Chapter 60 – All In the Right Place
Lorelei’s POV
I woke up—t’was a good feeling. I’m still slumped in my bed while yawning.
“Gising ka na pala, Mahal ko.” Napalingon ako sa nagsalita. It was Aric. He’s carrying a tray with foods. Nakasuot siya ng red t-shirt and blue jeans. Ang lawak din ng ngiti niya at mukhang masaya.
I wonder. Bakit siya masaya? Hindi ba siya nagluluksa? Kamamatay lang nang anak namin.
“Ano ba’ng nangyari kahapon?” tanong ko. Medyo blurry kasi ang memory ko. The last thing I remember was crying. Wala akong ibang ginawa kahapon kundi puro iyak.
“Yesterday?” nag-isip naman si Aric saka ngumiti ng malapad. “Namasyal tayo. Tapos nag-date na din since hindi na tayo nakakapag-date kasi hindi na kita masolo at—“
“What did you say?!” I can’t remember anything like that. I was mourning yesterday because my son just died! And I am angry for he’s taking it lightly. Hindi ba siya malungkot na namatay ang anak namin?!
“Hmm… Wedding jitters, eh? Gano’n daw ang mga tao kapag malapit nang ikakasal. Nagiging mixed emotions at minsan nawawala sa isip ang mga dating ginawa.” He said. Mas lalo akong naguluhan.
“Anong wedding? Sino ikakasal?” tanong ko. Bigla namang nawala ang ngiti sa labi ni Aric at parang nagtatampo.
“Nag-proposed ako sa’yo 1 week ago at ikakasal na tayo sa makalawa! You’re acting weird, Lorelei! If this is your way of breaking our engangement well I’m sorry pero hindi ako papayag na maghiwalay tayo!” tapos no’n nilapag niya ang tray sa higaan ko at lumabas sa kwarto.
Napahawak naman ako sa ulo ko. Nandito pa naman ko sa kwarto ko sa kaharian nila. So ibig sabihin hindi naman ako umalis.
Pero bakit kami ikakasal eh kakamatay lang ni Hunter at may crisis pa ang Vampire City dahil nga sa nasira ‘to.
Bumangon ako sa kama at agad na sinilip ang bintana. Nagulat pa ako sa nakita. Parang walang nangyaring gyera kahapon o kagabi. Diba nagkakagulo lang kahapon. I even killed Trever!
Oh my god! I killed Trever! I’m a killer for crying out loud!
Kahit nakapangtulog pa, agad akong tumakbo palabas ng kwarto at hinanap si Aric. Habang tumatakbo, nakita ko kung gaano kaayos ang loob ng kaharian na kahapon lang ay halos magiba na.
“Ms. Lorelei, bakit po kayo tumatakbo? At nakapaa pa?” salubong sa akin ng isa sa katulong nila sa kaharian. Naguguluhan na ako. Parang may naalis na memorya sa utak ko. Naiinis na nga ako sa sarili ko eh! Gano’n na ba katagal simula nang mamatay ang anak ko?
“S-si Aric! Nasaan si Aric?!” tanong ko. Nasasapo ko na ulo ko dahil pakiramdam ko sasabog na ‘to sa sobrang lito.
“Nasa bulwagan po siya, Ms. Lorelei.” Hindi na ako sumagot saka ako tumakbo ulit.
I am so clueless! I wanted to think that this—all this was just a prank! But if this a prank? I’ll surely kill the one who thought of this idea! This is not funny!
“Aric!” I shouted his name. Hindi ko alintana na may kausap siyang Elder. Tinignan niya lang ako habang papalapit. Siguro nagtataka din siya kung bakit ganito pa suot ko.
“Kumain ka na ba, Lorelei?” Lumapit siya sa akin at hinapit ang bewang ko. “You’re see-through. Ayokong may makakitang iba na ganyan ka.” He whispers then dragged me out the room. Dinala niya ako sa kwarto ko kung saan nakatengga lang ‘yung iniwan niyang pagkain.
BINABASA MO ANG
Vampire City 2: Black Rose
Vampire[Vampire City Series #2] "Your cold embrace is my sanctuary." -Lorelei. They say history repeat itself. Mauulit nga ba sa kambal ang nangyari sa kanilang magulang? Pero paano kung hindi na mga bampira ang makakaaway nila? Paano kung mortal na an...
