Το ψηλό σκαμπό, όπου κάθομαι είναι αρκετά άβολο, όμως δεν είχα άλλη επιλογή από το να περάσω την υπόλοιπη νύχτα στο μπαρ του μαγαζιού, καθώς η Δάφνη χορεύει ασταμάτητα με τον Φίλιππο και ο Αχιλλέας έχει εξαφανιστεί από το οπτικό μου πεδίο. Όχι πως θα καθόμουν μαζί του αν τον έβλεπα, απλά θα ήξερα πως υπάρχει και κάποιος άλλος μόνος σε αυτό το μαγαζί.
Αναστενάζω, πιάνοντας το ποτήρι με την μπύρα, που παρήγγειλα νωρίτερα, αλλά ακόμα δεν έχω αγγίξει. Πριν έρθω υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως σήμερα δεν θα πιω, διότι επιστρέφοντας στο δωμάτιο μου, αφού επέστρεψα το κινητό στον Αχιλλέα, θυμήθηκα πως ήμουν τόσο μεθυσμένη, που του τραγούδησα χρόνια πολλά.
Κάτι μέσα μου φωνάζει πως αυτή ήταν η πρώτη νύχτα που ένιωθα πραγματικά χαρούμενη και ξεγνοιαστή, αλλά ξέρω πως αυτό ευθύνεται στην ποσότητα αλκοόλ που κατανάλωσα. Και φυσικά δεν θέλω να καταλήξει και η σημερινή μέρα σαν την χθεσινή.
Τα πρόσωπα γύρω μου αλλάζουν κάθε δευτερόλεπτο, που εγώ βυθίζομαι στις σκέψεις και στις αναμνήσεις. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν παρέα με το ποτό που παραγγέλνουν στον μπάρμαν κι εγώ στέκομαι ακίνητη κρατώντας το γεμάτο ποτήρι σκεπτική, σαν εκείνο να με προκαλεί να το πιώ, ενώ το μυαλό μου φωνάζει να το πετάξω όσο πιο μακριά γίνεται.
Γνωρίζοντας τις επιπτώσεις, πλησιάζω το ποτήρι στα χείλη μου και καλωσορίζω την γεύση του ποτού στον ουρανίσκο μου. Μια ανακούφιση με διαπερνά στο γνωστό, πλέον, κάψιμο που δημιουργείται στο βάθος του λαιμού μου και τοποθετώ το ποτήρι πάνω στον πάγκο ανασαίνοντας βαθιά. Δεν έχω σκοπό να μεθύσω και να βρεθώ το πρωί σε μια έρημη παραλία, αγκαλιά με κάποιον Αχιλλέα.
Διώχνω το πρόσωπο του από το μυαλό μου, γυρίζοντας την σελίδα σε αναμνήσεις από το σημερινό απόγευμα. Η Δάφνη γύρισε ενθουσιασμένη από τα ψώνια της και φλυαρούσε για το πόσο υπέροχα πέρασε με τον Φίλιππο. Φυσικά, δεν ξέχασε να μου υπενθυμίσει πως έπρεπε να πάω κι εγώ, διότι θα ξεχνούσα πως ο Αχιλλέας ήταν μαζί μου λόγω της διασκέδασης.
Βέβαια η Δάφνη δεν γνωρίζει τον Αχιλλέα όσο καλά τον γνωρίζω εγώ. Είχε δίκιο στο ότι δεν θα αντιλαμβανόμουν την παρουσία του, όμως δεν γνωρίζει πως θα την έκανε αισθητή μόνο και μόνο για να τον μισήσω ακόμα περισσότερο. Εξάλλου, αμφιβάλλω αν θα δεχόταν να έρθει μαζί μου για ψώνια και πέρα από αυτό δεν ήθελα να πάω για ψώνια, πόσο μάλλον να πάω μαζί του.
YOU ARE READING
One Last Time
Teen Fiction"Υποθέτω πως ήρθε το τέλος..." η φωνή του τρέμει, καθώς με κοιτάζει με τα λαμπερά, απο τα δάκρυα, μάτια του. "Υποθέτω..." τα δάκρυα κυλούν στο πρόσωπο μου, ενώ προσπαθώ να αψηφήσω τον κόμπο στον λαιμό μου. "Σ'αγαπώ" ενώνει τα χείλη μας γλυκά κρατώντ...
