One Last Time

//2//Γιατί όχι;//

{Eleven days before}
Το πλοίο αγναντεύει τα μικρά κύματα της θάλασσας και με το βλέμμα μου παρατηρώ το πως σκίζονται στην μέση με το πέρασμα μας. Κλείνοντας τα μάτια μου επιτρέπω στον ήχο της θάλασσας και το απαλό αεράκι, το οποίο μεταφέρει την αλμύρα στο διάβα του, να μου προσφέρουν την χαλάρωση που αποζητούσα.

Μαζί με το πλοίο ταξιδεύουν και οι σκέψεις μογ ακολουθώντας την πορεία του. Κρατώντας μου συντροφιά, καθώς στέκομαι μόνη στην άκρη του καταστρώματος. Μέχρι που κάνουν μία στάση, στην πιο ακατάλληλη σκέψη.

Άραγε θα ζήσω ποτέ αυτόν τον περίφημο έρωτα;

Αυτόν τον έρωτα, που παρουσιάζουν οι συγγραφείς στα βιβλία τους με λεπτομέρειες ανατριχιαστικές. Αυτόν με τα έντονα συναισθήματα που δεν περιγράφονται, όμως φαντάζουν αληθινά. Αυτόν που σε κατευθύνει στον δρόμο της καταστροφής και του πόνου.

Παρόλο που υπάρχει κίνδυνος να πληγωθώ. Να χάσω και αυτά τα λίγα κομμάτια της ραγισμένης μου καρδιάς που μου απομένουν. Παρόλο το ρίσκο, θέλω...

Θέλω να ακολουθήσω τον επίπονο δρόμο του έρωτα.

Γιατί το αξίζει. Ένα παρόμοιο συναίσθημα αξίζει να ρισκάρεις. Να θέσεις την καρδιά σου σε κίνδυνο. Να πονέσεις. Να πληγωθείς. Αξίζει.

Βέβαια, αυτή είναι η άποψη μου. Εγώ δεν έχω τι να χάσω. Ο πόνος με έχει ήδη καταστρέψει. Θα ήθελα, έστω και για λίγο να νιώσω χαρούμενη. Να ξεχάσω τα προβλήματα μου. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει την καταστροφή μου.

Εύχομαι να προλάβω να το ζήσω.

Να βρεθώ αιχμάλωτη στα δίχτυα του έρωτα. Να προσπαθώ να ξεφύγω από τα δίχτυα του και να μην μπορώ. Να αναζητώ αυτό το άτομο δίπλα μου. Να είμαι ερωτευμένη.

Πριν να είναι αργά.

"Εδώ είσαι" αναφωνεί μια φωνή από πίσω μου, βγάζοντας με από τις σκέψεις μου.

Στρέφω το σώμα μου προς την κατεύθυνση από την οποία ακούστηκε η φωνή. Τα μάτια μου συναντάνε την Δάφνη, η οποία έχει ένα πλατύ χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη της. Ένα χαμόγελο γεννιέται στα χείλη μου βλέποντας την χαρούμενη, όμως παγώνει μόλις η ματιά μου συναντάει μια γνωστή φυσιογνωμία στο βάθος.

"Εδώ είμαι" λέω μ' ένα αχνό χαμόγελο, καθώς βλέπω το αγόρι να περπατάει προς το μέρος μας αργά.

Γυρίζει το κεφάλι της προς τα πίσω και τον κοιτάζει, πριν με πλησιάσει χαμογελαστή. "Κοίτα ποιον βρήκα!" τείνει τα χέρια της μπροστά παρουσιάζοντας μου τον Φίλιππο ενθουσιασμένη.