''Όλα τα φαγητά ήταν αναλατα. Αλήθεια σου λέω. Ανυπομονώ να γυρίσω επιτέλους σπίτι και να φτιάξω ένα μουσακά να τον ευχαριστηθώ." μου λέει και εγώ δεν μπορώ απλά να μην γελάσω με τη παιχνιδιάρικη διάθεση της και το πόσο εύκολα μπορεί να σου φτιάξει το κέφι.
"Γιαγιά,δεν άκουσες τι μας είπε μόλις ο γιατρός; Όχι αλάτι και ζάχαρη για την υπόλοιπη εβδομάδα και τέλος τα τηγανιτά και τα συντηρητικά, δεν το θυμασαι;" την ρωτάει σχετικά νευριασμένος ο εγγονός της κι εκείνη δεν μπορεί να κρατήσει το γέλιο της.
"Εντάξει αγόρι μου ,μια πλάκα έκανα. Δεν θα έρθει και το τέλος του κόσμου."του απαντάει διπλωματικά εκείνη και νιώθω τόσο όμορφα ανάμεσα σε αυτή τη παιχνιδιάρικη και προσιτή συζήτησή τους.
Πλέον βρισκόμαστε έξω από το νοσοκομείο και κατευθυνόμενοι προς το αυτοκίνητο του Άγγελου με σκοπό να πάμε όλοι μαζί στο σπίτι τους.
Ένα μέρος που στο πίσω μέρος του μυαλού μου ξεθαβει όχι και τόσο ευχάριστες αναμνήσεις.
Έστω ομως και για λίγη ώρα προσπάθησα να ξεχαστώ και να μην θυμάμαι τον λόγο της εμφάνισης του πατέρα μου. Ήξερα ότι δεν ήθελε το καλό μου και δεν διαψεύστηκα. Δεν ήξερα τι θα αντιμετώπιζα αν πήγαινα πίσω σπίτι μου και δεν ξέρω τι να κάνω πλέον.
Αυτή μπορεί να είναι μια λύση αλλά προσωρινή. Η λύση να μείνω για αυτή τη νύχτα στο σπίτι του Άγγελου και της γιαγιάς του δηλαδή.
Αυτός δεν ξέρει τίποτα ακόμα αλλά θα άξιζε τον κόπο να τον ρωτήσω.
Τώρα που είναι χαλαρός και με την πεποίθηση ότι δεν θα μου θυμώσει.
Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο καθομαι στο πίσω κάθισμα ώστε να βοηθάω τη κ. Αλεξάνδρα σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Τα ράμματα που έχει στο σώμα της δεν την βοηθούν να καθίσει και να βολευτεί πολύ εύκολα επομένως προσπαθώ να είμαι δίπλα της ώστε να την κάνω να νιώσει άνετα.
Το αυτοκίνητο ξεκινάει το δρομολόγιο του και υπάρχει μια ησυχία ανάμεσα μας. Κανείς δεν μιλάει και μόνο ο σιγανος ήχος του ραδιοφωνου καθιστά το περιβάλλον λιγότερο αμήχανο από ότι θα μπορούσε να είναι.
Ξαφνικά η κ. Αλεξάνδρα μου πιάνει το χέρι και στρεφω αμέσως το βλέμμα μου προς την μεριά της μήπως και δεν αισθάνεται καλά.
Εκείνη πριν καν προλάβω να μιλήσω,μου κάνει νόημα με το δείκτη κοντά στα χείλη της να μην μιλήσω.
Παραξενεμενη την κοιτώ χωρίς να μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς προσπαθεί να κάνει και το σώμα της αρχίζει να κλείνει προς το δικό μου.
Φτάνει κοντά στο αφτί μου και με την άκρη του ματιού της που προσέχει τον Άγγελο μου ψιθυρίζει.
VOCÊ ESTÁ LENDO
"Your Destiny Involves Me... "
Ficção Adolescente- Ελα εδώ, μου φώναξε απειλητικά και μου έκανε νόημα με το χερι. Ηθελα να αντισταθω. Ηθελα να δώσω ένα τέλος σε αυτό το μαρτύριο αλλά το σώμα κινούνταν μηχανικά. Χωρίς να το έχω καταλάβει είχα φτασει ακριβως μπροστά στο λαιμό του Χαμηλωσα το βλέμμα...
