"Your Destiny Involves Me... "

Κεφάλαιο 1

- Και τώρα παιδιά μπορείτε να βγειτε απο την τάξη. Το μαθημα έληξε, είπε ο καθηγητης της φυσικής και αρχισε να τακτοποιεί τα έγγραφα του ενω οι μαθητές αρχισαν να αδειάζουν την αίθουσα σε ταχύτητα φωτός.
Είχα μείνει η τελευταία και τακτοποιούσα τη τσάντα μου.
Αυτό εκανα συνήθως. Δεν ήμουν αρκετά κοινωνικη ώστε να έχω φιλους να με περιμένουν να φύγουμε μαζί απο το σχολείο. Γενικά δεν είχα φιλους. Ημουν πολύ μοναχική
Δεν με ενοχλούσε αυτό. Η ησυχία και η ηρεμία με περιέγραφαν απόλυτα. Η απόλυτη σιωπή με χαλάρωνε και με έκανε να αισθάνομαι μοναδική,έστω και για μια στιγμή.
Πέταξα το στυλό μέσα στη τσάντα και ήμουν λιγα λεπτα μακριά από το ζεστό και άνετο κρεβατακι μου.
Ξαφνικα ένας περίεργος ήχος ακούστηκε απο εξω.
Κι εγώ κι ο καθηγητης παραξενευτηκαμε και πήγαμε προς το παράθυρο της πίσω αυλής.
Ηταν αναμενόμενο. Ηταν ο Αγγελος,που μόνο αυτό δεν δηλώνει το όνομά του.
Ηταν ο νταης και ο γόης του σχολείου.
Οσο κι αν δεν του φαίνεται εξωτερικά απο τα σκούρα καστανά  μαλλιά του,τα σκοτεινά μαύρα μάτια και τα τατουάζ σε πολλά μέρη του σώματος του,καποτε ήταν και φίλος μου στο δημοτικό. Σαν αρχισε όμως το γυμνάσιο απόμακρυνθηκαμε. Αρχισε να με αποφεύγει και να με κοροϊδεύει με τα υπολοιπα παιδιά της παρέας του.
Λογικά για να ενταχθεί μαζί τους και να κάνει μια νέα αρχή,όλοι αυτό έχουν ως σκοπό στο γυμνάσιο.
Ακόμα βέβαια το κάνει. Τον έχω συνηθίσει. Ξέρει οτι η υπομονή μου είναι γαιδουρινη. Μπορεί να με ενοχλεί και να ξεσπά πανω μου οποτε γουσταρει,όπως λέει κι εκείνος.
Παντα εμπλεκόταν σε καυγάδες,ναρκωτικά,τσιγάρα,με κοπέλες που δεν θα ηθελα να κατονομασω την ειδικότητά τους.

Κι αυτή τη φορά λοιπόν, πλακωνοταν με έναν μικρότερο του σίγουρα για κάποια κοπελα ή για να πάρει τη δόση του,όπως γίνεται συνήθως.
Ο καθηγητης εξοργισμένος βγαίνει απο την αίθουσα για να προλάβει να τους χωρίσει.
Εγώ είχα μείνει εκεί να τους παρατηρώ.
Δεν ήμουν ο τύπος που θα κουτσομπολευε ή θα έτρεχε να δει τι συμβαίνει.
Ο καθένας έχει τα προβλήματα του. Δεν μπορεί ασχολείται με τον κάθε αξιολυπητο που ψάχνει λίγη δόξα και προσοχή.
Κι εγώ είχα τα προβλήματα μου. Που αρχισαν να μεγαλώνουν τα δυο τελευταία χρόνια.
Η μητέρα μου έφυγε απο την ζωή. Ο πατέρας μου είχε να εμφανιστεί απο τοτε που ήμουν οκτώ.
Ο πόνος και η απογοήτευση με είχαν καταβάλει.
Κανείς δεν ηταν στο πλευρό μου.
Εκτός απο την γιαγιά μου με την οποία μένω τώρα. Μόλις ενηλικιωθω την άνοιξη θα μπορω να ζω άνετα μονη μου χωρίς να της υποχρεώνομαι και να την στεναχωρω.
Κάθε φορά που έρχομαι με μελανιές στο σπίτι την ακούω να κλαίει πικρά τα βραδιά και να προσεύχεται σε ολους τους αγίους να με φυλάνε μακρια απο όσους θέλουν το κακό μου.
Κάθε φορά που έρχομαι κλαμενη στο σπίτι κάθεται δίπλα μου χαιδευοντας μου την πλάτη και λέγοντας μου πως όλα θα πάνε καλά.
Κι όμως,δεν είναι όλα ενα παραμύθι ή ταινία της disney.
Οι πράξεις έχουν και τις συνέπειες τους. Και θετικές και αρνητικές.
Μπορεί όμως όλα να μην είναι έτσι. Καποιες φορές έως παντα η ζωή είναι άδικη για κάποιους.
Πολύ μάλιστα
Κουνησα δεξια αριστερά το κεφάλι μου διωχνοντας τις σκέψεις αυτές.
Δεν είχα καταλάβει βέβαια πως καθόμουν μπροστά απο το παράθυρο και κατα τύχη το βλέμμα μου έπεσε πανω στον αιμόφυρτο Αγγελο ο οποίος με κοιτούσε με εκείνο το εχθρικό βλέμμα γεμάτο μίσος,λες κι εγώ εφταιγα
Εφταιγα που έφαγε ξύλο,εφταιγα που υπήρχα γενικά
Αν διάβαζε τις σκέψεις μου αυτές τώρα η μητέρα μου σίγουρα θα με έλεγε τρελή.
Θα έλεγε πως όλοι έχουμε εναν λογο που βρισκόμαστε εδώ και μας έπλασε ο θεός.
Πως ο καθένας μας κρύβει μια πτυχή του εαυτού του που μονάχα ο εκλεκτός της καρδιάς θα μπορεσει να τον ξεθάψει,να τον φέρει στην επιφάνεια και να τον κανει ακόμα καλύτερο.
Ολα αυτά τοτε μου φαινόντουσαν ανόητα.
Τώρα μπορω να καταλάβω κι ας μην έχω βρει τον εκλεκτό της καρδιάς μου.
Γιατί λένε πως αν δεν μάθεις να στηρίζεται στις δυνάμεις σου δεν θα φτάσεις ποτέ ψηλά. Αυτό έχω κι εγώ σκοπό να κάνω .