"Τι άλλο συμπεριλαμβάνει το αποψινό μας ραντεβού;" Ρωτάω, βαδίζοντας στο πλευρό του, σηκώνοντας το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω κάτω από τον μηδαμινό φωτισμό.
"Εκτός από το πανάκριβο γεύμα μας, την πολυτελέστατη βόλτα μας στην εξωπραγματική Μύκονο και τα υπέροχα φιλιά..." Αρχίζει να αριθμεί όσα συνέβησαν ως τώρα, μετρώντας αντίστοιχα τα δάχτυλα των χεριών του και χαμογελώντας στραβά στην αναφορά του τελευταίου, ή μάλλον τελευταίων γεγονότων...
"Έχουμε μία βραδινή εξόρμηση στην παραλία, κάτω από τον έναστρο ουρανό." Μου χαμογελά, τοποθετώντας τα χέρια του στις τσέπες τους παντελονιού του, καθώς ανασηκώνει τους ώμους του χαριτωμένα. "Μονάχα οι δυο μας." Προσθέτει ψιθυριστά, κοιτώντας το έδαφος προτού σηκώσει την ματιά του πάνω μου, μαγνητίζοντας τα μάτια μου στο καστανό περίβλημα της καρδιάς του.
"Ακούγεται ωραίο." Καταφέρνω να ψελλίσω, με την ανάσα κομμένη και την καρδιά μου τρελαμμένη, από τους χτύπους που καταφέρνει να μου αυξήσει με ένα μονάχα βλέμμα, μια απλή πρόταση.
Γνέφει καταφατικά, χαμογελώντας παιχνιδιάρικα. "Και φθηνό." Σηκώνει τα φρύδια του, περήφανος για τις επιλογές που κάνει, οι οποίες τον γλιτώνουν από έξοδα.
"Είσαι τσιγκούνης!" Τον πειράζω, φωνάζοντας τον και σπρώχνοντας τον μακριά μου, καθώς κατευθυνόμαστε στο άγνωστο των απομονωμένων δρόμων του νησιού.
"Δεν φταίω εγώ που το ένα σουβλάκι κάνει δεκαπέντε ευρώ!" Υπερασπίζεται τον εαυτό του, εκθέτωντας τα αληθινά γεγονότα, ως τα πιο λογικά επιχειρήματα, καθώς υψώνει τα χέρια του ψηλά εκνευρισμένος. "Δηλαδή τι τους βάζουν; Τα περιχύνουν με χρυσό και μας το κρύβουν; " Ρωτά ειρωνικά, γυρίζοντας να με κοιτάξει, περιμένοντας την απάντηση μου.
Στριφογυρίζω τα μάτια μου και απαντάω χαμηλόφωνα. "Αχιλλέα, αν ήταν χρυσός τότε θα κόστιζαν ακόμα πιο πολύ." Με κοιτάζει απογοητευμένος, επειδή περίμενε να πάρω το μέρος του. Συμφωνώ μαζί του, είναι ένα εξωφρενικό ποσό, όμως το να τον πειράζω είναι πιο διασκεδαστικό από το να συμφωνώ με καθετί που λέει.
"Όπως και να' χει..." Μοιάζει να εγκαταλείπει τις προσπάθειες του να με πείσει και υποχωρεί μιλώντας με φωνή χαμηλή. "Μας κλέβουν!" Φωνάζει έξαλλος, έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα απόλυτης σιωπής, τα οποία συνήθισα τόσο, ώστε να καταφέρει να με αιφνιδιάσει η ηχώ της φωνής του ανάμεσα στα κτίρια.
YOU ARE READING
One Last Time
Teen Fiction"Υποθέτω πως ήρθε το τέλος..." η φωνή του τρέμει, καθώς με κοιτάζει με τα λαμπερά, απο τα δάκρυα, μάτια του. "Υποθέτω..." τα δάκρυα κυλούν στο πρόσωπο μου, ενώ προσπαθώ να αψηφήσω τον κόμπο στον λαιμό μου. "Σ'αγαπώ" ενώνει τα χείλη μας γλυκά κρατώντ...
