Το ασανσέρ σταματάει στον πρώτο όροφο του ξενοδοχείου και οι μεταλλικές πόρτες ξεδιπλώνονται μπροστά μας. Ο διάδρομος με την μαλακή μοκέτα, εμποδίζει τον ήχο που κάνουν οι γόβες μου σε σκληρή επιφάνεια και μπορώ να δηλώσω ευγνώμων, καθώς τον διασχίζουμε σιωπηλά.
Σταματάω μπροστά στην πόρτα του δωματίου μας και ανοίγω το μικρό τσαντάκι που κρέμεται από τον ώμο μου. Το χέρι μου ψιλλαφίζει την έκταση του, ψάχνοντας για το κλειδί του δωματίου, ώσπου θυμάμαι. Το κλειδί βρίσκεται στην τσάντα της Δάφνης.
Χωρίς να δώσω σημασία στο βλέμμα του Αχιλλέα, το οποίο μπορώ να αισθανθώ πάνω μου όση ώρα ψάχνω σαν μανιακή το μικρό τσαντάκι μου, αγγίζω την πόρτα με τις αρθρώσεις του χεριού μου. Ο χτύπος που προκαλεί η επαφή, ηχεί στα αυτιά μου αρκετά δυνατός, ώστε να μπορεί να ακουστεί και πίσω από την πόρτα. Όμως, τα δευτερόλεπτα περνάνε και δεν παίρνω απάντηση, οπότε επαναλαμβάνω την κίνηση με περισσότερη δύναμη.
"Δάφνη!" Φωνάζω, όχι πολύ δυνατά αλλά ούτε πολύ σιγά, φροντίζοντας να ακουστώ μόνο στο δικό μας δωμάτιο και όχι στους ενοίκους των δωματίων αυτού του ορόφου.
Με άλλον έναν χτύπο στην ξύλινη πόρτα, ο οποίος δεν κέρδισε καμία απάντηση από πίσω της, εγκαταλείπω τις προσπάθειες μου αναστενάζοντας κουρασμένη. Ο Αχιλλέας στέκεται, σχεδόν ανήξερος για το τι να κάνει, μέχρι που τον ακούω να καθαρίζει τον λαιμό του αμήχανα.
"Απ' ότι φαίνεται μείναμε κλειδωμένοι έξω από τα δωμάτια μας." Γελάει σιγανά, περιεργάζοντας με την ματιά του τον έρημο διάδρομο του ορόφου.
"Μείναμε;" Τον ρωτάω με απορία, καθώς αισθάνομαι τα φρύδια μου να σμίγουν στο πρόσωπο μου για σχηματίσουν εντονότερα το συναίσθημα.
"Ακριβώς." Γνέφει θετικά. "Ο Φίλιππος φρόντισε να πάρει το κλειδί του δωματίου και λογικά, θα αργήσει να γυρίσει πίσω μαζί με την φίλη σου. Εξάλλου, δεν είναι καν μεσάνυχτα." Εξηγεί, αν και δεν ήταν πραγματικά απαραίτητο, γιατί έχω ήδη ξεχάσει τι ρώτησα και γιατί.
Όπως και να 'χει, δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνεται όταν γνέφω θετικά, συμφωνώντας μαζί του. Στηρίζω την πλάτη μου στον τοίχο και κλείνω τα μάτια μου. Αισθάνομαι εξαντλημένη και νυστάζω, αλλά προφανώς αυτή η νύχτα θα είναι μεγάλη, αν πρόκειται να περιμένω την Δάφνη μπροστά από το δωμάτιο.
"Τι θα κάνουμε λοιπόν;" Ρωτάω χαμηλόφωνα, γνωρίζοντας πως ο Αχιλλέας βρίσκεται ακόμα δίπλα μου, παρόλο που τα μάτια μου είναι ακόμα κλειστά.
YOU ARE READING
One Last Time
Teen Fiction"Υποθέτω πως ήρθε το τέλος..." η φωνή του τρέμει, καθώς με κοιτάζει με τα λαμπερά, απο τα δάκρυα, μάτια του. "Υποθέτω..." τα δάκρυα κυλούν στο πρόσωπο μου, ενώ προσπαθώ να αψηφήσω τον κόμπο στον λαιμό μου. "Σ'αγαπώ" ενώνει τα χείλη μας γλυκά κρατώντ...
