Την κοιτάζω με γουρλωμένα μάτια και την ανάσα σκαλωμένη στον λαιμό μου, καθώς προσπαθώ να καταλάβω αν όλο αυτό πρόκειται για ένα κακόγουστο αστείο. Τα μάτια της βρίσκονται πάνω στα δικά μου και με παρατηρούν με μία απροσδιόριστη έκφραση, που κρύβει πίσω της μία ακαταμάχητη ανάγκη για γέλιο.
"Δεν εννοείς..." Αρχίζω με την φωνή μου σιγανή και αδύναμη να περιγράψει την συνέχεια της πρότασης δυνατά. "...Αυτό που πιστεύω πως εννοείς;" Συνεχίζω αργά και σταθερά, διατιπώνοντας την ερώτηση, χωρίς να χρειαστεί να χρησιμοποιήσω ανεπιθύμητες λέξεις σε αυτή.
Το βλέμμα της απομακρύνεται από το δικό μου για λίγα δευτερόλεπτα, όμως σύντομα επιστρέφει, την στιγμή που το κεφάλι της μου γνέφει θετικά και κάνει την καρδιά μου να σταματήσει.
Τα μάτια μου ανοίγουν ακόμα περισσότερο από την έκπληξη, τόσο που σχεδόν τα αισθάνομαι ετοιμόρροπα. Τα χέρια μου κατευθύνονται αντανακλαστικά στα μαλλιά μου και βυθίζονται μέσα στις ρίζες τους, έτοιμα να με επαναφέρουν στην πραγματινότητα, τραβώντας τα όσο δυνατά χρειαστεί.
"Αποκλείεται!" Αναφωνώ, αδυνατώντας να διανοηθώ έστω και την παραμικρή πιθανότητα, που εμπεριέχει εμένα και εκείνον στο ίδιο δωμάτιο.
Δεν θα 'στε με τα καλά σας!
Το σώμα μου στέκεται αυτομάτως όρθιο και τα πόδια μου αρχίζουν να με οδηγούν πέρα-δώθε μέσα στο μικρό δωμάτιο, χωρίς να μπορώ να τα ελέγχω. Καθώς τα δευτερόλεπτα περνάνε η ταχύτητα μου αυξάνεται και σχεδόν σκοντάφτω πάνω στο κρεβάτι, ενώ προσπαθώ να κρατήσω το μυαλό μου μακριά από τις σκέψεις μου.
"Ω έλα τώρα, είναι η ευκαιρία σου να μου αποδείξεις πως δεν μπορείτε να είσαστε μαζί." Πετάγεται η Δάφνη, με ένα προκλητικό χαμόγελο και ξέρω τι προσπαθεί να κάνει, όμως αυτά δεν πιάνουν σε εμένα.
Το βλέμμα μου μεταφέρεται πάνω της αστραπιαία και από την έκφραση της μπορώ να βεβαιωθώ πως αν ένα βλέμμα μπορούσε να σκοτώσει τότε εκείνη θα ήταν νεκρή. Παρόλα αυτά ζει και βασιλεύει και την βλέπω να δημιουργεί σενάρια στο μυαλό της για το τι μπορεί να συμβεί αν εγώ και ο Αχιλλέας μείνουμε στο ίδιο δωμάτιο.
Θα της δείξω εγώ τι θα γίνει αν το επιθυμεί, να μην κουράζει το μυαλουδάκι της άδικα.
"Δεν χρειάζεται να αποδείξω κάτι, το οποίο είναι ξεκάθαρο." Επιμένω αυστηρά, αφήνοντας το θέατρο στην άκρη προς το παρών, αν και βλέπω την σκηνή να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μου, καθώς τα χείλη της Δάφνης χωρίζονται.
YOU ARE READING
One Last Time
Teen Fiction"Υποθέτω πως ήρθε το τέλος..." η φωνή του τρέμει, καθώς με κοιτάζει με τα λαμπερά, απο τα δάκρυα, μάτια του. "Υποθέτω..." τα δάκρυα κυλούν στο πρόσωπο μου, ενώ προσπαθώ να αψηφήσω τον κόμπο στον λαιμό μου. "Σ'αγαπώ" ενώνει τα χείλη μας γλυκά κρατώντ...
