"Your Destiny Involves Me... "

Κεφάλαιο 23

Έλλη pov

"Έλλη, Άγγελε κατεβείτε κάτω, σας έφτιαξα τοστακια να φάτε!"ακούω τη φωνή της γιαγιάς μου να μας καλεί και κοιτώ στιγμιαία προς την μεριά του.

Κοιτούσε προς το παράθυρο και χαμογελούσε αχνά. Μετά από εκείνη την άβολη αλλά ταυτόχρονα βαθιά συζήτηση, πειραζαμε ο ένας τον άλλον και γελούσαμε ξένοιαστα.
Είχαμε πολλά χρόνια να περάσουμε χρόνο μαζί με αυτόν τον τρόπο.
Ήταν τόσο αγνός,ήταν ο Άγγελος που ήξερα.
Διακωμοδουσε τις συμπεριφορές των φίλων του μιμουμενος τις εκφράσεις και τις φωνές τους αλλά και όλα τα 'κορίτσια,να τα κάνει ο Θεός,που του την πέφτουν χωρίς έλεος.

Εγώ γελούσα καθώς κρατούσα την κοιλιά μου από τον πόνο. Περνούσα τόσο όμορφα που μερικές φορές νόμιζα πως όλα ήταν ένα ψέμα. Πώς αν ανοιγοκλεινα για μια στιγμή τα μάτια μου θα ήταν ένα όνειρο που απλά με έκανε να νιώσω τόσο δυνατά συναισθήματα.
Κι όμως, ήταν αλήθεια,ήταν ο Άγγελος.
Ο καλύτερος μου φίλος από τα παλιά χωρίς να έχει αλλάξει καθόλου.
Ανεξαρτήτως της εμφάνισης του που έχει γίνει πιο άγρια αλλά και πιο ελκυστική από ότι θα μπορούσε ποτέ να γίνει.

Το βλέμμα του ενώνεται αστραπιαία με το δικό μου και καταλαβαίνουμε και οι δύο τι επρόκειτο να γίνει.

Χωρίς να σκεφτώ κάτι άλλο σηκώνομαι απότομα από την θέση μου για να βγω όσο πιο γρήγορα γίνεται από το δωμάτιο. Μιμείται κι εκείνος τις κινήσεις μου γρηγορότερα και με μεγάλες δρασκελιες καταφέρνει να φτάσει στην πόρτα ενώ εγώ ακόμα τρέχω με τα μικρά κοντά πόδια μου.
Ανοίγει διάπλατα την πόρτα και ακούω τον βαρύ βηματισμό του στις σκάλες.
Αυτό το κάναμε συνέχεια. Όποιος ήταν πιο γρήγορος θα έτρωγε μερίδα από τον άλλον. Βέβαια εγώ πάντα έχανα και κατέληγα να μην τρώω σχεδόν τίποτα. Εντάξει,πολλές φορές με έβλεπε και δεν έτρωγε όσο θα δικαιούνταν ένας νικητής απλά και μόνο επειδή ήμουν στεναχωρημένη.

Στην θύμηση όλων αυτών των γεγονότων χαμογελούσα νοσταλγικά μόνη μου καθώς κατέβαινα τις σκάλες.
Η μυρωδιά του ξεροψημενου ψωμιού εισέβαλε βίαια στη μύτη μου και μια αγαλλίαση με κατέβαλε και ταυτόχρονα καθαρός αέρας εισέβαλε στα πνευμόνια μου.

"Επιτέλους γλυκιά μου,ξελαρυγγιαστηκα να σας φωνάζω." με μαλώνει κοροϊδευτικά η γιαγιά μου καθώς μου κάνει νόημα να καθίσω στην καρέκλα δίπλα στην οποία στεκόταν κι ύστερα έφυγε από το δωμάτιο.
Κοιτώντας στιγμιαία το ρολόι στο τοίχο απέναντι μου βλέπω πως είναι ήδη εφτά και μισή το απόγευμα. Πότε πρόλαβε να περάσει η ώρα ετσι;