπτά εξω απο την πορτα ακίνητος κοιτώντας το κενό.
"Αν λοιπόν δεν με θεωρείς άντρα, στις δώδεκα να είσαι στο γνωστό μπαρ. Προβλέπεται η καταδίκη σου."
Τα λόγια του παίζουν μέσα στο μυαλό μου ξανά και ξανά.
Δεν είχα να αποδείξω σε κανέναν τίποτα.
Δεν μπορούσα όμως να διακινδυνεψω τη ζωή της.
YOU ARE READING
"Your Destiny Involves Me... "
Teen Fiction- Ελα εδώ, μου φώναξε απειλητικά και μου έκανε νόημα με το χερι. Ηθελα να αντισταθω. Ηθελα να δώσω ένα τέλος σε αυτό το μαρτύριο αλλά το σώμα κινούνταν μηχανικά. Χωρίς να το έχω καταλάβει είχα φτασει ακριβως μπροστά στο λαιμό του Χαμηλωσα το βλέμμα...
